Θέλω να σας διηγηθώ ένα πραγματικό γεγονός που έγινε μπροστά στα μάτια μας και μάς συγκλόνισε. Χθες είχα πάει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο...
του Ρίο, για να επισκεφτώ την θεία μου που νοσηλεύετε στην Γ’ παθολογική κλινική του νοσηλευτικού ιδρύματος. Γύρω στις 6 ηώρα περίπου το απόγευμα και ενώ βρισκόμασταν στο σαλονάκι της κλινικής , ακούσαμε έντρομοι φωνές προερχόμενες από της εσωτερικές σκάλες του νοσοκομείου οι οποίες έλεγαν «βοήθεια, τρέχτε, θα πέσει θα πέσει ». Αμέσως βγήκαμε στις σκάλες και έντρομοι είδαμε μια κυρία γύρω στα 45 με 50, να έχει ανέβει στο παράθυρο που βρισκόταν εκεί και είχε περάσει το ένα πόδι της στο κενό και ετοιμαζόταν να πέσει. Τότε , σαν «φύλακες άγγελοι» τρεις σεκιούριτι του νοσοκομείου ανεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες την άρπαξαν και την έβαλαν μέσα σώζοντας της κυριολεκτικά την ζωή την τελευταία στιγμή διακινδυνεύοντας τις δικες τους, και την απομάκρυναν αμέσως από τον χώρο. Τελικά η παρολίγο αυτόχειρας από ότι ακούσαμε είναι ασθενής του νοσοκομείου στην Ψυχιατρική κλινική. Και ρωτάω εγώ τον Διοικητή και Διευθυντή του νοσοκομείου, πως έφυγε από εκεί? Γιατί τα παράθυρα είναι ανοικτα και όχι κλειστά όπως θα πρέπει για να αποτρέπονται τέτοιες περίπτωσης? Αυτά τα παιδιά τον 500 ευρώ αν πάθαιναν κάτι τι θα γινόταν? Ευτυχώς στις μέρες μας που υπάρχουν τέτοιοι άγγελοι ανάμεσα μας.
Αναγνώστρια
