πληρώνοντας οι εργάτες γονείς μου δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Ήμουν άνεργη για αρκετά χρόνια, ευελπιστώντας να βρω κάποια στιγμή δουλειά, καθώς το αντικείμενο σπουδών μου μου έδωσε τα εφόδια να εργαστώ μόνο στο δημόσιο τομέα. Προσπαθώντας πολλές φορές να βοηθήσω ανθρώπους και καταστάσεις εργάστηκα εθελοντικά για αρκετό καιρό .Οι ελπίδες μου όμωςφάνηκαν άκαρπες και βλέποντας ότι οι προσλήψεις στο δημόσιο τομέα είναι σχεδόν ελάχιστες,αποφάσισα εξαιτίας των τεραστίων οικονομικών προβλημάτων να δουλέψω σε ιδιώτικη επιχείρηση. Αρωγοί στη προσπάθειά μας για επιβίωση είναι οι γονείς μου, οι οποίοι καθημερινώς εκτός των άλλων μας προσφέρουν φαγητό(παρά τα οικονομικά τους προβλήματα).
Τα χρήματα στα σώματα ασφαλείας, ολοένα και μειώνονται. Κατανοούμε τη κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας μας, θέλουμε να βοηθήσουμε για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, αλλά σε μια πιθανή μετάθεση του συζύγου μου, τι θα κάνουμε; Δε θα έχουμε τη βοήθεια των γονιών μου, θα μείνω αναγκαστικά άνεργη, αφού η ανεργία καλπάζει. Δε θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα οικομικά προβλήματα και στο τέλος θα αναγκαστώ να χωρίσω, να διαλύσω την οικογένεια μου, για να γυρίσω στο νησί μου. Αν το παιδί σας βρισκόταν στην ίδια μοιρα με ΄μενα ή εσείς οι ίδιοι δε θα νιώθατε κατάφορη αδικία; Κάθε ημέρα ζω με αυτό το άγχος, προσπαθώ να βρω μια λύση, να μπω στο δημόσιο για να εξασφαλίσω το ότι ο σύζυγός μου θα μείνει εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και να "πολεμάμε" μαζί. Πού είναι το νομοθετικό πλαίσιο που θα εξασφαλίσει και εμένα που εργάζομαι σε μια ιδιώτικη επιχείρηση; Γιατί να υπηρετούν στον ίδιο τόπο μόνο όσοι είναι εργαζόμενοι στο δημόσιο; Και εγώ πληρώνω τους φόρους μου, κάνω θυσίες για την Ελλάδα μας, πληρώνομαι με λιγότερα λεφτά σε σχέση με τους δημόσιους υπαλλήλους, γιατί να είμαι σε χειρότερη μοίρα από τους εκείνους; Δεν είμαι εγώ μονάχα που αγωνιώ για το μέλλον μου, είναι και χιλάδες άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι φοβούντα γιαι το τι θα γίνει στο μέλλον.
Αναγνώστρια
