ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί...
ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους
τοίχους κόκκινους.
(1962 )
Ιδιαίτερα επίκαιροι , διδακτικοί στους νεότερους, αλλά κυρίως ρεαλιστικά ξεκάθαροι πρός τούς Τούρκους, - ίσως και προσωπικά στον κ. Εντρογκαν οι στίχοι του μεγάλου Κύπριου ποιητή, Κώστα Μόντη, τις μέρες αυτές που η Κύπρος βρίσκεται στο κέντρο ακραίων απειλών, αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και συνάμα μπροστά σε ένα λαμπρό μέλλον.. Τα λόγια περιτεύουν, μονάχα που κανείς στέκεται αναποφάσιστος, πρός τα που να ¨δώσει¨ το βλέμμα του, στην Κύπρο το « χρυσοπράσινο φύλλο » όπως την τραγουδάει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε σύνθεση του Μίκη Θοδωράκη,
Γη της λεμονιάς, της εληάς, γη της αγκαλιάς, της χαράς,
γη του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλληκαριών και της αγάπης,
Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος.
Γη των κοριτσιών που γελούν, γη των αγοριών που γλεντούν,
γη του μύρου, του χαιρετισμού, Κύπρος της αγάπης και του ονείρου,
Γη του ξεραμένου λιβαδιού, γη της πικραμένης Παναγιάς,
γη του λίβα, του άδικου χαμού, του άγριου καιρού των ηφαιστείων
ή στην « χώρα που περπάτησα» , με το βλέμμα την έρημη Αμμόχωστο, όπως της αφιερώνει το τραγούδι με απέραντο λυρισμό ο Νταλάρας .
.Σταματώντας όμως τελικά την μνήμη, στην νοσταλγία του λαικού ποιητή Χριστάκη Χασάπη, γνήσια φωνή της κυπριακής συνείδησης ....
Θέλω νερόν του τόπου μου να πιω να ξιδιψάσω
τζι’ έναν κλωνίν ας εν ξερόν που κάτω του να πνάσω
μιαν πέτραν του προσσιέφαλον τζιαι μιαν πορκάν παλλούρες
να ππέφτω τζι’ ας μου σσιήζουσιν την πέτσαν λούρες λούρες.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
