Tο Σάββατο, στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ακούστηκαν ενδιαφέρουσες... αντιμνημονιακές κριτικές για την κυβέρνηση. Οι κριτικές αυτές γεννούν, ταυτόχρονα απορίες και ερωτήματα. Όπως, γιατί δεν έγινε ουσιαστική κριτική στην παρανομία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να οργανώσει ένα «επικοινωνιακό γεγονός» και όχι τακτικό Συνέδριο; Διότι, όταν οι ομάδες εσωκομματικής αντιπολίτευσης και αντίπαλοι του μνημονίου, που τους τιμώ για αυτή τους την στάση, δεν κάνουν κριτική στη μη δημοκρατική λειτουργία του κινήματος στο οποίο έχουν άμεση δυνατότητα παρέμβασης, τότε υποσκάπτουν και τον γενικότερο κριτικό τους λόγο. Μπορεί δε, έστω και άθελά τους, να δημιουργήσουν την εντύπωση, ότι περισσότερο τους ενδιαφέρει η μάχη για την δική τους παρουσία την επόμενη ημέρα εντός του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο αν η χώρα θα έχει επόμενη ημέρα. Η ελληνική κοινωνία είναι αρκούντως καχύποπτη.Προκύπτει και ένα ζήτημα αξιολόγησης του ΠΑΣΟΚ σήμερα: Είναι η κρίση του μια από τα ίδια ή πρόκειται για ιστορική καμπή; Για κρίση, δηλαδή, τύπου Ένωσης Κέντρου που γέννησε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ; Ακόμα, η σημερινή κυβέρνηση απλά δεν εκφράζει με ορθό τρόπο το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και οφείλουν οι υπόλοιποι να την φέρουν στο ίσο, ή η κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι σε αυτό το πρόγραμμα με τρόπο εχθρικό και κάθετο; Υπάρχει και ένα ακόμα ερώτημα: πώς γίνεται και το ΠΑΣΟΚ κάνει έναν πολύ συγκεκριμένο κάθε φορά κύκλο: πιο προοδευτικό στην αντιπολίτευση, πιο κοντά στη διαπλοκή ως κυβέρνηση; Όταν είναι στην αντιπολίτευση μετρά ο λόγος των πιο ριζοσπαστών, των ανθρώπων του μόχθου. Όταν έρχεται στη κυβέρνηση κυβερνά ολιγαρχικά και διασυνδέεται με τη διαπλοκή αγνοώντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες της πλειοψηφίας του λαού και του δικού του κόσμου. Αυτό δεν αποτελεί στοιχείο για το ότι δεν υπάρχει δημοκρατία και κανόνες στην εσωτερική ζωή του Κινήματος; Αυτό διορθώνεται;Μου έκανε και ένα δεύτερο ζήτημα εντύπωση στην εσωκομματική κριτική του προηγούμενου Σαββάτου. Η προσπάθεια αποφυγής καταλογισμού ευθηνών στην συνολική κυβέρνηση και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Στα κείμενα που κατέθεσαν οι αντιμνημονιακοί εντός του ΠΑΣΟΚ, αποδίδουν ευθύνες κύρια στον καπιταλισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην ΕΕ και κατόπιν στη ΝΔ και σε κάποιες αδυναμίες του ΠΑΣΟΚ καθώς και ορισμένων υπουργών. Αυτές οι αναφορές είναι μεν από μια σκοπιά ορθές, αλλά σίγουρα είναι ανεπαρκείς. Εξάλλου τέτοια κριτική με ανάλογη θεματολογία θα μπορούσε να τις διατυπώσει ακόμα και η ίδια η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα ο Πρόεδρός του. Εκείνο που λείπει στα περισσότερα κείμενα στα οποία αναφέρομαι, είναι μια ανάλυση και κριτική της διασύνδεσης της κυβέρνησης με μεγάλους τραπεζίτες, εργολάβους, επιχειρήσεις ενέργειας. Του νέου ραγιαδισμού που παρουσιάζεται από το Κόμμα του Μνημονίου του οποίου η κυβέρνηση είναι συστατικό στοιχείο. Το γιατί υπάρχει αυτό το «έλλειμμα» επιτρέπει πολλαπλές ερμηνείες.Η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι ο βασικός πολιτικός φορέας του Μνημονίου. Υποστηρίζω, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση δεν έχει απλά παρεκκλίνει από το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, ώστε να καλείται να επιστρέψει στην «ορθότερη» πλεύση της καταπολέμησης του Μνημονίου. Από αυτή τη σκοπιά υπάρχει και ένα ηθικό ζήτημα ως προς ορισμένες αντιμνημονιακές κριτικές εντός του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί που εκφέρουν μια τέτοια κριτική εντός του ΠΑΣΟΚ όταν μιλούν για τις κινήσεις που έφυγαν από αυτό και συντάχθηκαν στο αντιμνημονιακό μέτωπο βρίσκουν ως δικαιολογία μη συνεργασίας μαζί τους κάποια πραγματική ή μη χαρακτηριστικά των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Δεν δείχνουν, όμως, να ενοχλούνται από τα χαρακτηριστικά των φορέων του μνημονίου. Λες και οι τελευταίοι είναι όλοι τους άμεμπτοι και υπόδειγμα ηθικής. Στην ουσία οι δυνάμεις αυτές επικαλούνται το ψευδεπίγραφο ηθικής για να καλύψουν πολιτικές και προσωπικές επιλογές. Διότι ακόμα και «ο χειρότερος αντιμνημονιακός» είναι χίλιες φορές καλύτερος από τον «καλύτερο μνημονιακό» που συμβάλλει στην καταστροφή της πατρίδας. Η πολιτική και ηθική είναι μια ενότητα και οι σκοπιμότητες (μηχανισμών) είναι κάτι άλλο.
