Ξύπνησε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Όοοοχι βέβαια.
Ξύπνησε ιδρωμένος με έντονη καύση στο κεφάλι του, κοινώς του είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι, και ένιωθε ένα βάρος στο στήθος του σαν να είχε κάτσει πάνω του ένα ολόκληρο βόδι. Είχε ανήσυχο ύπνο μετά από ένα πολύ κακό όνειρο που τον βασάνισε.
Χρόνια τώρα, δεν θυμόταν πόσα, πίστευε κάποιους τύπους της τηλεόρασης που του έλεγαν πως ο κόσμος εκεί έξω πεθαίνει από διάφορες ασθένειες και τους εμπιστευόταν κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρά του μην τυχόν και τον αγγίξει καμιά αρρώστια.
Σήμερα, όμως θές η ζέστη, θές η βαρεμάρα τόσων χρόνων ή ίσως και το κακό όνειρο που τον βασάνισε χθές βράδυ,πως θα πεθάνει δηλαδή και δεν θα το μάθει κανείς εκεί έξω, αποφάσισε πως μάλλον είναι καλύτερα να εκτεθεί στον κίνδυνο των μολύνσεων παρά να έχει το άθλιο τέλος του ονείρου του.
Σηκώθηκε λοιπόν από το κρεβάτι του, το οποίο πρέπει να σας πώ ήταν το αγαπημένο του στέκι, πήγε κι έκανε ένα ντουζάκι για να πετάξει από πάνω του τη γλίτσα του ιδρώτα και αποφάσισε να μην ξαναφορέσει τα ρούχα του τα οποία παρεπιπτόντος τον τελευταίο καιρό τον στένευαν αφόρητα.
Τράβηξε τις κουρτίνες του και αποφάσισε να ανοίξει το παράθυρό του για να μπεί αέρας στο σπίτι του. Αααααα!!
Στάθηκε λοιπόν, χωρίς να κρύψει τη γύμνια του, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και κοίταξε με ανείπωτη λαιμαργία έξω. Ησυχία. Όλα τα σπίτια είχαν κλειστά παράθυρα, και ο δρόμος ήταν έρημος. Δεν κυκλοφορούσε κανείς εκεί έξω. Μάλλον όλοι είχαν επηρεαστεί από τις ειδήσεις και είχαν κλειστεί στα σπίτια τους. Ή μήπως είχαν πεθάνει όλοι;
Μην αντέχοντας τη δεύτερη σκέψη βγήκε τρέχοντας έξω και άρχισε να χτυπάει τις πόρτες και τα παράθυρα των απέναντι σπιτιών ελπίζοντας να του απαντήσει κάποιος. Μετά από μερικά λεπτά που του φάνηκαν αιώνας άρχισε να βλέπει να ανοίγουν διστακτικά μία μία πόρτα. Χαρούμενος που δεν ήταν μόνος τελικά άρχισε να τους φωνάζει πως ο αέρας είναι πεντακάθαρος και καλό θα ήταν να κάνουν όλοι ένα μπανάκι να παρατήσουν τα πολυφορεμένα ρούχα τους και να βγούν επιτέλους έξω για να χαρούν το νέο καθαρό περιβάλλον. Επιτέλους μετά απο λίγο άρχισαν οι δρόμοι να σφύζουν απο ζωή και γέμισαν απο κόσμο που χρόνια τώρα είχαν χάσει τα πιό σημαντικά χρόνια της ζωής τους κλεισμένοι στο σπίτι τους. Απελευθερωμένοι πια από το φόβο της αρρώστιας άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους και να χτυπούν κι άλλες πόρτες και παράθυρα για να διαδώσουν το νέο. Στη διαδρομή τους όμως κατάλαβαν πως δεν ήταν όλοι έτοιμοι να ακούσουν τα ευχάριστα νέα. Κάποιοι πίστευαν ακόμα αυτούς τους τύπους της τηλεόρασης και δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την ασφάλεια του σπιτιού τους.
Ετσι ο Μανωλιός μαζί με όλους εκείνους που πίστευαν πως υπάρχει τρόπος εκεί έξω να κάνουν μια νέα αρχή στη μίζερη έως τώρα ζωή τους αποφάσισαν να πάνε στους παρουσιαστές να τους πούν πως ήρθε η ώρα να μάθει ο κόσμος πως μπορούν επιτέλους να βγούν απο τα σπίτια τους.
Ξεκίνησαν λοιπόν όλοι μαζί αλλά δεν βρήκαν παρά μόνο δυό τρείς και έμαθαν πως όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάει με τους φίλους του τους πολιτικούς σε ένα εστιατόριο για φαγητό.
Δηλαδή τί; Αυτοί που τόσα χρόνια τους φόβιζαν ήταν έξω μαζί με τους φίλους τους;Απολάμβαναν τη ζωή τους και άφηναν όλο τον κόσμο στην άγνοια και στη μιζέρια; Μουδιασμένοι από την έκπληξη χρειάστηκαν λίγο χρόνο για να συνέλθουν και αμέσως μετά σκέφτηκαν να δώσουν ένα καλό μάθημα σε όλους αυτούς τους απατεώνες. Ομόφωνα αποφάσισαν να τους μαζέψουν όλους και να τους κλειδώσουν μέσα σε ένα σπίτι για τα επόμενα τριάντα χρόνια με μόνο αξεσουάρ μια τηλεόραση όπου ο παρουσιαστής απο το πρωί ως το βράδυ να τους λέει πως η πραγματική ζωή έξω είναι τώρα υπέροχη, αφού τις ασθένειες όλες τις κλειδώσαμε και δεν θα τις αφήσουμε να μας επηρρεάσουν ποτέ ξανά.
