Η κυβέρνηση προώθησε μια πολιτική που χαρακτηρίζεται από τρία πολιτικά αδικήματα: παραίτηση από την κυριαρχία της χώρας, υποχώρηση της δημοκρατίας, άγρια κατανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των λίγων. Την στήριξε δε λογιστικά και με «αριθμούς». Η ζωή βέβαια εκδικείται την απάτη των αριθμών και αποκαλύπτει τα πραγματικά γεγονότα.Επεισόδιο πρώτο, η επιτροπή προϋπολογισμού της βουλής αποκάλυψε ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας, αλλά η κυβέρνηση πορεύεται με την τρόικα ως οι αριθμοί να βγαίνουν αρκεί να μας πιούν λίγο παραπάνω ιδρώτα και αίμα. Αν τολμήσουν οι αριθμοί να την διαψεύσουν, απολύει αυτούς που τους διάβασαν. Κατά την κυβέρνηση, αριθμοί και δημοκρατία δεν συμβαδίζουν.Επεισόδιο δεύτερο, αποκαλύπτεται ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας δεν συνεδρίασε ούτε μια φορά προκειμένου να αξιολογήσει δημοκρατικά και συλλογικά τις στατιστικές σειρές. Αποκαλύφθηκε, λοιπόν, ότι τα στοιχεία δεν τα επεξεργαζόταν η ανεξάρτητη αρχή, αλλά ο Πρόεδρος της, προερχόμενος από το ΔΝΤ, μαζί με τον Γ.Παπακωνσταντίνο (που ούτε σκέφτεται ότι πρέπει να παραιτηθεί εδώ και τώρα) και τον γερμανό πρόεδρο της Eurostat. H τελευταία, διαμόρφωνε στο τέλος, τα στοιχεία. Εδώ έχουμε κατάργηση της απαιτούμενης συλλογικής και άρα επιστημονικά δημοκρατικής λειτουργίας και κατάργηση της κυριαρχίας. Κατά την κυβέρνηση, η χώρα δεν δικαιούται να ασκεί κυριαρχία ούτε επί αριθμών.Επεισόδιο τρίτο, η κυβέρνηση πανικόβλητη αποφασίζει να εισάγει το τέλος ιδιοκτησίας. Αυτό δεν συμβαδίζει ούτε καν με τη λογική της τρόικας που απαιτεί τα μέτρα να είναι διαρθρωτικά και μόνιμου χαρακτήρα, ενώ το τέλος είναι απλά εισπρακτικό και προσωρινό. Δεν προβλέπει τη φορολόγηση μεγάλων ποσών που είναι σε καταθέσεις, ούτε τα κέρδη από μετοχές και άλλα χρηματοπιστωτικά έγγραφα. Επίσης, δεν προβλέπει να πληρώσουν τέλος οι ιδιοκτήτες μεγάλων ακινήτων που τα νοικιάζουν στο δημόσιο. Ακόμα, απαλλάσσει του φόρου όσες επιχειρήσεις κάνουν εξαγωγές. Το επιχείρημα είναι ότι αυτές φέρνουν συνάλλαγμα. Ερώτημα απλό και σαφές: οι ιδιοκτησίες οικογενειών που έχουν «εξάγει μέλος τους» στο εξωτερικό, ως μετανάστη, και αποκομίζουν από την εργασία του εισόδημα από εισαγωγή συναλλάγματος γιατί δεν εμπίπτουν στο ίδιο καθεστώς; Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση απλά βρίσκει δικαιολογίες για να βάζει τους αδύναμους να πληρώνουν τυπικά. Ενώ για τους ισχυρούς ήδη άρχισε τον κατάλογο των εξαιρέσεων. Με άλλα λόγια το τέλος όχι μόνο είναι άδικο, αλλά και μέσο άγριας ανακατανομής εισοδημάτων, από τα κάτω προς τα πάνω. Ο μόνος πραγματικός «μονόδρομος».Επεισόδιο τέταρτο, η κυβέρνηση μας καλεί να πληρώσουμε αναδρομικό φόρο επί εισοδημάτων που ήδη έχουν φορολογηθεί. Και εδώ οι αριθμοί προδίδουν τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε 100 ευρώ εισόδημα. Από αυτό υπάρχουν δέκα ευρώ που υπάγονται σύμφωνα με τον νόμο στις δαπάνες που απαλλάσσονται κάθε φορολόγησης, όπως, επί παραδείγματι, ιατρικές και εκπαίδευσης. Από τα υπόλοιπα 90 καλούμαστε να πληρώσουμε 20 ως φόρο και μας απομένει ένα καθαρό εισόδημα 70 ευρώ. Η επιπόλαιη και ανόητη κυβέρνηση αποφασίζει να πληρώσουμε φόρους επί του μεικτού μας εισοδήματος. Δηλαδή, να πληρώσουμε (α) φόρους επί δαπανών που με βάση τους νόμους απαλλάσσονται φορολόγησης και (β) να πληρώσουμε φόρο επί φόρου που έχουμε ήδη πληρώσει! Δηλαδή, όχι μόνο φορολογεί εκ νέου εισόδημα που ήδη έχει φορολογήσει, αλλά μας υποχρεώνει να πληρώσουμε φόρο επί των 20 ευρώ φόρων που τα έχουμε δώσει ήδη σε εκείνη!Θα μπορούσα να συνεχίζω με μια μεγάλη σειρά παραδειγμάτων. Το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Με τους αριθμούς η κυβέρνηση προωθεί την εξάρτηση, τον αντιδημοκρατισμό, άδικες διανομές. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της και των κριτηρίων βάσει των οποίων την διαμορφώνει και επιλέγει τους αριθμούς.
http://epirusgate.blogspot.com
