Αναλυτικά η συνέντευξη
Συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από το τρίτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο σου στο Σίδνεϊ. Τι σκέψεις σού γεννά αυτή η επέτειος στο φως των μετέπειτα εξελίξεων και της σημερινής κατάστασης στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στην άρση βαρών;
«Μου βάζεις δύσκολα. Από τη μία θυμάμαι τον αγώνα και το χρυσό για το οποίο είχα τραβήξει πολλά. Ιδιαίτερα για να χάσω κιλά και να αγωνιστώ στην κατηγορία των 85 κ. από τα 92 κ. που είχα φτάσει. Έκανα απίστευτη δίαιτα. Καθόμουν με τις ώρες στη σάουνα. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Έφθασα στο σημείο να κάνω εμετό. Τελικά κατέβηκα στα 84 και 150 γραμμάρια. Στον αγώνα, στο αρασέ ήμουν τέταρτος με πρώτο τον Γεωργιανό Ασανίτζε που είχε σηκώσει πέντε κιλά περισσότερα. Είπα τότε «το έχασα το χρυσό». Αλλά ο Ασανίτζε έκανε τη λάθος κίνηση. Πήρε τη σημαία της Γεωργίας και την άπλωνε επιδεικτικά ενώ ήμουν απέναντί του και έκλαιγα. Αυτός πανηγύριζε, γελούσε. Εκεί γύρισε το μυαλό μου. Είπα «τώρα θα δεις». Λέω στον Ιακώβου να με ξεκινήσει πέντε κιλά επάνω από τον Γεωργιανό στο ζετέ. Εγώ σήκωσα 215 κ. ενώ αυτός έμεινε στα 210 κ. και κατέκτησα έτσι το τρίτο χρυσό. Ήταν ωραίος αγώνας. Από την άλλη, φθάνουμε σήμερα σε αυτά που περνάει ο ελληνικός αθλητισμός, αυτήν την απαξίωση, την ισοπέδωση των πάντων και σε πιάνει μια απογοήτευση, μια πίκρα. Βλέπεις τον κόσμο γύρω σου με σοβαρά προβλήματα και σε πιάνει απελπισία. Μπορεί να απογοητεύομαι, αλλά μετά λέω στον εαυτό μου «προχώρα». Πρέπει να σκεφθεί πολύ καλά η Πολιτεία ότι αν τα παιδιά μας δεν κάνουν αθλητισμό, θα έχουν προβλήματα υγείας, θα το πληρώσει η ίδια η κοινωνία, η χώρα».
Εσύ και άλλοι της γενιάς σου ζήσατε και διακριθήκατε σε μια εποχή παχιών αγελάδων για τον αθλητισμό…
«Επένδυσαν στον αθλητισμό. Πήραν Ολυμπιακούς Αγώνες, έκαναν τα μεγάλα έργα, τα τεράστια στάδια, χωρίς προγραμματισμό. Για παράδειγμα, το «Σπίτι της Άρσης Βαρών» στη Νίκαια ρημάζει. Το έδωσαν για 40 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Θέλει άλλα 6-7 εκατομμύρια για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του Πανεπιστημίου. Και δεν το έδωσαν ούτε στην άρση βαρών ούτε στην τοπική κοινωνία, στα σχολεία να γυμνάζονται τα παιδιά μας. Είναι κλειστό. Ήδη η σκεπή μπάζει νερό και ο περιβάλλων χώρος έχει γίνει σκουπιδότοπος. Τελικά πήραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνει το μεγαλύτερο φαγοπότι…».
Υπάρχει μια άποψη που ακουμπά στη γνωστή ρήση «μαζί τα φάγαμε» και λέει ότι οι κορυφαίοι αθλητές κατάφεραν να πάρουν προνόμια, πριμ, υψηλές αποδοχές.
«Μα δεν τα πήραμε με το ζόρι, μας τα έδωσαν. Όταν έχεις αφιερώσει τη ζωή σου από το πρωί μέχρι το βράδυ στον αθλητισμό και αυτό κάποια στιγμή τελειώσει, πώς θα μεγάλωνα τα παιδιά όταν δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο μέχρι εκείνη τη στιγμή; Δεν θα έπρεπε να έχω εξασφαλισθείς Αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα, γίνεται σε όλον τον κόσμο».
Τι εισπράττεις από τον κόσμο με τον οποίο έρχεσαι σε επαφή εδώ και πολλά χρόνια και ως πρόεδρος της ομοσπονδίας;
«Δυστυχώς μου λένε «γιατί το παιδί μου να κάνει αθλητισμό όταν όλα τα προνόμια έχουν κοπεί;» Βεβαίως να κάνει αθλητισμό γιατί θα τον βοηθήσει στην υγεία του, στον χαρακτήρα του. Αλλά όταν τα μαθήματα, τα φροντιστήρια τον υποχρεώνουν να ασχολείται από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί να τον αφήσω να κάνει αθλητισμό όταν δεν θα μπορεί να μπει σε μια σχολή που θέλει. Τα προνόμια έπρεπε να κοπούν, αλλά όχι οριζοντίως. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο κακό που έγινε στον ελληνικό αθλητισμό. Σε όλα τα αθλήματα υπάρχει μια μείωση 50% - 60% των παιδιών που εγγράφονται στα σωματεία. Και ενώ είδαν το κακό που έγινε, ο νέος νόμος δεν προβλέπει καμία αλλαγή. Πρέπει να επανέλθει το προνόμιο για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Σίγουρα τα ολυμπιακά μετάλλια πρέπει να έχουν άλλη αντιμετώπιση. Στην Ελλάδα βέβαια φθάσαμε να μιλάμε για 8ο ολυμπιονίκη. Αυτό είναι ελληνική πατέντα. Ολυμπιονίκης είναι ένας, άντε να βάλουμε και τα μετάλλια. Σε όλα ήμασταν της υπερβολής. Τα προνόμια είναι γι’ αυτούς που τους αξίζουν. Ολυμπιονίκης δεν γίνεσαι τυχαία. Πάρε φάρμακα, πάρε αναβολικά, πάρε ότι θέλεις…».
Ένα από τα προνόμια ήταν η ένταξη στις Ένοπλες Δυνάμεις. Σήμερα καλείστε στα Όπλα, να συμμετέχετε ενεργά στην υπηρεσία…
«Πολύ καλό είναι αυτό. Γιατί, μας το ζήτησαν ποτέ και δεν το κάναμε; Είναι τιμή που είμαστε στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά δεν μας χαρίστηκε τίποτα. Απλά κάποια στιγμή αυτό το πράγμα ξέφυγε αφού μπήκαν από αθλήματα ή παγκόσμια πρωταθλήματα ανύπαρκτα. Δεν μπορώ όμως να δεχθώ και την τακτική να στρέφεις τον κόσμο ενάντια στους ολυμπιονίκες που έχουν μοχθήσει από τα παιδικά τους χρόνια για να φθάσουν εκεί. Τέρμα, μακριά τα χέρια από τους ολυμπιονίκες. Θυμώνω με αυτό που γίνεται».
Στο κλίμα της απαξίωσης που βιώνει ο αθλητισμός συνέβαλε και ο ίδιος, και αναφέρομαι στο θέμα του ντόπινγκ. Η άρση βαρών το έζησε πολύ έντονα με την υπόθεση της εθνικής ομάδας…
«Όταν έγινε αυτό το 2008, ανέλαβα εγώ μετά πρόεδρος. Από τότε είμαστε η μόνη ομοσπονδία που κάνει συνεχώς ελέγχους. Και ξέρεις ότι έχουν διαλυθεί όλα γύρω από το ντόπινγκ. Πάνω στο ντόπινγκ πάτησαν για να κόψουν τα κίνητρα. Δε βλέπω καμία διάθεση για να αντιμετωπιστεί. Δεν το πολέμησαν ποτέ. Απλά έκατσε βούτυρο στο ψωμί τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα όσον αφορά εμάς, έχουμε κάνει τα λάθη μας. Γενικά ο ελληνικός αθλητισμός έχει κάνει λάθη. Του δόθηκαν πράγματα γενναιόδωρα, αλλά χωρίς σωστό προγραμματισμό για να έχουμε ένα μέλλον».
Ανέλαβες την ηγεσία της άρσης βαρών σε μια εποχή δύσκολη από άποψη οικονομική και όχι μόνο…
«Στη χειρότερη εποχή. Είμαι ο… Παπανδρέου της άρσης βαρών. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων όμως, το διευκρινίζω, μόνο υπό την έννοια της δύσκολης εποχής…».
Γιατί αποφάσισες να το κάνεις;
«Όταν είδα το 2008 με την υπόθεση της εθνικής ομάδας την κακία, τα νύχια που έβγαλαν πολλοί για την άρση βαρών, θέλησα να αναλάβω την ομοσπονδία από αγάπη για το άθλημα, για ένα «γαμώτο» και για να το προστατεύσω από τη λάσπη. Σίγουρα έγινε μεγάλο κακό με την υπόθεση των «11». Έχει παραδεχθεί και ο Ιακώβου ότι έφταιγε, ότι συνεργάστηκε με λάθος ανθρώπους. Αλλά τότε πήγαν να στρέψουν τον κόσμο ενάντια στις δικές μας επιτυχίες. Δεν τους το επιτρέπω».
Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος σου;
«Θέλω να μάθω στα παιδιά μας να δουλεύουν σκληρά. Να ξέρουν πώς πετυχαίνεις και πώς φθάνεις να γίνεις ολυμπιονίκης. Έχω δει στη ζωή μου πολλά ταλέντα που εξαφανίστηκαν».
Έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις;
«Πολλές φορές. Έχω πει δεν αξίζει να ασχολείσαι. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιοι γραφειοκράτες αυτά που προσφέρει ο αθλητισμός. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια και δόξα. Είναι αξίες. Το πιο σημαντικό που μου έμαθε ο αθλητισμός είναι να μην τα παρατάω. Εμείς είμαστε η ομοσπονδία που έχει δεχθεί τη μεγαλύτερη περικοπή της επιχορήγησής της από τη ΓΓΑ. Παλιότερα έπαιρνε 3 – 3,3 εκατ. ευρώ και τώρα μας έχουν φθάσει στο 1 εκατ. Και είμαστε η ομοσπονδία που έχει φέρει τα περισσότερα μετάλλια στην Ελλάδα. Εμείς έχουμε και πολλά παιδιά και ταλέντα. Έχουμε κάνει και σχεδιασμό και για το 2016 άλλα με αυτές τις συνθήκες ούτε το 2026 δεν βλέπω ανάκαμψη».
Πότε η άρση βαρών μπορεί να ξαναφέρει στην Ελλάδα ολυμπιακό μετάλλιο;
«Πιστεύω ότι το 2016 θα έχουμε μετάλλιο με ένα από τα παιδιά που είναι σήμερα 18-19 ετών. Και όταν θα έρθει, τότε όλοι τους θα θυμηθούν τα μετάλλια για να βγουν φωτογραφίες».
Σε ένα μέρος της κοινής γνώμης υπάρχει καχυποψία ακόμα και για δικές σας επιτυχίες. Τι απαντάς σε αυτούς;
«Δεν έχω να απαντήσω τίποτα και σε κανέναν. Έχω απαντήσει με τις επιτυχίες μου, με τη διάρκεια και με τους χιλιάδες ελέγχους στους οποίους έχω υποβληθεί. Εγώ από το 1992 με το που έμπαινα στο Ολυμπιακό Χωριό – αυτό που γινόταν από το 2004 με άλλες ομοσπονδίες- ελεγχόμουν από τη διεθνή ομοσπονδία άρσης βαρών. Αλλιώς δεν θα είχα το δικαίωμα να αγωνισθώ. Όποιο συνεργείο αντιντόπινγκ ερχόταν στην Ελλάδα, τον πρώτο αθλητή που έπαιρνε για έλεγχο ήμουν εγώ. Ποτέ δεν πήραμε κίτρινη κάρτα. Όπου δηλώναμε ήμασταν. Δεν επιτρέπω σε κανέναν όχι να το λέει αλλά ούτε καν να το σκεφτεί ότι πίσω από τις επιτυχίες μου υπήρχε το ντόπινγκ».
