Ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου.
Μέχρι πριν από δύο χρόνια το έλεγε αυτάρεσκα και όλο καμάρι.
Οταν μιλούσε στα παιδιά του, τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, για εκείνες τις μέρες πάντα βούρκωνε. Και ποτέ δεν απέφευγε μια ελαφρώς υποτιμητική ατάκα σύγκρισης, τύπου: «Εμείς αγωνιστήκαμε για να τα βρείτε έτοιμα».Τώρα όμως, μια οικονομική κρίση και ένα ενδεχόμενο χρεοκοπίας μετά, έχει αλλάξει γνώμη. Τα ζιβάγκο του 1981 τον πνίγουν και με παραπονεμένη φωνή αναγνωρίζει πως αυτός και οι συνομήλικοί του έβαλαν το λιθαράκι τους στα χάλια μας. Τον εξοργίζει που πενηντάρηδες και εξηντάρηδες παλεύουν για τη σύνταξή τους εις βάρος του μισθού των παιδιών τους. Θεωρεί πως το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει είναι ο οβολός του στις κατά συρροήν έκτακτες εισφορές και οι οικονομίες του στο χρηματοκιβώτιο ελληνικής τράπεζας.
Ακόμη κι ένα μέλος της ελληνικής γενιάς-ταμπού κάνει αυτοκριτική και παραδέχεται ως νέο «πατριωτικό» καθήκον την ειλικρίνεια στις φορολογικές συναλλαγές. Ο σχεδόν συνομήλικός του Πρωθυπουργός, όμως, λέει στη ΔΕΘ:
«Ισως εμείς αναθρέψαμε έτσι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού» (σ.σ.: να φοροδιαφεύγει). Προς τι αυτό το «ίσως»; Αμφιβάλλει ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης κανάκεψε τους εφοριακούς που τα τσεπώνουν;
Ή μήπως δεν πιστεύει ότι, παρά τη δαμόκλειο σπάθη των τροϊκανών, τα ντιλ στις ΔΟΥ καλά κρατούν;
