Ο κόσμος χάνεται, η Ελλάδα πεθαίνει και της ρίχνουν, φευγαλέα, ματιές. Έσκυψαν για λίγο τρομαγμένοι πάνω της και ξανά το κεφάλι ψηλά. Πολιτικοί, οπαδοί και αρχηγοί.
Για το κόμμα και την…προκοπή του, για το αύριο μη μας λείψει η έδρα, για το χθες που δεν θέλουμε ν’ αλλάξει. Κι άρχισε παιχνίδι κομματικό και το βιολί-βιολάκι. Αντί να πέσουν πάνω της, για τον σφυγμό και την ανάσα της.
ΔΕΝ είναι και τόσο ελκυστικό να κυβερνάς. Κι αν έχεις απέναντι την υποκρισία εκείνων που (δήθεν) γουστάρουν να πάρουν τη θέση σου, δεν το αντέχεις. Τα βροντάς, τα παρατάς και…ιδού η Ρόδος. Για την Ν.Δ. που «επείγετο» να παραδώσει την εξουσία, με τον κ. Καραμανλή να μετράει με αγωνία τις ώρες «εξουσίας» του.
ΕΙΔΑΝ τους πασόκους να τσιγαρίζονται στις καρέκλες και φόρεσαν τη μάσκα της υποκρισίας. Για να φανεί πως έκαναν το καθήκον τους (με τους «κουμπάρους», τα Βατοπέδια και τους Ζαχόπουλους), αλλά έπεσαν ηρωικά. Για να δώσουν κουράγιο στους οπαδούς, γαλβανισμένους με τις «αρχές» και την «ιδεολογία» της παράταξης. Άλλαξαν αρχηγό, σκόρπησαν τη μαγική σκόνη της λήθης τριγύρω και σκάνε μύτη κάποια ξεχασμένα(;) «καλά παιδιά». Για να ξανάβρουν τον ρυθμό τους οι μασέλες, που ακόμα μασουλάνε κάτι απ’ τα προηγούμενα.
ΚΑΙ του ΠΑΣΟΚ τα παλικάρια επιμένουν. Με τα βαρίδια στην πλάτη και κάποια «αστέρια» του, ατιμώρητα, να μασουλάνε ακόμα τα κλεμμένα, ωστόσο, δεν σκέπτονται να παραδώσουν. Άλλοι στη θέση τους θα τα’ χαν βροντήξει, διακόπτοντας την υπέρτατη ηδονή της εξουσίας. Αυτοί το παίζουν αναστενάρηδες, λοξοκοιτώντας μη τους σπρώξει ο «εχθρός».
Η Ελλάδα ξεψυχάει κι αυτοί…κομματίζονται. Κι αν έχουν κάποιο άλλοθι τα δυο (λεγόμενα) μεγάλα κόμματα, εκείνο που δεν κατανοούμε είναι του κ. Τσίπρα η πρεμούρα. Τυχαία και αναπάντεχα, από εσωκομματικές διεργασίες της…πολυπληθούς παράταξης, με το θράσος (και τα λειψά ελληνικά του) «ηυξήθη μέγας». Δρομολόγησε την ύπαρξή του ανάμεσα σε «μεγάλους», ρίχνει τις ατάκες του από βήμα που δεν το’ χε ονειρευτεί κι εμείς τυραννιόμαστε να βγάλουμε άκρη. Ποιος είναι και πώς μας προέκυψε, ποιους και πόσους εκπροσωπεί, πού το πάει και τι θέλει. Πέρα απ’ τη μονομέρεια των επιθέσεων του, που το αντιπασοκικό του πάθος τις καθιστά ασυναρτησίες.
ΝΑ ξεχάσουν τις καταβολές και τα κόμματά τους, να εγκύψουν στην Ελλάδα που ανασαίνει βαριά και δεν μας κόφτει ποιος θα κρατάει το τιμόνι (με τα αγκάθια), σε δάπεδο με αναμμένα κάρβουνα.
