Είπαμε, μας έχουν κάνει φοβοτομή, (όταν φοβόμαστε συμπεριφερόμαστε περίπου ως λοβοτομημένοι γι’ αυτό και δεν έχουν πάει κάποιοι ακόμα στο σπίτι τους), αλλά υπάρχουνε και όρια.
Και τα όργανα της Τάξης προφανώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τι παθαίνουν οι πλαστικές σφαίρες, όταν προσκρούουν στους τεντωμένους μυς μιας εξαγριωμένης μητέρας. Επιστρέφουν στους αποστολείς τους και χάνονται βαθιά μέσα στο δέρμα τους. Μολύνουν το ψαχνό τους. Προκαλούν παράλυση. Οι δρόμοι της Αθήνας θα σπαρθούν ασπίδες και ρόπαλα θρασύδειλων λοβοτομημένων που, χτυπημένοι από τις ίδιες τους τις σφαίρες, δε θα είναι σε θέση να διαχειριστούν το μυικό τους σύστημα…
Υπάρχουνε και όρια. Και τα όρια είναι το FIR των μικρών παιδιών. Όποιος παραβιάζει αυτό το FIR θα πέφτει και θα πεθαίνει ηθικά, στεγνός ανάμεσα σε αφηνιασμένες μανάδες. Και τα όργανα της Τάξης προφανώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τι παθαίνουν οι νεροτσουλήθρες των anti-terror κανονιών, όταν επιχειρούν να αναχαιτίσουν αφηνιασμένες μανάδες. Γυρίζουν μπούμερανγκ και πνίγουν τους λοβοτομημένους ριψάσπιδες. Τους βυθίζουν σε υδρογόνα και οξυγόνα μίσους οριστικού, καρκινικού, καθολικού, μη αναστρέψιμου. Δεν υπάρχει καμιά καταδίκη πιο τελεσίδικη από την καταδίκη του άντρα που επιλέγει να καταχραστεί την εξουσία του πάνω σ’ ένα ανυποψίαστο παιδί. Αυτός, σε όποια «πόλη» και να πάει την έχει χαλάσει τη ζωή του.
H καταστολή είναι σαν την κατάρα. Είναι γαϊδάρα. Ξέρει ένα και μόνο αφεντικό και γυρίζει πίσω να του πάει τα χαμπέρια της. Ό,τι κι αν ετοιμάζουν (και μαθαίνουμε ότι ετοιμάζουν βάρβαρα σνακ για τον πεινασμένο λαό) θα το υποστούν. Απλή παιδική νομοτέλεια. Οι κακοί γίνονται μπουγέλα νερού, φουσκώνουνε, φουσκώνουνε, φουσκώνουνε και σκάνε. Στα παραμύθια της Μελίνας δε νίκησαν ποτέ οι καουμπόυδες…
http://www.topontiki.gr/
