Τότε πολλοί μας έλεγαν ότι εμείς δεν είμαστε Λατινική Αμερική και ότι αυτά δεν γίνονται εδώ πέρα, σήμερα δυστυχώς, είμαστε πιο κοντά στην Cochabamba από ποτέ, ποιος θα φανταζότανε ότι η Ελλάδα του ευρώ, θα έφτανε σε σημείο η κυβέρνηση της, να παραχωρεί την εθνική της κυριαρχία και τους φυσικούς της πόρους σε ιδιώτες μεγαλοκαρχαρίες που μπροστά στα κέρδη τους δε λογαριάζουν ούτε λαούς ούτε ψυχές, ποιος θα φανταζότανε ότι σε μια δημοκρατική χώρα, οι εκλεγμένοι κυβερνήτες της θα αντιμετώπιζαν το λαό σαν απλά ψηφία στην οθόνη ενός υπολογιστή, όπου με το πάτημα του delete, διαγράφουν εργασιακά
δικαιώματα, συντάξεις, μισθούς, το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας, τις ζωές μας τις ίδιες…
Μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά που μας έχουν βυθίσει, σε αυτό το περίφημο τούνελ χωρίς διέξοδο, όπως μας λένε συνέχεια τα ΜΜΕ, δεχθήκαμε την επίσκεψη ενός από τους πρωτεργάτες της αντίστασης στη Cochabamba, του Oscar Oliveira.Μεταλλουργός χωρίς ιδιαίτερες σπουδές όπως μας συστήθηκε, μικροκαμωμένος τόσο που δε σου γεμίζει το μάτι, στωικός περιμένοντας ώρες αδιαμαρτύρητα την σειρά του να μιλήσει στο φεστιβάλ άμεσης Δημοκρατίας, με μια ταπεινότητα που ‘επιβάλλει’ την ηρεμία στους γύρω του, με λόγια λίγα, συγκεκριμένα και περιεκτικά μιλάει για την ουσία των πραγμάτων και μόνο. Ιδιαίτερα δημοφιλής σήμερα στη Λατινική Αμερική και πασίγνωστος στη χώρα του, δεν διεκδίκησε ούτε τη Δημαρχεία ούτε κρατικά αξιώματα, όπως προεξοφλούσανε τα παπαγαλάκια της ενημέρωσης, παραδίδοντας μαθήματα ηθικής και ακεραιότητας, παρέμεινε συνδικαλιστής και δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του για μια καρέκλα. Παρά το πιεσμένο του πρόγραμμα, ζήτησε να έρθει σε επαφή με το Σωματείο μας και να συζητήσουμε για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Μας μίλησε για τον καθοριστικό ρόλο των εργαζομένων στην εταιρεία και στο μέλλον της, όχι για κινητοποιήσεις αλλά για μια κοινωνία σε διαρκή κίνηση, μια κοινωνία που θα έχει λόγο και δράση σε κάθε τι που την αφορά, μας μίλησε για αγώνες στη Cochabamba όπου απλοί χωρικοί ιθαγενείς, υπερασπίστηκαν μέχρις εσχάτων το δικαίωμα τους στη ζωή, στην ελεύθερη πρόσβαση στο ΝΕΡΟ, απλοί άνθρωποι που παρά τις φοβερές διαδηλώσεις, δεν έσπασαν ούτε μια βιτρίνα, ο αγώνας τους ήταν πάντα αμυντικός απέναντι στην αστυνομία, τον στρατό και τους ασφαλίτες της κυβέρνησης, που έκανε τα πάντα για διαλύσει το κίνημα. Μας μίλησε για την τραγική κατάσταση των κατοίκων της Cochabamba, οι οποίοι έπρεπε να επιλέξουν: Να πληρώσουν τα αυξημένα τιμολόγια του ιδιωτικοποιημένου νερού ή να αγοράσουν τρόφιμα για να επιβιώσουν!Τους είχε απαγορευτεί ακόμη και η συλλογή βρόχινου νερού! Μας περιέγραψε τους αγώνες των απλών ντόπιων απέναντι σε κάθε νομικό και κατασταλτικό μέσο που διέθετε η κυβέρνηση, και όμως νίκησαν! Περπατήσανε τέσσερις φορές μέχρι την πρωτεύουσα για να δημοσιοποιήσουν τον αγώνα τους. Μας τόνισε ότι όταν ξεκινήσανε τον αγώνα ήταν μόλις πέντε άνθρωποι, και καταλήξανε 400.000…
Ήταν μια συνάντηση η οποία εκτός της εξαιρετικής τιμής που μας έγινε, μας δίδαξε ότι διεκδικώντας ενωμένοι μπορούμε να γκρεμίσουμε τα τούνελ και να προσπεράσουμε αυτούς που τα δημιούργησαν, μπορούμε να χαράξουμε δικούς μας δρόμους. Oscar Oliveira, σε ευχαριστούμε θερμά.
