Η φορολόγηση ακόμη και των εισοδημάτων κάτω από το όριο της φτώχειας καταδεικνύει τηναναλγησία των κυβερνώντων, σε συνδυασμό με την απόλυτη ανικανότητα να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν στοιχειώδη μοντέλα δημοσιονομικής προσαρμογής, τα οποία εδώ και καιρό υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται. Ο κ Βενιζέλος μάλιστα παραδέχτηκε την ανικανότητά των υπουργών, αφούδιατύπωσε περήφανος -μάλλον δεν συνειδητοποίησε τη γκάφα του- πως ευτυχώς υπάρχει τρόικα και αυτοδιορθώνεται η κυβέρνηση.
Το κακό είναι ότι πίσω από τα ανόητα ψέματα και τις ¨μπλόφες¨ της κυβέρνησης κρύβονται μόνο, ανικανότητα και νεα μέτρα για την κοινωνία. Πως θα μπει πάτος στο βαρέλι, άν δεν μπεί πάτος στις παλινωδίες και τους ερασιτεχνισμούς των κυβερνώντων.
Και για να εξηγούμαστε. Δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος σ αυτή τη χώρα που να μη θέλει την εξυγίανση, σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, που θα χαρακτήριζαν ένα κράτος σοβαρό. Αλλά πως θα γίνει αυτό; Η κυβέρνηση γελοιοποιείται κάθε μέρα, αφού ανατρέπει ολοκληρωτικά, αυτό που υποσχέθηκε μόλις χθες. Ανάλωσε το πολιτικό της κεφάλαιο σε αυτό που ήξερε να κάνει (λαϊκισμό) και όχι σ αυτό που έπρεπε να κάνει (εφαρμογή μέτρων).
Ωστόσο πέρα και πάνω από όλα τα προηγούμενα, η κυβέρνηση παρ’ ότι είχε και -ίσως- έχει από την κοινωνία, τη μεγαλύτερη ανοχή που ιστορικά έχει επιδειχθεί σ αυτό τον τόπο, έχασε το πολύτιμο κεφάλαιο για τη χώρα να πετύχει τις αλλαγές, με τρόπο συγκροτημένο και σωστό. Η τραγική καθυστέρηση την εκθέτει στους Έλληνες και στον ιστορικό του μέλλοντος. Αν το κυβερνητικό κλιμάκιο με τέτοια παροιμιώδη ανοχή, υπομονή και φοβερές θυσίες, αποτελούσε επιτελικό σχήμα σε μια επιχείρηση και έφερνε αυτά τα αποτελέσματα θα ήταν όλοι ήδη σε εφεδρεία, για να μην πω ότι θα έψαχναν για δουλειά.
