Σε πρώτο βαθμό, η ελληνική Δικαιοσύνη τους είχε καταδικάσει, όπως και τους γιατρούς που έσπευσαν να βεβαιώσουν ότι οι δυο μέχρι τότε κορυφαίοι αθλητές υπέστησαν σοβαρά τραύματα, κατά το ατύχημα. Στην Ελλάδα όμως, υπάρχει πάντα, ο… δεύτερος βαθμός.
Φυσικά, τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν μπορεί να τις σχολιάσει κανείς, γιατί το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθεί και εκείνος με τη σειρά του κατηγορούμενος. Ορισμένες φορές ωστόσο, είναι να… απορείς.
Το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, ειδικά στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν ποτέ να τα βρουν μεταξύ τους. Πόσο μάλλον… με την κοινή λογική.
Στα μάτια σχεδόν όλων των Ελλήνων που παρακολουθούσαν τον αθλητισμό, αλλά και σύσσωμης της διεθνούς αθλητικής κοινής γνώμης, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου δεν τράκαραν με κάποιο άλλο αυτοκίνητο εκείνο το μοιραίο απόγευμα, αλλά επειδή… έτρεχαν να αποφύγουν τον αιφνιδιαστικό έλεγχο των «ιπτάμενων γιατρών» της IAAF.
Μπορεί οι Αγώνες να ολοκληρώθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η Ελλάδα να κέρδισε τα εύσημα για την οργανωτική αλλά και αγωνιστική επιτυχία της, το περιστατικό Κεντέρη-Θάνου-Τζέκου όμως, επρόκειτο έκτοτε να απλώσει βαριά σκιά γύρω από την Αθήνα. Μια σκιά που δεν απομακρύνεται ούτε σε… δεύτερο βαθμό.
Επιβεβαιώνεται απλώς ότι πράγματι… η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Και αυτό είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο συμπέρασμα, ενόψει της τελικής μάχης με τους… κακούς που μας δανείζουν, και απαιτούν από εμάς σοβαρότητα.
