Σαν σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη 1941) του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου το οποίο στη διάρκεια της Κατοχής συσπείρωσε...
το λαό απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις και προς το οποίο οι επικλίσεις και οι αναφορές έχουν πυκνώσει τελευταία, λόγω της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα και η κοινωνία.
Τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε για την ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου μετώπου που θα συσπειρώνει τις λαϊκές, εργατικές και μεοσοστρωματικές δυνάμεις που συνθλίβονται στον μύλο της Διεθνούς Επιτροπείας της χώρας υπό την αχυροκυβέρνηση του γιωργοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Για την αναβίωση του ΕΑΜ, ή τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας τύπου ΕΑΜ έχουμε ακούσει να μιλούν αρκετοί από την Αριστερά, και ίσως πρώτος ήταν ο Αλαβάνος ο οποίος προχώρησε στη δημιουργία του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης εμπνευσμένος από το ΕΑΜ και με στόχο το δικό του Μέτωπο να αποτελέσει το όχημα για μια μεγάλη μετωπική δύναμη. Πολλά μπορεί να του καταμαρτυρήσει κανείς για την πορεία των τελευταίων χρόνων αλλά από την Αριστερά είναι ίσως ο πρώτος που μίλησε δημόσια για μια τέτοια ανάγκη σήμερα.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, δηλαδή λίγο πριν την είσοδο της χώρας στον «μηχανισμό στήριξης», στην ίδια ιδέα παρέπεμψαν λιγότερο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (ο οποίος πάντως από την αρχή μίλησε για μια «ιδιότυπη κατοχή» της χώρας κάτι για το οποίο λοιδορώθηκε στο εσωτερικό του κόμματός του) από τον ΣΥΝ και περισσότερο ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης (συνεργάτης του «Π»), ενώ αργότερα προστέθηκε και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το ΚΚΕ δεν συγκαταλέγεται πάντως σε αυτές τις δυνάμεις, ενώ σεβαστή μερίδα της αριστεράς κατηγόρησε αυτή την αντίληψη ως «εθνικιστική» και αθωωτική των αστικών δυνάμεων, εννοώντας ότι η ρητορική για ένα εθνικό πατριωτικό μέτωπο αποπροσανατολίζει από τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης και από τις ευθύνες της αστικής τάξης.
Όλη αυτή η συζήτηση και οι συγκρούσεις που την συνοδεύουν στο εσωτερικό της αριστεράς και των διαφόρων αποχρώσεών της έχει διατρέξει, δημόσια ή υπόγεια, όλο το χρονικό διάστημα από την είσοδο στο «μηχανισμό» έως σήμερα, εμποδίζοντας, μαζί πολλαπλούς άλλους παράγοντες, να προχωρήσουν οι όποιες πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν εκτός επίσημων κομματικών πλαισίων.
Σήμερα, που η «κατοχή» της χώρας έχει φτάσει στο σημείο της πλήρους οικονομικής και πολιτικής απορρόφησής της από τους δανειστές, με απόλυτη βεβαίως την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, οι αναφορές στη συγκρότηση μετωπικών δυνάμεων έχουν πυκνώσει κι ενταθεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ξεκίνησε από την ανάγκη της συγκρότησης μιας μεγάλης αριστεράς στα πρότυπα της ΕΔΑ, φτάνει κι αυτός το τελευταίο διάστημα να μιλήσει για ένα νέο ΕΑΜ, στο πλαίσιο των εκκλήσεων που απευθύνει το κόμμα του για την ενότητα της Αριστεράς.
Ειδικά η σχετική απεύθυνση προς το ΚΚΕ έχει συνοδευτεί πολλές φορές από την κριτική ότι δεν είναι ειλικρινής, και ότι είναι άστοχη αφού αυτό εγνωσμένα και τεκμηριωμένα αρνείται να συγκατανεύσει σε μια ενότητα η οποία δεν έχει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά αλλά περισσότερο τείνει να είναι «αριθμητική».
Κάθε κάλεσμα προς το ΚΚΕ εκ μέρους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, συνοδεύεται από μια άρνηση του ΚΚΕ και ακολουθείται από άνοιγμα πυρός της Κουμουνδούρου προς τον Περισσό. Οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται και από τις δύο πλευρές μαρτυρούν βαθύ πολιτικό μίσος αφήνοντας συχνά το ακροατήριο με το στόμα ανοιχτό, να αναρωτιέται τι σημαίνει «ενότητα» ειδικά για εκείνον που την επικαλείται.
Χτες, παραμονή της 70ης επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ, ο Τσίπρας επιτέθηκε εκ νέου στο ΚΚΕ στο οποίο χρέωσε προκαταβολικά και συνολικά την αποτυχία της αριστεράς να δημιουργήσει ένα τέτοιο μέτωπο, που στην αντίληψη του Τσίπρα θα είναι και πολιτικό (αν όχι πρωτίστως τέτοιο) με στόχο την ανάληψη της διακυβέρνησης μετά από πιθανές προσεχείς εκλογές.
Και μάλιστα μίλησε για «λάθος» ιστορικών διαστάσεων επιπέδου Βάρκιζας!
Είπε ο Τσίπρας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη:
«είναι βαριά αυτή η κουβέντα που θα πω, αλλά εάν επιμείνει η ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος σε αυτή την πολιτική – εγώ είμαι αισιόδοξος ότι δεν θα επιμείνει – εάν επιμείνει, γιατί έρχονται δύσκολες μέρες το επόμενες μέρες μπροστά μας, θα είναι αντίστοιχου μεγέθους ιστορικό λάθος με το λάθος, τα λάθη που έγιναν μετά το αντάρτικο, μετά τις ένδοξες αυτές μέρες του λαού μας, όπου παραδώσανε τα όπλα και χάσαμε την ευκαιρία να δοθεί μια άλλη προοπτική στη χώρα μας».
Είναι όντως πολύ βαριά κουβέντα για να λέγεται σε κάποιον με τον οποίο υποτίθεται ότι επιζητάς τη συνεργασία.
Ειδικά όταν δεν εξηγείς γιατί επιμένεις να αναθεωρήσει ο απέναντί σου τη στάση του για να συμπλεύσει μαζί σου αλλά όχι εσύ τη δική σου. Ας πούμε δηλαδή ότι αν ο ΣΥΝ άλλαζε πολιτική και ιδεολογική θεώρηση, αυτό θα αρκούσε για το ΚΚΕ να κάνει ένα βήμα. Ο ΣΥΝ από την πλευρά του έχει κάνει την απαραίτητη «μετατόπιση»; Για παράδεγιμα, έχει εξετάσει αν η θέση του για την ΕΕ και το ευρώ είναι πράγματι μια θέση που είναι προς το συμφέρον των λαϊκών δυνάμεων και της κοινωνίας;
Ας το πάμε λίγο παραπέρα.
Τι θα προτάξει μια κυβέρνηση αριστεράς με το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ ενδεχομένως τη Δημοκρατικη΄Αριστεράς και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις; Το ΚΚΕ στο πρόσωπο των δανειστών αναγνωρίζει τον εχθρό ενώ ο ΣΥΝ την άλλη άκρη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ποια θα είναι η πρώτη κίνηση η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ και η σύγκορυση με τα μονοπώλια ή διαπραγμάτευση με τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους επιτελείς της τρόικας; Ποιο μπορεί να είναι αυτό το όριο της διαπραγμάτευσης, εντός του ασφυκτικού πλαισίου της δανειακής σύμβασης, που κατά τα φαινόμενα η χώρα ολόκληρη έχει προσημειωθεί ή εκτός αυτού του πλαισίου και των συνεπειών που επισύρει; Διαπραγμάτευση για το χρέος εντός της δανειακής σύμβασης υπάρχει και αν ναι μπορεί να θεωρείται απαλλαγή; Μπορεί να θεωρηθεί ότι οι πιστωτές θα αποσυρθούν των αξιώσεών τους και των ακραίων πολιτικών τους παρεμβάσεων;
Γιατί θεωρούνται «υπεκφυγές» όπως είπε ο Τσίπρας οι αναφορές του ΚΚΕ στην ανάγκη να ανατραπούν οι συσχετισμοί δύναμης στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας και όχι οι αναφορές του Τσίπρα για απευθείας διαπραγμάτευση υπό την πίεση των συσχετισμών δύναμης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συσχετισμοί που ακόμη δεν έχουν δημιουργηθεί.
Η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης στην Ευρώπη, σημείο που καταλήγουν όλες οι προτάσεις του ΣΥΝ όταν τα οικονομικά και πολιτικά επιχειρήματα τελειώνουν (αφού έχουν στο μεταξύ ακυρωθεί δια της ενσωμάτωσής τους στην κυρίαρχη ρητορική: π.χ. ευρωομολόγο, «η δραχμή είναι καταστροφή» κι εξυπηρετεί ισχυρά συμφέροντα που θα μας αγοράσουν κοψοχρονιά,κ.λπ) δεν είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης στο εθνικό πεδίο;
Είναι αυτό λιγότερο «Δευτέρα Παρουσία» από την επιδίωξη του σοσιαλισμού σε μια χώρα;
Κλείνοντας, ο Τσίπρας κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι διαπράττει ιστορικό λάθος ανάλογοα με αυτό που έγινε με τη Βάρκιζα «όπου παραδώσανε τα όπλα και χάσαμε την ευκαιρία να δοθεί μια άλλη προοπτική στη χώρα μας». Την ίδια ώρα το κατηγορεί ότι υπεκφεύγει προτάσσοντας τον σοσιαλισμό έναντι του κοινωνικού κράτους που κατά τον Τσίπρα σήμερα είναι το επίδικο. Μήπως αυτές οι δύο δηλώσεις είναι αντιφατικές; Ο αγώνας του ΕΑΜ στην ουσία διακόπηκε όταν με την επίτευξη της εθνικής απελευθέρωσης αναδυόταν η επόμενη φάση της οικοδόμησης των συνθηκών για κοινωνική απελευθέρωση και λαϊκή εξουσία.
Αν κατά τον Τσίπρα, τότε ήταν λάθος η μη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, σήμερα γιατί είναι λάθος το αντίθετο; Μπορεί και να είναι, αλλά τελικά ο Τσίπρας τι από τα δύο πρεσβεύει;
Ερωτήματα, που όφειλαν να έχουν απαντηθεί με ειλικρίνεια και τόλμη αν ο στόχος ήταν ειλικρινώς η οικοδόμηση δεσμών συνεργασίας. Επιπλέον, αν κηρύττεις ενότητα μήπως οφείλεις να διαθέτεις πλεόνασμα γενναιοδωρίας στη θεώρηση του απέναντί σου; Διαφορετικά μήπως το μόνο που αποπνέεις είναι αλαζονεία, αμετροέπεια και «μικρομεγαλισμό»; Τελικά αυτός που επικαλείται την ενότητα και αυτός που την υπονομεύει είναι το ένα και το αυτό πρόσωπο;
http://topontiki.gr/
