Χάνουμε τον εαυτό μας….Έχουμε πόλεμο. Όχι από τον συνηθισμένο.
Πιο ύπουλο, πιο αθόρυβο. Μας έκαναν να νιώσουμε ότι τα χρήματα είναι ό,τι πιο σπουδαίο, ό,τι πιο σημαντικό. Μας γέμισαν ανάγκες και άχρηστες πληροφορίες. Μας τρέφουν με ειδήσεις αντιπερισπασμού, με κατινιές μεσημεριού και θέαμα. Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερα αγαθά από όσα ήδη έχουμε και ότι η ευτυχία είναι στον πλούτο. Μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε από την χώρα μας γιατί δήθεν δεν έχει τίποτε παραπάνω να μας προσφέρει. Μας αποκαλούν ρατσιστές όταν δυσανασχετούμε με τους υπεράριθμους παράνομους μετανάστες που γεμίζουν ανεξέλεγκτα κάθε γωνιά της Ελλάδος εκτινάσσοντας την παραβατικότητα και τον φόβο στα ύψη. Μας κάνουν ξένους στον τόπο μας. Να φοβόμαστε ακόμη και να πούμε την γνώμη μας μην τάχα μας κολλήσουν ταμπέλες. Ξεχάσαμε να ζούμε. Να επιβιώνουμε με όσα έχουμε. Τα παιδιά έχουν χάσει την αθωότητα και την ουσία. Κινούνται μόνο σε ψηφιακούς χώρους και επικοινωνούν βουβά. Ούτε ελληνικά δεν μπορούν να γράψουν πια. Βουίζουν τα αυτιά μας και δεν νιώθουμε τα βήματά μας. Ξεχάσαμε την καλημέρα. Χάνουμε το χαμόγελό μας. Τις αξίες μας. Δεν υπάρχει μητέρα στο σπίτι. Ούτε καν φαγητό στο τραπέζι. Μόνο μοναξιά. Μα επιτέλους….Δεν ακούει κανείς;;;;
Αναγνώστρια
