Στην πραγματικότητα και παρά το θεατρικό εύρημα της "καλής αλλά τι-άλλο-να-κάνουμε Κυβέρνησης" που συνδιαλέγεται με την "εξ΄ορισμού κακή" Τρόικα, οι στοχεύσεις και των δύο μερών ταυτίζονται απολύτως. Ούτε η Τρόικα στάθηκε απέναντι στην Κυβέρνηση όταν η τελευταία προτιμά για τους γνωστούς ψηφοθηρικούς λόγους φοροεισπρακτικά μέτρα αντί συρρίκνωσης του δημοσίου, ούτε η Κυβέρνηση επέμεινε στις θεωρητικές "κόκκινες γραμμές" της. Το αποτέλεσμα είναι η σύνθεση όλων των ειδών των μέτρων σε ένα πλέγμα, σκληρό και άκαμπτο.Το καινούριο δεδομένο λοιπόν που εμφανίζεται στο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό είναι η ταχεία μεταβολή στην αρχική "αντικείμενη" στάση της Κυβέρνησης και ειδικότερα του ΥΠΟΙΚ απέναντι στην Τρόικα και η προσχώρηση σε μια ταύτιση αντιλήψεων και μεθοδολογίας.
Πρόκειται για αντίδραση σε μια αφήγηση "φρικιαστική" σε σχέση με το μέλλον της χώρας που ενδεχομένως μοιράστηκαν τα μέλη της Τρόικας με τον κ. Βενιζέλο, προκειμένου να τον πείσουν να πράξει τα δέοντα; Ουδείς γνωρίζει.
Σε κάθε περίπτωση όμως έχουμε ένα καινούριο πολιτικό μόρφωμα να αντιμετωπίσουμε: μια Κυβέρνηση ευθυγραμμισμένη πλήρως με την Τρόικα και μια Τρόικα πλήρως ομονοούσα με την Κυβέρνηση. Η μια πλευρά "προστατεύει" τα συμφέροντα της άλλης και οι δύο μαζί συναποτελούν ένα πανίσχυρο βραχίονα. Παρατηρήστε - σε αυτήν την πλήρως αρμονική σχέση - τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου περί ευτυχήματος που η Τρόικα εποπτεύει τη χώρα και βεβαίως την επιβεβαίωση του μέτρου που αφορά στο τέλος της ακίνητης περιουσίας από πλευράς Τρόικας, όχι για δύο αλλά για τέσσερα έτη!
Εδώ θα πρέπει να απογοητεύονται όλες οι πληττόμενες κοινωνικές τάξεις. Όσοι, ας πούμε, δημόσιοι υπάλληλοι ή άλλοι προνομιούχοι επένδυαν στη "σοσιαλιστική" Κυβέρνηση και προσδοκούσαν ότι την "ύστατη ώρα" μια επιπλέον φορολογία θα διέσωζε ένα μέρος προνομίων, ατύχησαν. Ομοίως και όσοι από την "άλλη πλευρά" ήλπιζαν ότι η Τρόικα θα στεκόταν στυλοβάτης και άγρυπνος φρουρός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θα απαιτούσε την απόσυρση φορομπηχτικών μέτρων ενώ θα επέβαλλε την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα εις αντάλλαγμα, επίσης έσφαλαν.
Το τελικό προϊόν των διαπραγματεύσεων αποδείχθηκε να είναι όχι μόνο η "αμαρτωλή" συνύπαρξη όλων των μέτρων αλλά και τελικώς η περιβολή τους με τον κοινό μανδύα της εισπρακτικής βίας και κυρίως της αφαίρεσης κάθε δικαιώματος πολιτικής ή νομικής αμφισβήτησης.
Τι υποκρύπτει όμως αυτή η όψιμη συναίνεση Κυβέρνησης-Τρόικας;
Η απάντηση είναι μία και μόνη: Βιασύνη. Κι αν επρόκειτο μόνο για την Κυβέρνηση, η εξήγηση θα ήταν απλοϊκή. Βιάζεται να ολοκληρώσει την εκταμίευση ώστε να αποφύγει μια μοιραία στάση πληρωμών. Η Τρόικα όμως γιατί βιάζεται να "πάρει τα λεφτά" τόσο γρήγορα και βίαια, μεταθέτοντας πολύ μπροστά τις - έμμεσες προς αυτήν - πληρωμές; Γιατί δηλαδή - εφόσον υποτίθεται ότι πιστεύει βασίμως και ακραδάντως στην αρτιότητα των προγραμμάτων της - να βιάζεται να εξασφαλίσει κεφάλαια, γνωρίζοντας ότι στερεύει μέχρι σταγόνας τη φοροδοτική ικανότητα και μάλιστα αδιακρίτως της ελληνικής οικονομίας;
Οδηγεί συνεπώς την οικονομία σε μια αλυσιδωτή "έκρηξη" ειρηνικών χρεοστασίων, υπό την έννοια ότι ναι μεν θα υλοποιηθεί η εκταμίευση της δόσης ώστε να μην προκύψει "εθνικό" και άρα "βίαιο" χρεοστάσιο δεν αποφεύγει όμως μια πολύπλοκη και ανεξέλεγκτη σειρά τέτοιων καταστάσεων στο εσωτερικό. Και μια οικονομία που θα μοιάζει με "ελβετικό τυρί" από τις "τρύπες" δυστυχώς κάποια στιγμή καμιά δόση δεν θα της χρησιμεύει και καμιά εκταμίευση δε θα μπορεί να απορροφηθεί.
Παράλληλα, γνωρίζει ότι με την υιοθέτηση αυτής της σκληρής στάσης, ξοδεύει πολύ γρηγορότερα από το αναμενόμενο το ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο αυτής της Κυβέρνησης, ενώ η εναλλακτικές λύσεις - η ΝΔ του κ. Σαμαρά - χρονικά τουλάχιστον δεν είναι "ώριμες" να αποδώσουν.
Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο σκοτεινά.
Η βιάση της Τρόικας προμηνύει δυσάρεστα μαντάτα και αν αναρωτηθεί κανείς πόσο πιο δυσάρεστα από τα παρόντα θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν βρισκόμαστε ενώπιον μιας μετάλλαξης της κρίσης από την οικονομική και κοινωνική της όψη σε μια εθνική της έκφανση. Κι εκεί τα δεδομένα αλλάζουν δραματικά. Το απευχόμεθα.
