του Ανδρέα Καρακώστα
Για να εξηγούμαστε: Υπερχρεωμένη δεν είναι η χώρα. Δεν είναι καν οι πολίτες της. Υπερχρεωμένο ήταν και συνεχίζει να είναι το κράτος… Και θα συνεχίσει να είναι ακόμη κι αν σήμερα κάποιος διέγραφε με μιας τα πολλά χρέη του! Διότι γεννά καθημερινά όλο και περισσότερα χρέη, διότι παραμένει πολυπληθές και σπάταλο, διότι τμήμα του αμείβεται παχυλά χωρίς να παράγει οτιδήποτε πέραν περισσότερης γραφειοκρατίας που κάποιοι δεκαετίες πριν πίστεψαν ότι μπορεί να εγγυηθεί την μακροημέρευσή του.
Τέλος λοιπόν το παραμυθάκι, ότι χρωστάει η χώρα. Οι πολίτες της. Εκείνοι απ’ όσο ξέρω πέραν κάποιας πιστωτικής, αυτοκινήτου ή στεγαστικού δανείου, δεν συνήψαν ποτέ οποιοδήποτε άλλο δάνειο, πόσο μάλλον με τους όρους που το έκαναν οι σημερινοί… «διαχειριστές» του κράτους, που υφάρπαξαν την ψήφο του εκλογικού σώματος δυο χρόνια πριν, διατυμπανίζοντας ανερυθρίαστα πως λεφτά υπήρχαν, όπως διαβεβαίωνε τότε τον Γ.Παπανδρέου ο Στρος Καν στις κατ’ ιδίαν μυστικές επαφές τους…
Αφού φτάσαμε μέχρις εδώ, τουλάχιστον να σταματήσουν τα ψέματα. Τις ασκήσεις λογικής, τα παιγνίδια με την νοημοσύνη μας! Βάλτε φόρους, στείλτε τον κόσμο στους δρόμους, στο περιθώριο, μόνο μην επαναλαμβάνετε κουραστικά κι επαναλαμβανόμενα, ότι αυτό σχετίζεται με την αποπληρωμή δικών του υποχρεώσεων ή με την καλυτέρευση του δικού του επιπέδου ζωής! Το δικό του επίπεδο ζωής είναι… ανύπαρκτο. Εφιάλτης. Μια επώδυνη, λυσσαλέα και αγωνιώδης προσπάθεια για επιβίωση. Χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκία, με άλλοθι, αλλά ποιος νοιάζεται… Κανείς. Ο αγώνας για εσωτερική υποτίμηση ή αποπληθωρισμό, πείτε το όπως θέλετε, συνεχίζεται απρόσκοπτα, με τους παπαγάλους ν’ ανησυχούν μόνον για τα ποσοστά αποτελεσματικότητας των μέτρων τους. Και μιλώ για τους κυβερνητικούς παπαγάλους. Γιατί οι άλλοι, υπεύθυνοι από το Σύνταγμα ν’ ασκούν έλεγχο στην κυβέρνηση που στηρίζουν, αγωνιούν μόνο μην τυχόν αναγκαστούν να βρεθούν αιφνιδίως απέναντι στους πολίτες. Σ’ εκείνους που χρωστούν, αλλά της Μιχαλούς, όχι στο ΔΝΤ και στους ευρωπαίους τοκογλύφους. Φοβούνται –και δικαίως- ότι αυτή τη φορά δεν θα καταφέρουν ν’ αποσπάσουν την ψήφο τους και θα μείνουν εκτός Βουλής. Να ‘χε στόμα να μιλήσει ο εκάστοτε επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, να δείτε τι λαβράκια θα έβγαιναν…
Οσο για τους άλλους; Εκείνους με την εναλλακτική πρόταση; Σωθήκαμε! Εχουν απέναντί τους έναν Βενιζέλο να ομολογεί δημόσια ότι «διαπραγματεύεται» (ο ίδιος το είπε, μακράν εμού…) τους προϋπολογισμούς της επόμενης τριετίας και βάλε και, δεν άνοιξε μύτη! Δεν μίλησε κανείς. Εννοώ από τα think tank της Νέας Δημοκρατίας, εκείνους με την στολή εργασίας που αφότου κατά τον πρόεδρό τους την λερώσουν θα μπορούν να πάνε στον ράφτη για το κοστουμάκι. Το υπουργικό!
Υπό άλλες συνθήκες, αυτή η καθολική έκπτωση, θα μπορούσε να προκαλεί και πλάκα. Προσφέρεται γι’ ανέκδοτα, είναι σαφές. Εδώ μιλάμε όμως για την ζωή των ανθρώπων. Εκείνη που χάθηκε, τσαλαπατήθηκε, έτσι απλά, χωρίς αιδώ, χωρίς τσίπα…
