Τώρα που ζητούμενο δεν είναι το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις, αλλά το πώς και, με ποιόν τρόπο ακριβώς...
οι μάσκες πέφτουν, μοιραίοι, χασκογελούντες, προσυπογράφοντες, κομπάρσοι και πρωταγωνιστές ανασκουμπώνονται, αλλά είναι πλέον αργά…
Το δόγμα που υιοθέτησαν και τελικώς επέβαλαν με ζηλευτή ευκολία, το δόγμα του Σοκ, λειτουργεί το ίδιο ισοπεδωτικά, οριζόντια, όπως και σε κάθε άλλο πέρασμά του ανά την υφήλιο. Στήριξαν και υποστήριξαν μέχρι τελευταία στιγμή το κομματικό κράτος, το διαβατήριο της μακροημέρευσής τους και τώρα που τα heads funds και οι επιφανείς της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που τόσο μνημονεύθηκε και υμνήθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, δηλώνουν αποφασισμένοι να τραβήξουν τα καλώδια αν δεν μπει χέρι στο λίπος του κύριου πιστωτή τους. Του ελληνικού κράτους. Εκείνου που οδήγησε, παχύσαρκο και υπερχρεωμένο μια ολόκληρη χώρα στα βράχια, αξιώνοντας η αποπληρωμή να γίνει από εκείνους που καταλήστευσε και καταληστεύει. Το αποτέλεσμα; Διακόσιες χιλιάδες άνεργοι, μέσα σε δέκα οκτώ μήνες! Ένα εκατομμύριο άνεργοι μέχρι το τέλος του χρόνου, τινάζοντας το έλλειμμα, αποδυναμώνοντας τραγικά τα δημόσια έσοδα, στεγνώνοντας την αγοραστική δύναμη, καταστρέφοντας έργω όχι λόγω τον κοινωνικό ιστό.
Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς, που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα επετύγχαναν τόσο πολλά… Είναι άξιοι συγχαρητηρίων! Πολλών όμως! Μικρόψυχοι, βολεψάκηδες, αρουραίοι, νόμισαν πως μπορούν με τις συνήθειες της φυλής τους να κερδίσουν χρόνο. Λίγο ακόμη χρόνο. Και απέτυχαν. Τόσο οι ίδιοι, παπαγάλοι ενός χρεοκοπημένου ιδεολογήματος, που αρέσκεται και προσκυνά μόνο το εύκολο και γρήγορο κέρδος. Χωρίς να νοιαστεί για τις πληγές. Για το αίμα. Και τώρα φοβούνται για το κομπόδεμα και την επαπειλούμενη κοινωνική έκρηξη… Τι μας λέτε, αλήθεια; Θα τα λουστείτε αγαπητοί μου. Θα συμβάλετε κι εσείς στην συλλογική προσπάθεια! Μαζί θα φθάσουμε στο τέλος του παραμυθιού… Ολοι μαζί, κυρίαρχος λαός, περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά, γυρολόγοι του Κολωνακίου, των Βορείων ή Νοτίων προαστίων, πλιατσικολόγοι, ευκαιριάκηδες κι άνθρωποι του μόχθου και της δημιουργίας. Ολοι μαζί, ένας αχταρμάς που κοπανήθηκε επί μακρόν στο ίδιο μίξερ, αλλοιώνοντας γεύσεις, χρώματα, βιώματα, συνήθειες και οι ιδέες… Η ζωή –το ξεχάσατε;- είναι κύκλος αγαπητοί μου. Ενας κύκλος χωρίς γωνιές, ατέλειωτος και ίδιος. Επαναλαμβανόμενος, κουραστικός κι αμείλικτος. Σαν το βλέμμα του παιδιού, σαν τη ματιά της ιστορίας…
Χρεοκοπία λοιπόν. Μερική, ελεγχόμενη ή μη, με ή χωρίς το ευρώ… Το παλιό οικοδόμημα, το κληροδότημα του χθες, όσο κι αν το μπλαστρώνεις, ποτέ δεν θα γίνει σπίτι. Το ξέρουμε καλά όλοι. Εκείνοι τουλάχιστον που αρνήθηκαν τον τιμητικό τίτλο του κηφήνα… Επώδυνη, δαπανηρή, αλλά αναγκαία συνθήκη για το αύριο, το γκρέμισμα του χθες. Ισοπεδωτικά, οριζόντια, αποφασιστικά. Κι εκεί στοιβαγμένοι με τα μπάζα και τη βρόμα, οι υποκριτές, οι λίγοι, οι επαγγελματίες του χθες με το κομπόδεμα, να ψάχνουν λαγούμι να ξεγλιστρήσουν. Και πάλι…
