Προσέξτε μια σατανική σκέψη, έτσι όπως μου την είπανε κάτι χασομέρηδες. Σκεφτείτε, λέει, ο Βενιζέλος να ήταν τσαντισμένος από την πρέσα της τρόικας και να ψαχνόταν για μια επικοινωνιακή μαγκιά. Από τη μια ήθελε να παραστήσει τον καμπόσο στους αυθάδεις και απαιτητικούς γκαουλάιτερ, για να βλέπουμε εμείς οι ιθαγενείς, αλλά η μια τροϊκανή σφαλιάρα διαδεχόταν την άλλη.
Ύστερα να ήθελε να πικάρει τον Παπακωνσταντίνου, που του φόρεσε καπέλο το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, την έκανε για τα αραλίκια του ΥΠΕΚΑ, τις μεγάλες επιχειρηματικές συμφωνίες και όλα τ’ άλλα τα κιμπάρικα και τον παράτησε έρμαιο στις διαθέσεις του Τόμσεν, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και αυτής της νοστιμούλας αλλά σκληρής Γιούτα από τη χώρα των χιλίων λιμνών.
Φανταστείτε λοιπόν ότι ο υπουργός των Οικονομικών μας, ξέροντας ήδη το περιεχόμενο της έκθεσης, ενθάρρυνε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής να δώσει ένα σημείωμα προς ενημέρωση των βουλευτών, για ν’ αγριέψουν ο Μυταράκης κι ο Λαφαζάνης, να αρχίσουν τα μπινελίκια, να γίνει «της επί χρήμασι εκδιδομένης το κιγκλίδωμα», να πουλήσει κι αυτός στην τρόικα ότι φταίει το «μείγμα πολιτικής», όπως θα έλεγε κι ο «εν αναμονή» Αντώνιος, και να ζητήσει «αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου» ή έστω «χαλάρωση του Μεσοπρόθεσμου».
Ε, είχε ρίξει ήδη στην πιάτσα ότι και καλά οι κρυόκωλοι το συζητάνε το πράμα, οπότε να μπορεί να λέει κι αυτός ότι μόνο η ύφεση – η οποία έπεσε από τον ουρανό και καμιά σχέση δεν έχει με την κυβέρνηση – φταίει για το κακό το ριζικό μας.
Φανταστείτε ακόμη ότι, όταν η τρόικα έγινε έξω φρενών με αυτά τα ξεμασκαρέματα και άρχισε να απαιτεί αποκεφαλισμούς, κρεμάλες και παλουκώματα, αυτός πήρε τηλέφωνο τον Γιώργο μας (ένας είναι ο Γιώργος μας) κι εκείνος του είπε να μην δεχτεί τους τσαμπουκάδες των αναιδών.
Τελικά τα τρο(ι)κάνια τού είπαν ότι θα διακόψουν την αξιολόγηση και θα τον πάνε από τ’ αυτί στο δάσκαλο και ότι τα επιπλέον μέτρα θα του τα φορέσουνε καπέλο οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών και οι αρχηγοί κρατών της Ε.Ε. Έτσι ο καλός μας υπουργός, για να ξεκαρφωθούν γενικότερα όλοι μαζί, έδειξε την πόρτα της εξόδου στο Γραφείο Προϋπολογισμού.
Εν τω μεταξύ ο Γιώργος κι ο Βαγγέλης έβγαλαν ένα στεναγμό ανακούφισης. Τουλάχιστον θα πάνε στους αγριανθρώπους του ΠΑΣΟΚ το Σάββατο – «τγε μπανάλ, ω μον Ντιέ, βγωμάνε τα χνώτα τους, αλλά να πάμε με το κεφάλι ψηλά γιατί αυτοί βαγάνε άσχημα» – και θα μπορούν βασίμως να τραγουδάνε «Άσπρα μούρα / μαύρα μούρα / είναι η τρόικα χαμούρα», «Πίσω κουφάλες / μη βγάλω τη φαλτσέτα» και «Θα σαλτάρω - θα σαλτάρω / τη ρεζέρβα να τους πάρω». Ένα Σάββατο είναι, θα περάσει...
Αν έγινε έτσι; Και πού να ξέρω; Κάτι χασομέρηδες τα λέγανε, που μάλλον ήταν και δημόσιοι υπάλληλοι...
