Ας πούμε ότι είμαι επιφανές στέλεχος μιας επιχείρησης. Οτι οι στρατηγικές επιλογές της για να μεθερμηνευτούν σε πράξη θα έπρεπε εκ της θέσεως...
και του ρόλου μου, να τύχουν και της δικής μου αποδοχής, πέραν της σύμφωνης γνώμης του προέδρου ή του διευθύνοντα συμβούλου. Αυτό όμως, στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει. Φέρω, ας πούμε τον τίτλο, αλλά στερούμαι αντικειμένου… Υπό κανονικές συνθήκες, είτε αποχωρώ, αφού πρώτα μαζέψω τα προσωπικά μου αντικείμενα, είτε αποδέχομαι το… πειστικό αίτημα του προϊσταμένου μου να συντάξω μια επιστολή «παραίτησης», παρόλο που δεν θα είχα καμία τέτοια πρόθεση… Και πάντως διαχωρίζω λόγω ή έργω τη θέση μου, εφόσον διαφωνώ και στοιχειωδώς σέβομαι τον εαυτό μου!
Αυτά βεβαίως στην πραγματική ζωή! Όχι στους διαδρόμους της πολιτικής. Εκείνους, για παράδειγμα που δυο – τρεις βουλευτές χθες απέπεμψαν τον Μόσιαλο, διότι αποτόλμησε να μιλήσει για προνόμια συναδέλφων του στα οποία συνειδητά ο ίδιος ποτέ δεν προσέφυγε. Εκείνους που εις εκ των Αντιπροέδρων της σημερινής κυβέρνησης, χρησιμοποιεί ακόμη, παρότι δηλώνει διαφωνών με την πώληση της ΔΕΗ την στιγμή που η χρηματιστηριακή αξία της είναι στα τάρταρα, που η εκκλησιαστική περιουσία δεν φορολογείται, που κατ’ αυτόν όλοι μαζί τα φάγαμε και ούτω καθεξής… Διότι εκτελεστικός όπως ο Βενιζέλος ή όχι, παραμένεις στα χαρτιά Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης άνευ χαρτοφυλακίου και, είτε είσαι αποφασισμένος να είναι το τελευταίο σου πόστο, είτε όχι, θα έπρεπε να τα μαζέψεις και να γυρίσεις σπίτι σου. Διότι αν δεν το κάνεις, προσφέρεις κακό θέαμα και κακές υπηρεσίες στον ίδιο σου τον εαυτό και φυσικά, στον τόπο. Και όσο κι αν ο πολιτικός σου προϊστάμενος επαίρεται και πανηγυρίζει για… επιτεύγματα(!) που ποτέ κανείς στην Ελλάδα δεν νομιμοποίησε, εσύ οφείλεις να φύγεις. Όχι να παρακολουθείς τον κατήφορο και την περιδίνησή του.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί στην πολιτική, δεν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους τ’ αυτονόητα. Στην κοινωνία υπάρχουν αξίες κι εθιμικό δίκαιο που καταστρατηγούνται, κατακρεουργούνται ή γίνονται σεβαστές και, πάει λέγοντας. Κάπως έτσι άλλωστε ξεχωρίζεις και την ήρα από το στάρι… Στην πολιτική όμως, ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Τα προφανή δεν ομολογούνται και τ’ αυτονόητα, σ’ επίπεδο αρχών ή αξιών, ποτέ ή σε ελάχιστες περιπτώσεις, ακολουθήθηκαν. Από ανοχή στο σχήμα, στρουθοκαμηλισμό, ή αδιαφορία, το ιδιότυπο του πράγματος έγινε συνήθεια και στην συνέχεια καθεστώς. Με όλα τα χαρακτηριστικά του!
Ζούμε αναμφισβήτητα στιγμές που θ’ απασχολήσουν έντονα τους ιστορικούς του μέλλοντος. Στιγμές… Πομπηίας! Δεν ξέρω τίποτα όμως που ν’ άντεξε απέναντι στο καθαρό βλέμμα ενός παιδιού. Τίποτα που να μπόρεσε να κρύψει την ασχήμια του, αντιμέτωπο με την κρίση του.
