Είχαν προηγηθεί οι απανωτές επιτυχίες της κυβέρνησης Καραμανλή για μια ανεξάρτητη γεμάτη αυτοπεποίθηση εξωτερική πολιτική με ανοίγματα σε τρίτες χώρες (Ρωσία, Κίνα, Ινδία) και κουμπαριές με την ισλαμική εκδοχή της Τουρκίας, πολιτικές σχεδιασμένες από αξιοπρεπείς ανθρώπους, μέντορες των διεθνών σχέσεων έως την τελική απότομη προσγείωση τους στα λιμνάζοντα νερά του Αμερικανικού παράγοντα.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ στο ότι ενώ η θεωρητική προσέγγιση για πολυεπίπεδη πολιτική στα πλαίσια των διδαχών του καθηγητού κυρίου Μαρκεζίνη μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστη όπως και οι προοπτικές της, η πρακτική μου ανάλυση πάντοτε καταλήγει στο ότι εκεί έξω υπάρχει ένας αληθινός κόσμος με Αμερικάνικους παράγοντες, Αγγλικές αρμοστείες και κεντροευρωπαϊκούς άξονες που τουλάχιστον για ιστορικούς λόγους θεωρούν από μόνοι τους (στην καλύτερη για εμάς περίπτωση )ότι έχουν δικαίωμα γνωμοδότησης (τουλάχιστον και πάλι λέω ) για τα του οίκου μας.
Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν ήταν:7
1. Η συνέχεια μιας εξωτερικής πολιτικής του ΠαΣοΚ, που μας χάρισε απλόχερα τα Ίμια, το γκριζάρισμα του Αιγαίου, τον χειρισμό “Οτσαλάν” ,τον αδιευκρίνιστο για μένα χαμό του Γιάννου Κρανιδιώτη, τα ζεϊμπέκικα , την φιλία των σεισμών, την διαιώνιση της ομηρίας της "αιτίας πολέμου" της αποδοχής του σχεδίου Ανάν.
2. Μία καλά σχεδιασμένη από τον πρωθυπουργό και τον Δημήτρη Δρούτσα επαναπροσέγγιση με την ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν για λύση όλων των διμερών θεμάτων δια της “επιτυχημένης” μεθόδου του δούνε και λαβείν (ή μυστικής διπλωματίας αν προτιμάτε) στα πλαίσια της πολιτικής που εφάρμοσαν τον καιρό της ενταξιακής διαδικασίας της Κύπρου στην Ε.Ε.
3. Μια αγορά χρόνου μέχρι την επιθετική κυκλωτική κίνηση όπου θα διαμόρφωναν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα καταστούσαν το δόγμα Νταβούτογλου από πολιτική των μηδενικών προβλημάτων σε πολιτική των πολλαπλών αδιεξόδων για την γείτονα.
4. Τίποτα από τα τρία παραπάνω παρά μόνο μια επικοινωνιακή παρόρμηση της στιγμής που θα επικαιροποιούσε τον Πρωθυπουργό στα τοπικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης και θα τόνιζε το κύρος και την σοβαρότητα του ως ένας πολιτικός διεθνούς εμβέλειας.
Συνδυαστικά θα μπορούσα να αναλωθώ σε πλήθος άλλων ερωτημάτων αλλά παίρνοντας ως δεδομένο την έλλειψη οράματος, στοχοθέτησης και σχεδιασμού εξωτερικών πολιτικών που στοιχειώνουν την μεταπολίτευση δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι η Ελληνική εξωτερική πολιτική στα χρόνια του Γ.Α.Παπανδρεικού ΠΑΣΟΚ λειτουργεί συντεταγμένα και στοχευμένα με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον.
Είναι γνωστό ότι μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την οριστική ταφή της “Μεγάλης ιδέας” και τον Αττίλα 1 και 2 και την οριστική ταφή της προοπτικής της “ένωσης” της Κύπρου με την ελεύθερη Ελλάδα δεν τόλμησε κανένας πολιτικός μας μεταπολιτευτικά να δηλώσει κάτι παραπάνω από το ότι "δεν διεκδικούμε αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα".
Σήμερα τα γεγονότα στην ανατολική μεσόγειο τρέχουν με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελέσματα της νέο-οθωμανικής πολιτικής Νταβούτογλου όπου η Τουρκία με μεγάλη αυτοπεποίθηση διεκδικεί ευθέως ότι πάντοτε στόχευε πλαγίως ,τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο και Κύπρο, απροκάλυπτα και χωρίς να φείδεται στρατιωτικών απειλών σε όλα τα επίπεδα.
Η αυτοπεποίθηση της αυτή τονώνεται με την ανοχή μας όλα αυτά τα χρόνια στο Κυπριακό, στον αέρα του Αιγαίου, στα Ίμια, στο casus belli ,στην επίδειξη σημαίας στο Σούνιο, στις περαντζάδες στα στενά του Καφηρέα , στις υπερπτήσεις Ελληνικών νησιών, στις παρενοχλήσεις πτητικών εναέριων και στρατιωτικών και πολιτικών μέσων ,Ελληνικών στην αρχή και αργότερα της FRONTEX καθώς και στην απαγόρευση του Ιταλικού ερευνητικού πλοίου πόντισης καλωδίων νοτίως του Καστελόριζου και της Καρπάθου, και άλλα πολλά ,πάρα πολλά.
Είναι το αποτέλεσμα της ... μεγαλοσύνης της Ελλάδος απέναντι στην Τουρκία θα πω παραφράζοντας δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού για την στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ μετά το αιματηρό περιστατικό στο mavi marmara.
Την Τουρκική αυτοπεποίθηση οι Αμερικάνοι ήδη την είχαν μεταφράσει σε αλαζονεία από την ημέρα της απαγόρευσης της διέλευσης των στρατευμάτων τους από την Τουρκία στην αρχή του πολέμου με το Ιράκ.
Ξεκίνησαν μία κατευναστική πολιτική έως ότου βρούνε ένα αντίπαλο δέος για να ζορίσει την Τουρκία είτε σε στρατιωτικό επίπεδο είτε σε οικονομικό δια των εξοπλιστικών προγραμμάτων (βλέπε Κουρδιστάν και Ελλάδα )
Βλέποντας όμως την Ελληνική εξωτερική πολιτική του Μολυβιάτη να λοξοκοιτάζει Ρώσους και Κινέζους και τον “απρόβλεπτο” (wikileaks) Κώστα Καραμανλή (που καλή του ώρα έχει γενέθλια σήμερα και κλείνει τα 55) να κάνει κουμπαριές και να συνδιαλέγεται με τον Ερντογάν τους έζωσαν τα φίδια.
Ήρθε όπως μας ήρθε και η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009 μαζί με τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο τιμόνι της Ελληνικής οικονομίας που σαν άλλος Τιτανικός (πρωθυπουργική έκφραση) την τιμόνευσε μέχρι το παγόβουνο της επιλεκτικής χρεοκοπίας .
Κάπως έτσι μου φαίνεται φτάσαμε και στον Φεβρουάριο του 2010 όπου Παπανδρέου και Νετανιάχου τυχαία κατά πολλούς συναντήθηκαν στο εστιατόριο “Πούσκιν” στην Μόσχα. Μια καινούργια κατάσταση με προσωπική σφραγίδα του Γ. Α. Παπανδρέου μπήκε σε τροχιά και πολλά άλλαξαν και συνεχώς αλλάζουν από τότε.
Επειδή είμαι αισιόδοξος (και όχι αιθεροβάμων διότι δεν παραβλέπω τους υπόλοιπους παίκτες στην περιοχή και ιδιαίτερα τους Εγγλέζους για τους οποίους κανείς δεν ομιλεί όλως περιέργως) θα μείνω με την ελπίδα ότι θα προηγηθούμε των εξελίξεων στην περιοχή και θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε τα μειονεκτήματά μας σε νίκες για την Εθνική μας κυριαρχία αν μη τι άλλο να υπερασπίσουμε το μοναδικό δόγμα που μας απέμεινε εκείνο που λέει ότι “δεν παραχωρούμε” .
Μόνο που δυστυχώς νίκες με κλαδιά ελιάς κατακτούν μόνο οι λαοί και όχι τα έθνη.
