Πως η κυβέρνηση δεν ασχολείται με το… μόνο που την ενδιαφέρει.
«Βασική επιλογή και προτεραιότητα της Ελλάδας είναι η πλήρης εφαρμογή των αποφάσεων της 21 Ιουλίου και βεβαίως η πλήρης εφαρμογή των υποχρεώσεων της που απορρέουν από τις συμφωνίες με τους θεσμικούς της εταίρους. Αυτή είναι η σαφής θέση της ελληνικής Κυβέρνησης που δεν λαμβάνει υπόψη της κανένα στοιχείο πολιτικού κόστους».
Έχει δίκιο ο Μπένι, που έκανε προχθές και τη δήλωση αυτή. Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τίποτα από πολιτικό κόστος, γιατί ασχολείται… μόνο με αυτό.
Πρώτα λοιπόν έφεραν αυτούς τους καημένους της τρόικας στα όριά τους. Αφού οι άνθρωποι έφαγαν για ένα χρόνο το δούλεμα της ζωής τους πιστεύοντας ότι θα κάνουμε αποκρατικοποιήσεις και πάταξη της φοροδιαφυγής, διαπίστωσαν ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής εξαντλείται σε ένα χαρατσάκι για όλους, του τύπου Τέλος Επιτηδευματιών. Δηλαδή αντί να στεναχωρήσουμε κάποιους πολύ, τους στεναχωρούμε όλους λίγο. Και κυρίως δεν πειράζουμε τις τάξεις που μας ενδιαφέρουν. Είπατε κάτι για πολιτικό κόστος;
Διαπίστωσαν επίσης ότι οι αποκρατικοποιήσεις που θα έφερναν 50 δις. (η κυβέρνηση έλεγε παλιά ότι είναι δικός της στόχος, αν θυμάστε) δεν μπορούν να γίνουν, τώρα, που οι αποτιμήσεις των εταιριών στο Χρηματιστήριο έχουν πέσει τόσο πολύ. Έτσι, βέβαια οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημοσίου που θα έχαναν τις δουλειές τους, μπορούν να τις κρατήσουν για μερικούς μήνες ακόμη (και σίγουρα για μέχρι τις εκλογές) και να τους πληρώνουν άλλοι. Κι αν κάποια στιγμή οι υπάλληλοι είχαν χάσει την πίστη τους στην κυβέρνηση, έβγαιναν οι υπουργοί και έλεγαν ότι κανείς δεν θα απολυθεί. Κι ας λέει η Τρόικα ότι θέλει. Είπατε κάτι για πολιτικό κόστος;
Ακόμη και τώρα που έχουμε πέσει έξω σε οποιονδήποτε μετρήσιμο στόχο του προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης, πάλι ασχολούμαστε με το πολιτικό κόστος. Αντί για «γενναίες» αποφάσεις στο δημόσιο, βγήκαμε και είπαμε ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος είναι πολιτική και πως η Τρόικα δεν αποφασίζει για την 6η δόση. Ρισκάραμε δηλαδή ακόμη και μια στραβή (να μην πάρουμε τελικά τη δόση) για να μην στεναχωρήσουμε το εσωτερικό πολιτικό ακροατήριο. Βέβαια το ακροατήριο δεν είναι όλοι, αλλά ο μεγάλος κύκλος των ψηφοφόρων που προέρχονται από το δημόσιο. Δηλαδή η πιο σταθερή πολιτική πελατεία.
Τελικά, η Τρόικα έφυγε απειλώντας, αλλά εμείς είπαμε ότι ήταν… συμφωνημένο. Και πως έχουμε κι άλλο ραντεβού. Κι όταν μας έστειλαν σε ραβασάκι (με την απειλή της χρεωκοπίας) ότι για να γίνει το ραντεβού θα πρέπει να κάνουμε όσα είχαμε υποσχεθεί, εμείς πάλι κοιτάξαμε το πολιτικό κόστος. Πως θα βρούμε άλλα δύο δις; Να κόψουμε από το δημόσιο; Όχι, θα τα φορτώσουμε στα συνήθη υποζύγια. Τέταρτος φόρος για τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Κάτι θα ξέρουν στην κυβέρνηση.
Κυρίως, όμως ξέρουν αυτό: ακόμη και αν χάσουν τις επόμενες εκλογές, έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ όλα τα σοβαρά, κι έχουν φροντίσει τόσο πολύ την πελατεία τους τόσο πολύ, που όποια νέα κυβέρνηση κι αν προκύψει, θα πρέπει να πάρει όλα τα μέτρα την επομένη των εκλογών. Κι έτσι ο κόσμος θα ζητήσει πάλι την προηγούμενη.
Πολιτικό κόστος; Τι λες τώρα…
http://www.topontiki.gr/
