είτε διακρίνονται για την αμφιθυμία τους στην εφαρμογή των κυβερνητικών αποφάσεων, είτε θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα τους προσωπικούς τους προσανατολισμούς, απέστειλαν δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τον Οδυσσέα Βουδούρη, βουλευτή Μεσσηνίας και τον Θανάση Οικονόμου, βουλευτή Ιωαννίνων.
Οι δύο βουλευτές, πάντως, δηλώνουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση και ότι δεν πιστεύουν ότι η κατάσταση βρίσκεται στο απροχώρητο. Απλά, όπως αναφέρουν, οι αποφάσεις δεν έχουν προχωρήσει με τους ρυθμούς που θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει κατά τη γνώμη τους.
Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής:
«ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Αγαπητέ Πρόεδρε,
Το διακύβευμα της περιόδου που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Πέρα από την αγωνία και την αδυναμία ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας να ανταποκριθεί στα οικονομικά βάρη, κανείς δεν αγνοεί τις οδυνηρές συνέπειες μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας και κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τις μη-αναστρέψιμες επιπτώσεις της για την Ελλάδα. Ο ελληνικός λαός και η κυβέρνηση, μέχρι σήμερα κατάφεραν να αποτρέψουν μια ανεξέλεγκτη πορεία. Ωστόσο, η στάση της αντιπολίτευσης αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων.
Ενώ οι συνθήκες επιβάλλουν εθνική συσπείρωση, τα κόμματα της ιστορικής αριστεράς οχυρώνονται στη διαμαρτυρία, με στερεότυπες ρητορείες και ευχολόγια. Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της, έχει αποκλειστική στόχευση να γίνει, πάση θυσία, ο αρχηγός της πρωθυπουργός της Ελλάδας, θέλοντας να αγνοεί ότι «επαναδιαπραγμάτευση» με δανεικά, συνεπάγεται νέα συμφωνία αλλά με ακόμα πιο δυσμενείς όρους. Η δήλωση του κ. Αντώνη Σαμαρά, ότι θα επιδιώξει επαναληπτικές εκλογές όσες φορές και αν χρειαστεί, θυμίζει τους επίδοξους αυτοκράτορες της όψιμης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που μηχανορραφούσαν για τον θρόνο, αντί να αντιμετωπίσουν την επέλαση των βαρβάρων.
Η Ελλάδα όμως δεν αξίζει μια τέτοια μοίρα. Η αποφυγή της χρεοκοπίας, αλλά ταυτόχρονα και η συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μας, είναι η μόνη αποδεκτή προοπτική. Αυτή την προοπτική θεωρούμε καθήκον μας να στηρίξουμε. Ωστόσο, για να έχει νόημα η στήριξη στην κυβερνητική προσπάθεια και να ενσωματώνει η προσπάθεια αυτή τις εύλογες ανησυχίες των πολιτών, επιβάλλεται να διευκρινίσουμε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες υλοποιείται. Τρεις είναι αυτές οι βασικές προϋποθέσεις.
1. Δέσμευση για το αποτέλεσμα. Τα σκληρά μέτρα λιτότητας πρέπει να συνδεθούν ρητά με συγκεκριμένο στόχο, ο οποίος θα αποτελεί ξεκάθαρη οριστική και αμετάκλητη δέσμευση. Στόχος που θα αποτελέσει κυριολεκτικά «συμβόλαιο» με τους πολίτες: η χώρα να μπει σε τροχιά πρωτογενούς πλεονάσματος την άνοιξη του 2012, συνεχίζοντας την πορεία που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα από 24 δισ. € το 2009, σε 11 δισ. € το 2010 και περίπου 2 δισ. € το 2011. Αυτή η τροχιά είναι ο απαραίτητος όρος για την ανάπτυξη.
Πράγματι, ο μεγάλος ασθενής της ελληνικής πραγματικότητας είναι το Δημόσιο. Η επίτευξη του στόχου αυτού, θα αποδείξει ότι το ελληνικό δημόσιο είναι βιώσιμο. Το πλεονασματικό ισοζύγιο, για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια, θα ανοίξει το δρόμο στην αξιοποίηση των πολλαπλών δυνατοτήτων της χώρας μας.
2. Μέτρα με όρους δικαιοσύνης και με διάλογο. Τα μέτρα λιτότητας πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο δίκαια (ή τουλάχιστον όσο λιγότερο άδικα). Η διανομή των βαρών πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικής συζήτησης, έστω και στο χρονικά περιορισμένο πλαίσιο που διαθέτουμε, όχι αδιαπραγμάτευτη και τελεσίδικη αναγγελία.
3. Κυβέρνηση αποφασισμένη και αποτελεσματική. Πέρα από τις αδυναμίες της ευρωπαϊκής ηγεσίας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ευρωζώνης, είναι δεδομένο ότι στη σημερινή κατάσταση έχουν συμβάλει και οι σημαντικές καθυστερήσεις της κυβέρνησης. Οι υπουργικές αμφιθυμίες, η αναβλητικότητα, οι προσπάθειες ετεροπροσδιορισμού μέσα στο κομματικό πλαίσιο είναι μερικές από τις αιτίες καθυστέρησης. Είναι πλέον επιτακτικό να μπουν στην άκρη ψευδοδιλήμματα και προσωπικές πρακτικές, που μόνο μεταχρονολογούν τις αναγκαίες αποφάσεις, με μεγαλύτερο όμως κόστος για όλους. Και ενώ ορισμένοι υπουργοί μάχονται αποφασιστικά χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, άλλοι δεν ακολουθούν αυτό το δρόμο. Θεωρούμε πλέον επιβεβλημένο, όσα μέλη της κυβέρνησης δεν αντέχουν την πίεση των περιστάσεων ή βάζουν σε προτεραιότητα την προσωπική τους πορεία, να αποχωρήσουν απ' αυτή.
Η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλλει ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις. Αυτές πρέπει να γίνουν με τους ξεκάθαρους στόχους και τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις που αναφέραμε. Αν οι υπερβάσεις αυτές υλοποιηθούν, η έξοδος από την κρίση μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά απ' ότι νομίζουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα χάσει η κυβέρνηση ή κάποια συγκεκριμένη παράταξη, αλλά η Ελλάδα στο σύνολό της.
