Κάποιοι άλλοι, με βάση τον βαθμό της υποψίας ή και της καχυποψίας τους μπορούν να ισχυριστούν ότι αντίθετα οι κυβερνητικοί «θα τολμήσουν γιατί δεν τους νοιάζει πλέον το πολιτικό τους μέλλον. Ότι οι περισσότεροι ή έστω οι βασικοί από αυτούς τα έχουν ήδη οικονομήσει. Αλλά και ότι ακόμη κι αν προκληθεί τέτοια κοινωνική αναταραχή ώστε οι ξένοι να τραβήξουν ξαφνικά το χάλι, πάλι κάποιοι από αυτούς θα έχουν να εισπράττουν δις...»
Και κάποιοι άλλοι, ακόμη πιο ακραίοι, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι οικυβερνητικοί «και θα τολμήσουν και τα θέλουν όλα. Και το χρήμα και την εξουσία. Ειδικά σε αυτήν τη φάση που πάνω στο πουλώντας γη και ύδωρ για ένα κομμάτι ψωμί ρέει και άφθονο το μέλι. Εξάλλου οι 212,000+ έφεδροι της κρατικής εργασίας θα μπορούσαν να μην χρησιμεύσουν μόνο σαν ένα 40+% μισθολογικής εξοικονόμησης αλλά και σαν ένα νέο προνομιακό στρατόπεδο εκατοντάδων χιλιάδων πολιτικών ομήρων. Άρα η εκλογική πελατεία να μην χαθεί. Αντίθετα η εργασιακή εφεδρεία να είναι (αν τελικά συμβεί) και μια νέα χρυσή πελατειακή εφεδρεία δόκιμων εργαζομένων – στην ουσία ανέργων πολυτελείας – και πολύ πιο σίγουρη από πριν.»
Και, βέβαια, πάντα υπάρχουν οι πιο καλόπιστοι που λένε «άσε, θα δούμε…». Αλλά αυτό το «θα δούμε» είναι και η απόδειξη του βασικού μας προβλήματος. Η απόδειξη της έλλειψης εμπιστοσύνης του μέσου πολίτη και της αναξιοπιστίας του κυρίαρχου πολιτικού λόγου. Που οδηγεί στο γεγονός ότι όλοι, εντός κι εκτός, διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τους – τους τελευταίους 16 μήνες – απέναντι σε αυτήν την αβεβαιότητα.
gnathion.blogspot.com
