«Ο δημόσιος διάλογος ανάμεσα στην τρόικα («κάντε περισσότερα!») και στους Έλληνες («θα κάνουμε περισσότερα!») πείθει όλο και λιγότερο».
Στο συνέδριο διαπιστώθηκαν οι επιπτώσεις της λιτότητας οι οποίες σύμφωνα με το περιοδικό είναι «εμφανείς και καταθλιπτικές».
Όπως παραδέχτηκε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Bob Traa, η ύφεση θα φτάσει στο 5% φέτος και θα συνεχιστεί το 2012, με ρυθμούς συρρίκνωσης της οικονομίας 2%. Η Ελλάδα θα καταφέρει να επιστρέψει στην ανάπτυξη μόνο το 2013, και αυτό, εάν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.
O Economist επισημαίνει ότι οι επιχειρηματίες διαμαρτύρονται για τη μείωση του τζίρου, το ρευστό φορολογικό περιβάλλον και την πιστωτική ασφυξία που προκαλεί η αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν ακόμα και τις δικές τους δραστηριότητες.
Επιπλέον, η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει μια καλή απάντηση στην ερώτηση του γιατί θα αντιμετωπίσει ξαφνικά τα δομικά προβλήματα της οικονομίας. Ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε στο συνέδριο: «Πρέπει να κάνουμε μέσα σε εβδομάδες και μήνες όσα δεν κάναμε σε μήνες και δεκαετίες».
Όπως εξηγεί ο Economist, αυτό που κάποτε θα έμοιαζε με σύνθημα συσπείρωσης φαντάζει σήμερα με συνταγή σκεπτικισμού. Η απάντηση της τρόικας στην κρίση είναι να πιέζει με τις τακτικές επιθεωρήσεις και το σήριαλ κάθε φορά που είναι να εκταμιεύσει μια δόση των δανείων, όμως, αυτό απλά προκαλεί ένα νέο επεισόδιο μεταβλητότητας στις αγορές.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, η κρίση έχει εξελιχθεί πλέον σε ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, που κάνει τα πάντα ακόμα δυσκολότερα για την Ελλάδα.
Η τρόικα έχει επενδύσει πολλές ελπίδες στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, όμως, το οικονομικό περιβάλλον και τα σενάρια περί διάσπασης του ευρώ δεν επιτρέπουν τέτοιες προσδοκίες. «Κανένας ξένος επενδυτής δεν θέλει να αναλάβει το ρίσκο, όσο μακρινό και εάν είναι, να έχει περιουσιακά στοιχεία σε ένα νέο νόμισμα, η αξία του οποίου θα καταρρεύσει», εξηγεί το περιοδικό.
Ο Economist καταλήγει ότι οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται από την Ελλάδα είναι αναγκαίες. «Όμως, εξαρτώνται από μία εγχώρια ελίτ που έχει κατ’επανάληψη αποτύχει στους στόχους της, επιθεωρούνται εν μέρει από τους Ευρωπαίους δανειστές που έχουν πολιτικό συμφέρον να επιβάλουν το ρυθμό των μεταρρυθμίσεων και προϋποθέτουν ένα εξωτερικό περιβάλλον πιο ευνοϊκό από αυτό στο οποίο βρισκόμαστε».
moneypress.gr
