Ή αλλιώς «ζήσε τη ζωή σαν η κάθε μέρα να είναι η τελευταία».
Αγνοώ από πού ξεπήδησε η συγκεκριμένη φράση και αν συνδέεται με κάποια κοσμοθεωρία ή είναι προϊόν των μήντια. Αν δηλαδή προήλθε από την επικούρεια φιλοσοφία, παραμορφωμένη κάπως από τους μοντέρνους καιρούς ή αν έλκει την καταγωγή της από το μποέμικο ζειν των Γάλλων λογοτεχνών, καλλιτεχνών και ποιητών των αρχών του 19ου αιώνα ή ακόμα από ταινίες δράσης τύπου Τζέιμς Μποντ.
Πάντως είχε την τιμητική της για δυο δεκαετίες και βάλε στα εγχώρια λάιφ στάιλ περιοδικά και στα διαφημιστικά σλόγκαν, υποδεικνύοντας ένα μοντέλο ζωής που άλλοι το κυνηγούσαν κατά γράμμα, άλλοι το προσάρμοζαν στη δική τους φιλοσοφία για τη ζωή, άλλοι το προσπερνούσαν υπό το βάρος του επιούσιου και των υποχρεώσεων, κι άλλοι το έβλεπαν καχύποπτα.
Σε μεγάλο βαθμό αντικατόπτρισε την αποθέωση του εφήμερου με το αζημίωτο για όλη αυτή τη βιομηχανία των μήντια, της μόδας, της διασκέδασης και της λάιτ καλλιτεχνίας. Κάθε καλλιτέχνης του συρμού που σέβεται τον εαυτό του έχει κατά καιρούς δηλώσει ότι ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.
Βέβαια η ζωή στο σήμερα για το σήμερα είναι μάλλον το ιδανικό, αν δεν εκφυλίζεται σε κάτι άλλο, σε μίμηση, εκκεντρικότητα και κατανάλωση, ας πούμε(εδώ κολλάνε και κάτι περίεργα κόλπα που μας παρουσιάστηκαν κάποια στιγμή, ονόματι «δάνεια», πάσης φύσεως).
Ο Επίκουρος έγραψε: «Μια φορά γεννιόμαστε, δε γίνεται να γεννηθούμε δύο φορές κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ χωρίς να χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή - από αναβολή σε αναβολή – χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας εμπερίστατο».*
Και ποιος θα διαφωνήσει μ’ αυτό;
Από την άλλη η ζωή για τους περισσότερους είχε πάντα βάσανα, πόνο, επιβίωση, υποχρεώσεις, καθημερινότητα κι επανάληψη, δεσμεύσεις, συμβάσεις, απογοητεύσεις, συνθήκες που κάνουνε άπιαστες τις (κατά Επίκουρο) ηδονές και ανικανοποίητες τις επιθυμίες.
Πλέον η πλάστιγγα γέρνει αποφασιστικά προς αυτή την πλευρά. Και κάποιοι «φρόντισαν» γι’ αυτό.
Κάτω από τον πράσινο ήλιο, σ’ αυτό το κομμάτι της γης, η προτροπή «ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία» έμελλε να λάβει νέα διάσταση και τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έμελλε να κυριολεκτεί! Από υπόσχεση απόλαυσης όλων των ηδονών στη μέγιστη ένταση και στο σήμερα, γίνεται ακραία απειλή και βία. Το σήμερα είναι σιδηροδέσμιο των χειρότερων δυνατών όρων ύπαρξης και το αύριο μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερο ή μπορεί και να μην υπάρχει. Η χαρά τελεί υπό αναβολή επ’ αόριστον αλλά η ένταση είναι όλη δική σας. Ζήστε με πάθος μπας και φτάσετε στο μάξιμουμ του αναθεωρημένου προς τα κάτω προσδόκιμου ζωής…
*Επίκουρου Προσφώνησις, μτφρ. Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Στιγμή, 2000
http://topontiki.gr/
