Σβήνω και γράφω προτάσεις και παραγράφους για το θέμα των βιβλίων που ΔΕΝ θα διανεμηθούν φέτος στα σχολεία.
Θέλω να γράψω για τις ευθύνες που έχει η πολιτική ή η διοικητική εξουσία του υπουργείου παιδείας. Θέλω να γράψω προτάσεις για το πως δεν θα ξανασυμβεί το ίδιο πράγμα στα επόμενα χρόνια. Τα έσβησα όλα. Θα γράψω για το τι μπορεί να γίνει φέτος. Το σκέφτηκα καθώς συζητούσα με την κόρη μου (8 χρονών ) για τη νέα σχολική χρονιά. Το σχέδιο είναι απλό. Η κόρη μου θα πάρει μαζί τα περσινά της βιβλία και θα τα δώσει σε μια μαθήτρια της δευτέρας, ελπίζοντας ότι μια μαθήτρια της τετάρτης θα της δώσει τα περσινά της βιβλία. Το έχω ξαναγράψει. Σε αυτούς τους καιρούς το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η αλληλεγγύη. Η επικοινωνία και η αλληλεγγύη υπήρξαν πάντα δύο βασικές σταθερές της ενστικτώδους κοινωνικής αυτοάμυνας σε περιόδους κρίσεων. Οπως και η αναζήτηση ευφάνταστων εναλλακτικών τρόπων και μεθόδων επιβίωσης. Ατομικά και συλλογικά. Για αυτό φέτος μην πας με άδεια χέρια στο σχολείο. Κράτα τα βιβλία σου μαζί. Δώστα στον μαθητή της προηγούμενης τάξης. Πάρε τα βιβλία από έναν μεγαλύτερο αυτά της επόμενης. Μην περιμένεις όλο αυτό να γίνει με οδηγίες από υπουργούς και βουλευτές. Κάντο μόνος σου. Ενημέρωσε κι άλλους. Συμμαθητές, φίλους, γονείς, συμμαθητές. Δείξε πως η γνώση είναι σαν την ζωή. Τίποτε δεν την σταματά. Ακόμα κι ανόητες και αναποτελεσματικές πολιτικές.
Αναγνώστρια
