Ο εκβιασμός σε ισχύ, αφού το πιστόλι που κάποτε υπέδειξε ο Παπανδρέου, έχει τοποθετηθεί απροκάλυπτα στον κρόταφό του από τους...
ευρωπαίους ηγέτες που τελικώς δεν νομιμοποίησαν μέσω των κοινοβουλίων τους τα συμπεφωνημένα της 21ης Ιουλίου, ζητώντας μονομερώς από την χώρα μας να πράξει τα δέοντα ώστε να πάρει την 6η δόση…
Τα χρήματα του Κράτους φθάνουν μέχρι το πολύ τον ερχόμενο μήνα, οι αγορές για πρώτη ίσως φορά δικαιολογημένα επιφυλακτικές, αρνούνται να παρακολουθήσουν το σίριαλ επιμένοντας να μιλούν για χρεοκοπία, το ίδιο άλλωστε που συνεχίζουν να κάνουν και οι υπουργοί της Αγκελα Μέρκελ, παρά τις… παραινέσεις της για το αντίθετο. Το βέβαιον είναι ότι ο γιαλός δεν μπορεί να ‘ναι στραβός, πως κάτι θα πρέπει να πηγαίνει στραβά με τον τρόπο που αρμενίζουμε ομόθυμα ή αμφίθυμα, μικρή πλέον σημασία έχει, αφού το έγκλημα συντελέστηκε…
Τι κρύβεται όμως στ’ αλήθεια πίσω από τις λέξεις; Κανείς δεν μπορεί τούτη την ώρα να κάνει ασφαλείς προβλέψεις. Η ιστορία όμως έχει διδάξει πως όλες ανεξαιρέτως οι χώρες της υφηλίου που εναπόθεσαν τις τύχες τους στις αγκάλες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έφθασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο σημείο μηδέν, που σήμερα βρίσκεται η χώρα μας και, στην συνέχεια, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους…
Η επιλογή προμελετημένη, μετρήσιμη και φυσικά, όχι αμοιβαία επωφελής. Το σκεπτικό των δανειστών απαράλλακτο και ίδιο: Εφόσον η κινδυνολογία και οι κακές ειδήσεις ήταν αυτές που οδήγησαν τις χώρες στην… «δημοσιονομική προσαρμογή» (βλέπε απορρύθμιση-απολύσεις, ελαχιστοποίηση κόστους παραγωγής, φθηνή αγορά), χρειάζονται ακόμη χειρότερες ούτως ώστε να πέσει ακόμη περισσότερο το κόστος αγοράς και λειτουργίας των υπό πώληση κρατικών επιχειρήσεων τις οποίες προτίθενται οι ίδιοι οι δανειστές στην συνέχεια ν’ αγοράσουν!
Κατ’ ουσίαν το παιγνίδι παίζεται με τους ίδιους ακριβώς όρους που οδήγησαν, όχι την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, στα βράχια… Και αυτή η παράμετρος είναι που ελπίζεται ότι μπορεί να βάλει σε δεύτερες σκέψεις τα think tank του εύκολου και γρήγορου κέρδους, πάντοτε σε συνδυασμό με το πώς αντιλαμβάνονται Βερολίνο και Ουάσιγκτον την επόμενη ημέρα. Στο κάδρο της «κρίσης», που οι υπερατλαντικοί κυρίως «σύμμαχοι» αντιλαμβάνονται τις δυο τελευταίες δεκαετίες ως «ευκαιρία» για επέκταση κι επενδύσεις, χωρούν πλέον πέραν της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και χώρες όπως η γειτονική Ιταλία αλλά και το Βέλγιο. Εφθασε η στιγμή για να εκχωρήσουμε στο Carlyle Group, στην Halliburton ή στην Lockheed Martin, μετά τα Βαλκάνια και το Ιράκ και το μέλλον της γηραιάς ηπείρου; Μένει να το δούμε…
