Διαρκείς εναλλαγές και διλήμματα που κουράζουν, δανεικές – προδιαγεγραμμένες ζωές...
πανούργες – δόλιες σκέψεις, πρόσωπα και προσωπεία, μάσκες και είδωλα… Σκηνικό που φθείρει κι ακυρώνει, πασχίζοντας να ισορροπήσει με αρκετή δόση αναξιοπρέπειας ανάμεσα στην ουσία, στην στόχευση και φυσικά, στην εικόνα.
Από την Βολιβία του Τσε, που κάποτε ο Ανδρουλάκης φαντασιώθηκε απενεχοποιημένο μπίζνεσμαν κι επιτυχημένο τζογαδόρο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και του Τόκιο(!), στην Ελλάδα του Γιώργου και στον ατέρμονο λαβύρινθο της σκέψης και της βούλησής του, με την Ελλάδα να σπαράσσεται στην ποδιά του, αδύναμη, μοιραία και αιφνιδιασμένη από τη λαίλαπα και το σοκ. Την κοροϊδία, άλλοτε απέναντί της κι άλλοτε έναντι των άλλων, που βλέπουν τα νούμερα πως δεν βγαίνουν και μαζί την ανικανότητά τους σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά ο Γιώργος απτόητος συνεχίζει με το σακάκι ανά χείρας να βλέπει παπαρούνες και λιβάδια κατάσπαρτα στο διάβα του, σαν το παιδί των λουλουδιών άλλων εποχών, να ψάχνει την ουσία. Να διαισθάνεται μόνος κι έρημος, τη διέξοδο, να κλείνει τ’ αυτιά και να συνεχίζει. Μπορεί και να ξέχασε το γιατί, να του διέφυγε το που, αλλά αυτός εκεί…
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη χώρος (βλέπε: διάθεση ή αντοχή) για κριτική στο πρόσωπο, στην στάση που επέλεξε, στον τρόπο που διάλεξε να γράψει γι’ αυτόν η ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι τα έργα και οι ημέρες του θα την απασχολήσουν. Και θα την απασχολήσουν έντονα. Από πολίτης του κόσμου, διεθνιστής και φανατικός υπέρμαχος της παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην διαρκή αναζήτηση μεθόδων ακύρωσης της δημοκρατίας, της λαϊκής βούλησης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα ενός κόσμου που μαζί με άλλους χρόνια πριν φαντάζομαι ονειρεύτηκε, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως είναι διατεθειμένος να παίξει, όπως άλλοι με τα τρενάκια τους στην προεφηβική ηλικία, με πράγματα που η πλειοψηφία θεωρεί και, δικαιολογημένα, πολύ σοβαρά.
Τέλειωσε με το παιγνίδι; Οχι ακόμη, απομένουν μερικές… «πίστες», μέχρις ότου το εγκαταλείψει βαριεστημένα, στρεφόμενος σε κάποιο άλλο, που οι προσλαμβάνουσές του το θεωρήσουν «δουλειά» με κύρος και αναγνωρισιμότητα, «δουλειά» που θα κάνει λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα από την σημερινή και θα του επιτρέψει να μνημονεύει στα εγγόνια του επιστρέφοντας από το γυμναστήριο ή το κανό του… Και οι άλλοι; Οι άλλοι που σήμερα τον ανέχονται και συνηγορούν θα στέκονται στην σειρά καταγγέλλοντες και θα σιχτιρίζουν, ωρυόμενοι και «προδομένοι» ασχημονούντες στο όνομα του πατριωτικού καθήκοντος που εδώ κι ενάμιση – δυο χρόνια χασκογελούντες αυτάρεσκα επωμίστηκαν.
Οσο για την ελληνική κοινωνία; Θα έχει καιρό πολύ για ν’ αναλογιστεί το έλλειμμα και τα λάθη της, ξεβρασμένη από την παραγωγική διαδικασία, στο περιθώριο της ζωής, στην ανάγκη για επιβίωση. Τρομολαγνικό το σενάριο του τέλους που έρχεται, αποκαλυπτικές οι αλήθειες και τα συμπεράσματα, τραγικές οι συνέπειες της παρτίδας που εσκεμμένα χάθηκε, με ή χωρίς όλους εμάς…
