Ως υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του Τόνι Μπλερ, ο φλεγματικός Μπράουν κατάφερε να θωρακίσει την οικονομία της Γηραιάς Αλβιόνας. Και να δημιουργήσει καινούρια εφαρμοστικά μοντέλα, που προσπάθησαν, χωρίς ωστόσο επιτυχία, να μιμηθούν κι άλλες χώρες.
Ο Μπράουν λοιπόν θα μπορούσε να είχε καταγραφεί στην ιστορία ως ένας από τους λίγους πολιτικούς που ενεπλάκησαν με την οικονομία, και κατάφεραν να την… τιθασσεύσουν, αφήνοντας πίσω τους χρήσιμες παρακαταθήκες.
Αντί ωστόσο να προσεγγίσει ψύχραιμα και με οδηγό τον ρεαλισμό τις προσωπικές φιλοδοξίες του, απαίτησε αυτό που επί σειρά ετών του είχε στερήσει ο Τόνι Μπλερ: Την ηγεσία των Νέων Εργατικών, και την πρωθυπουργία. Μόνο που όταν του δόθηκε το «δαχτυλίδι», ήταν πολύ πιο θαμπό ακόμη και από εκείνο που έδωσε το 2004 ο Κώστας Σημίτης στον Γιώργο Παπανδρέου.
Η πρωθυπουργία Μπράουν λοιδορήθηκε, και οδήγησε το Εργατικό Κόμμα στη συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής του, παράλληλα με την παράδοση της ηγεσίας στο δίδυμο του Ντέιβιντ Κάμερον με τον Νικ Κλεγκ. Όσο για τον ίδιο τον Γκόρντον Μπράουν, άκουσε μόλις προχθές τον διάδοχό του στην ηγεσία των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ να αποκηρύσσει με τακτ το παρελθόν που είχε ως πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Παρά την πρωτοφανή ηγετική απαξίωση ωστόσο, ο Γκόρντον Μπράουν παραμένει ένας από τους λίγους παράγοντες σε ολόκληρο τον κόσμο, που μπορούν να «διαβάσουν» ψύχραιμα και χωρίς αποπροσανατολισμούς τις εξελίξεις στην οικονομία.
Όταν λοιπόν υποστηρίζει ότι η διάσωση της ευρωζώνης θα προέλθει μονάχα μέσα από τηδημιουργία ενός Ταμείου σαν το EFSF, με αποθέματα ρευστότητας 2 ή 3 τρισεκατομμυρίων ευρώ, προφανώς… ξέρει τι λέει. Και εξίσου προφανώς, αναφέρεται στην ασφαλέστερη οδό για την αποφυγή χρεοκοπίας της Ελλάδας, που θα λειτουργούσε ως ντόμινο για ολόκληρη την ευρωζώνη.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας λοιπόν, αποκάλυψε άθελά (;) του το σχέδιο διάσωσης της Αθήνας, που πιθανολογείται ότι θα τεθεί σε εφαρμογή από τη στιγμή που, στα μέσα Οκτωβρίου, θα έχει εγκριθεί από όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης, η ταμειακή ενίσχυση του EFSF. Ώστε στη συνέχεια, να ενισχυθεί κι άλλο, και να μπορεί να αφομοιώσει τους κλυδωνισμούς από ένα γενναίο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σε ποσοστό άνω του 50%.
Ο Γκόρντον Μπράουν ωστόσο, δεν περιορίστηκε στην αμυντική θεώρηση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Μίλησε και για το μοντέλο που, κατά τη γνώμη του, θα μπορούσε να οδηγήσει την Ευρώπη σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, πέρα και μακριά από τη σημερινή κρίση.
Ένα μοντέλο το οποίο λάνσαρε ο ίδιος στη Μεγάλη Βρετανία, και εξέλιξαν σε υπερθετικό βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες: Κινητικότητα στο εργατικό δυναμικό, ευελιξία στους μισθούς, απελευθέρωση των αγορών.
Ο Γκόρντον Μπράουν περιέγραψε, με όρους κατανοητούς και ξεκάθαρους, τη λύση. Υπό την αίρεση βέβαια ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα είχε μια άλλη πολιτική ηγεσία, αποφασισμένη να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις, στον κατάλληλο χρόνο. Όπως βέβαια θα έπρεπε να έχει μια άλλη πολιτική ηγεσία και η Ελλάδα…
