Οι Ισπανοί έχαναν μόνο από τον δικό τους κακό εαυτό, ή κάθε φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέτασσαν στο παρκέ μια ομάδα από αληθινούς ΝΒAers, και όχι ρολίστες που απλώς είχαν την ικανότητα να πηδούν… ως την οροφή του γηπέδου.
Ο Γκασόλ, ο Φερνάντεθ, ο Καλντερόν, και τα τελευταία χρόνια ο Ρούμπιο, εξελίχτηκαν σε διαρκή εφιάλτη για κάθε αντίπαλη άμυνα. Θύμιζαν πολύ την ομάδα… playstation της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα. Με τον ρόλο του Λιονέλ Μέσι, να έχει κερδίσει αυτοδικαίως ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Μια «πάστα» παίκτη από αυτές των οποίων η παραγωγή σταμάτησε τα τελευταία χρόνια, καθώς το μπάσκετ διολίσθησε σε θέαμα χαμηλού επιπέδου, με πρωταγωνιστές χωρίς ηγετική φυσιογνωμία και προσωπικότητα.
Βλέποντας τον Ναβάρο να είναι πάντα «εκεί», σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια της Εθνικής Ισπανίας μέχρι τον τελικό, και τη νίκη απέναντι στη Γαλλία, δεν μπορούσες να μην μελαγχολήσεις με τη διαπίστωση ότι οι παίκτες-ηγέτες ή… ορχήστρα, σπανίζουν στο σύγχρονο μπάσκετ.
Όπως βέβαια συμβαίνει και με την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα, τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν στην εθνική, παραγωγική διαδικασία του ισπανικού μπάσκετ, που δημιούργησε μια μήτρα θεαματικού μπάσκετ, και βρήκε τους κατάλληλους πρωταγωνιστές για να… κόβει εισιτήρια. Και να συλλέγει τίτλους και διακρίσεις.
www.statesmen.gr
