χώρας απέναντι στις επερχόμενες ορατές πλέον και εξαιρετικά δυσμενείς εξελίξεις.
Οι λύσεις είναι μπροστά μας, χειροπιαστές και εφαρμόσιμες. Η αποτυχία υιοθέτησής τους συγκεντρώνει σοβαρές πιθανότητες να επιφέρει βλάβες μη αναστρέψιμες. Και όμως. Οι δύο διαχειριστές - ο νυν και ο φυσιολογικά επόμενος υποψήφιος - παραμένουν πιστά προσκολλημένοι στις παλαιοκομματικές, μικροπολιτικές, κοντόφθαλμες, ιδιοτελείς θέσεις τους.
Αβελτηρία, ανικανότητα, αδυναμία είναι η αιτία αυτής της στάσης; Μπορεί και όλα μαζί, μπορεί και άλλα. Όμως η ελληνική κοινωνία ακέφαλη, υπνωτισμένη, υποταγμένη από το στιβαρό βραχίονα του επί χρόνια προσεκτικά συγκροτημένου σαθρού κρατικού οικοδομήματος κινδυνεύει να ξυπνήσει σε μια άλλη πραγματικότητα. Ζοφερή και κυρίως άδικη σε σχέση με το δυναμικό που διαθέτει αναξιοποίητο αυτή η χώρα.
Εκείνο που επιτείνει την αδικία και μαζί τη στιφή γεύση της αμαχητί πτώσης είναι πως ενώ υπάρχει η διέξοδος και υπάρχει το απόθεμα που αξιοποιούμενο μπορεί να ανατρέψει τη ροή των πραγμάτων, η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη γιατί είναι προδιαγραμμένη η άρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες, με τους ηγέτες τους να αρνούνται ακόμη και να αναβάλλουν για λίγο την εκπλήρωση των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Αντ' αυτού, αναζητούν εχθρούς της χώρας εντός και εκτός, κερδοσκόπους-φαντάσματα και λύσεις στο καπέλο περιφερόμενων μάγων. Από τη μια πλευρά, αυτή του ΠΑΣΟΚ, οραματίζονται νέα πεδία άσκησης κομματικής εξουσίας διαχειριζόμενοι το φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών και από την άλλη, αυτή της ΝΔ, βαυκαλίζονται με την ιδέα των πρόωρων εκλογών ενώ ετοιμάζουν τη νέα παραλλαγή του "λεφτά υπάρχουν" μόνο που τώρα το ονομάζουν Ζάππειο ΙΙ ή "επαναδιαπραγμάτευση". Κρυφτούλι με την Τρόικα ο κ. Παπανδρέου, "δώστε μου δυο χρόνια να μηδενίσω το έλλειμμα" επαγγέλλεται ο κ. Σαμαράς. Η ιστορική μνήμη όμως δεν έχει off the record επιλογή. Καταγράφει και χαρακτηρίζει.
Η εμμονή του ΠΑΣΟΚ στη διατήρηση του κομματικού κράτους και η άρνηση της ΝΔ - άρνηση που φθάνει μέχρι και στην απεμπόλιση των δικών της ιδεολογικών σταθερών - να συνδράμει δια της συναίνεσης σε μια στρατηγική εξόδου από την κρίση αποδεχόμενη την οικονομική πραγματικότητα, συνδυάζονται σε ένα μείγμα δηλητηριώδες. Δυσβάστακτους φόρους αντί απολύσεων στο δημόσιο ο κ. Παπανδρέου, διατήρηση κλειστών επαγγελμάτων με προϋποθέσεις τύπου πληθυσμιακών κριτηρίων και δικαιολογίες εφεδρείας (διάβαζε άδεια μετ' αποδοχών μέχρι συντάξεως) υπόσχεται ο κ. Σαμαράς.
Οι λύσεις; Πολύ απλές, πολύ ορατές και κυρίως πολύ γνωστές πλέον. Έχουν όμως το μειονέκτημα να απαιτούν γενναίους πολιτικούς αδιάφορους για το πολιτικό κόστος και ικανούς να σταθούν μπροστά και μακριά από την κοινωνία ώστε να μη φθάνουν τα χέρια τους για να τη χαϊδέψουν. Μόνος δρόμος η συναίνεση των κομμάτων εξουσίας. Κι ας μην καμώνονται ότι δεν τις ξέρουν.
Συρρίκνωση του δημόσιου τομέα χωρίς ελιγμούς και χωρίς υπεκφυγές, εφεδρείες και άλλα φληναφήματα. Όχι για λόγους εμπάθειας. Για δύο λόγους: Μείωση δαπανών που δεν μπορούν να πληρωθούν και περιορισμός του δημόσιου τομέα ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Συνάμα, κατάργηση κάθε προνομίου που κινείται πάνω από το συμφωνημένο μισθό σε όλο το εύρος του δημόσιου τομέα. Πώληση όλων των ΔΕΚΟ και απελευθέρωση της αγοράς.
Άνευ όρων άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Άρση όλων των περιορισμών. Μοναδική κρατική μέριμνα ο έλεγχος επάρκειας των προσόντων των ενδιαφερομένων και η τήρηση των κανόνων δημόσιας υγιεινής και ασφάλειας. Τίποτα άλλο.
Συγκρότηση ενός φορολογικού συστήματος σταθερού και απλού. Μακάρι και δίκαιου αλλά επ' αυτού δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε ποτέ. Ωστόσο, με την εγγύηση μετά από συμφωνία των κομμάτων εξουσίας ότι θα παραμείνει σταθερό για τουλάχιστον δέκα έτη, θα αποτελέσει πράγματι ένα μοχλό ανάπτυξης. Εάν προσθέταμε και ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα θα ήταν ευχής έργο αλλά ας περιορισθούμε στα απολύτως απαραίτητα.
Όσο κι αν ακούγεται απλοϊκό και μόνη η είδηση περί ενδεχόμενης σοβαρής συζήτησης μεταξύ των δύο κομμάτων σχετικά με κάποια σοβαρή πρωτοβουλία συναίνεσης επί βασικών αξόνων εφαρμογής της πανταχόθεν συνιστώμενης πολιτικής είναι δυνατόν να αντιστρέψει τον κατήφορο. Εάν δε, οι προσπάθειες αυτές οδηγήσουν και σε μετρήσιμο και ορατό αποτέλεσμα ώστε να επανέλθει η χώρα στο χάρτη των σοβαρών κρατών, το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας μαζί με το τεράστιο αναξιοποίητο δυναμικό της χώρας και το αδρανές της κεφάλαιο που πνίγεται κάτω από την κρατική αδεξιότητα μπορούν να μας επαναφέρουν σε βιώσιμη τροχιά με την ίδια ταχύτητα με την οποία βγήκαμε.
Ναι. Η αποτυχία έχει όνομα. Έχει αιτία. Έχει πατέρες. Δυο ηγέτες που μέχρι στιγμής φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, κατώτεροι των ευθυνών τους. Αδύναμοι να διαχειριστούν την κρίση, αποφάσισαν να διαχειριστούν τη φτώχεια. Η μεν Κυβέρνηση κρυπτόμενη πίσω από την Τρόικα, νίπτει χείρας ενώ η Αξιωματική Αντιπολίτευση κρυπτόμενη πίσω από το θεσμικό της μη κυβερνητικό ρόλο χαϊδεύει αυτιά πολιτών εν υπνώσει. Αυτά όμως τα πρόσκαιρα καταφύγια, τα φύλα συκής της πολιτικής μας γύμνιας, δε θα εμποδίσουν την Ιστορία να αποδώσει τα των δύο Καισάρων τοις Καισάροις, και να καταγράψει ανεξίτηλα τα ονοματεπώνυμα - βαρύτιμα μέχρι πρότινος- των υπευθύνων.
