Λίγες μέρες πέρασαν από τις τελευταίες εθνικές εκλογές και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Καραμανλής ή χάος; Τελικά ο...
ελληνικός λαός αποφάσισε. χάος. Ήρθε η ώρα λοιπόν να δούμε από κοντά αυτό το αναχρονιστικό δίλημμα.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η Ν.Δ. ήταν μέχρι σήμερα ένα αρχηγικό, προσωποκεντρικό κόμμα. Ο Κ. Καραμανλής ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κόμματος. Ανέλαβε την προεδρεία ενός παρηκμασμένου σχηματισμού το 1996 και μέσα σε λίγα χρόνια το έκανε αξιόπιστη κυβερνητική επιλογή. Διάφορες συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να γίνει πρωθυπουργός το 2000. Αυτός όμως επέμεινε και τελικά δικαιώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Επέβαλε τον μηχανισμό και τους δικούς του συνεργάτες στο κόμμα. Με ούριο άνεμο να τον ακολουθεί, τόσο από την κοινωνία όσο και από το κόμμα, αλλά με δύσκολη οικονομική συγκυρία, αναλαμβάνει την διακυβέρνηση του κράτους με δύο βασικούς άξονες να χαρακτηρίζουν την πολιτική του. Το περίφημο σεμνά και ταπεινά και την επανίδρυση του κράτους. Το πρώτο σήμερα αντηχεί σαν αστείο στα αυτιά μας και το δεύτερο έμεινε δυστυχώς στα χαρτιά. Ο Κ. Καραμανλής επανεξελέγη το 2007 μετά από πρόωρες εκλογές που ο ίδιος προκάλεσε. Οι πολίτες έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον Μακεδόνα πολιτικό να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο του. Η συνέχεια του έργου δυστυχώς ήταν χειρότερη. Λανθασμένες επιλογές, σκάνδαλα, η διεθνής οικονομική κατάσταση και ο εκλογικός νόμος Ρέππα οδηγούν εκ νέου τον Καραμανλή σε πρόωρες εκλογές. Σε αυτό το σημείο πρέπει να δανειστούμε τον τίτλο του άρθρου μας. Ο Καραμανλής επιλέγει μια στρατηγική πρωτόγνωρη για την πολιτική ζωή του τόπου μας. Δεν προχωρεί σε παροχολογία, δεν τάζει λαγούς με πετραχείλια στο εκλογικό σώμα ,αλλά κυνικά ομολογεί πάγωμα μισθών και ψαλίδισμα προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι αποτελούν το πλέον χρωματισμένο κομμάτι του εκλογικού σώματος όπως όλοι μας γνωρίζουμε. Υποστηρίζει ότι έχει σχέδιο για να βγει η χώρα από την κρίση και κατηγορεί τους αντιπάλους του για ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις που θα οδηγήσουν την χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία. Τελικά δεν πείθει τον λαό και ηττάται με συντριπτική διαφορά. Αμέσως μετά την ήττα δρομολογεί τις εξελίξεις για την διαδοχή του στο κόμμα. Αυτή είναι λοιπόν συνοπτικά η πορεία του Κ. Καραμανλή ως αρχηγού της Ν.Δ. Μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα της αποτίμησης.
Ομολογουμένως ο Καραμανλής είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. Αυτό όμως δεν έφτασε για να επιτύχει. Είχε όλα τα εφόδια για να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός. Πολιτική οικογένεια με το πλέον αναγνωρίσιμο όνομα, καλός ρήτορας, σοβαρό παρουσιαστικό, καλός οικογενειάρχης με μια εξαιρετική σύζυγο, νέος και άφθαρτος με καλές σπουδές. Με λίγα λόγια είχε το ιδανικό προφίλ του κεντροδεξιού αρχηγού. Πήρε το κόμμα από χαμηλά το έφτασε ψηλά και σήμερα το αφήνει στην χειρότερη κατάσταση της ιστορίας του. Τί άφησε τελικά ο Καραμανλής φεύγοντας; Θα λέγαμε ότι άφησε μια χώρα σε κακά χάλια σε όλους τους τομείς αλλά αυτό δεν αποτελεί σπουδαία είδηση. Η πορεία του μας διδάσκει ορισμένα χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η εξυπνάδα ενός πολιτικού δεν οδηγεί πάντα στην επιτυχία.
Το δεύτερο ότι ένας, έστω και λέων, δεν φτάνει για όλα ακόμα και αν έχει όλη την καλή διάθεση.
Το τρίτο συμπέρασμα αφορά τον κρατικό μηχανισμό. Το τέρας αυτό δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια αλλά με ριζικές, ουσιαστικές τομές και φυσικά όχι ως κομματικό λάφυρο.
Το τέταρτο συμπέρασμα μας διδάσκει την σημασία των συνεργατών. Οι περίφημοι λοχαγοί είναι αυτοί που κερδίζουν τον πόλεμο ή οδηγούν το στράτευμα στην καταστροφή. Δουλειά λοιπόν του καλού στρατηγού είναι να επιλέξει τα σωστά πρόσωπα αλλά και να τα ελέγχει επαρκώς.
Πέμπτο συμπέρασμα η σχέση της κυβέρνησης με τα Μ.Μ.Ε. Ποτέ η Ν.Δ. δεν κατάφερε να έχει σοβαρά ερείσματα σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Το έκτο σχετίζεται με το συνδικαλιστικό κίνημα. Ο έλεγχος που ασκεί πάντοτε το ΠΑΣΟΚ είναι καθοριστικός. Η Ν.Δ. κατάφερε να εξοργίσει ακόμα και το μοναδικό φορέα που ήλεγχε πολιτικά. Μιλάμε φυσικά για την ομοσπονδία των αστυνομικών.
Το έβδομο μας διδάσκει πως η προνομιακή ατζέντα του κόμματος για τα εθνικά θέματα, την θρησκεία, την δημόσια τάξη, θεωρήθηκε βαρίδιο εξαιτίας του φόβου από διάφορους Αλαβάνους και η παράδοσή της στα χέρια του πανούργου Γ. Καρατζαφέρη. Ο δεξιός ψηφοφόρος δεν συγχώρησε ποτέ την έξαρση της εγκληματικότητας και την ανομία του Δεκεμβρίου. Ο Καραμανλής δεν κατάλαβε ότι ο ψηφοφόρος του κόμματος του μπορεί να ζήσει με λιγότερα χρήματα, να ανεχθεί πολλά, αλλά όχι και την διασάλευση της δημόσιας τάξης. Και εδώ λοιπόν ο Καραμανλής επέλεξε το χάος.
Όγδοο συμπέρασμα η λανθασμένη επιλογή της συγκάλυψης των κυβερνητικών στελεχών του. Η αρχή του τέλους για την Ν.Δ. οριοθετείται στην Δ.Ε.Θ. του 2008 όπου εξόφθαλμα ο αρχηγός της προστάτευσε πρόσωπα μπλεγμένα σε σκοτεινές υποθέσεις με συνέπεια την αλλαγή άρδην του πολιτικού κλίματος και των συσχετισμών.
Ένατο συμπέρασμα η αλαζονεία και ο εφησυχασμός. Κυβερνητικά Πρόσωπα προκλητικά από την μια με ύφος χιλίων καρδιναλίων και από την άλλη κυνισμός για τις ικανότητες του αντιπάλου. Ο Καραμανλής έπρεπε να είχε ακούσει στην οικία του, έστω και τυχαία, την νταντά των παιδιών του να αφηγείται την ιστορία του λαγού και της χελώνας. Μάλιστα ο Παπανδρέου δεν αποδείχθηκε αυτό που νόμιζε ο Καραμανλής.
Δέκατο συμπέρασμα και τελευταίο. Η Ν.Δ. δεν αξιοποίησε ποτέ τα ικανά στελέχη αλλά ούτε και στελέχη από τον κομματικό της μηχανισμό. Αιώνιο πρόβλημα για αυτήν αποτελούν οι κουμπάροι, οι κολλητοί και οι ουρανοκατέβατοι αλεξιπτωτιστές. Ο λαός της Ν.Δ. η βάση του κόμματος βαρέθηκε να είναι στην απ΄ έξω.
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε και άλλα πράγματα αλλά δεν θα εξυπηρετούσε αυτή την στιγμή. Ωστόσο θεωρούμε σωστό πριν από το τέλος να παραθέσουμε ορισμένα ερωτήματα σχετικά με την στρατηγική που έστειλε στα Τάρταρα της πολιτικής ζωής τον Κ. Καραμανλή για να δώσουμε τροφή για σκέψη.
Γιατί επέλεξε να πάει σε πρόωρες εκλογές; Γιατί ενέδωσε στον ωμό εκβιασμό σχετικά με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Γιατί δεν επιτέθηκε στο ΠΑΣΟΚ για αυτή του την επιλογή αλλά κράτησε χαμηλά τους τόνους; Γιατί δεν προλείανε το έδαφος μετά τις ευρωεκλογές για τις εθνικές; Γιατί δεν έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα μέχρι τον Μάρτιο για να αλλάξει το κλίμα; Τι είναι αυτό που τον φόβισε στον χειμώνα που έρχεται; Πώς πείστηκε από τους στενούς του συνεργάτες για να πραγματοποιήσει εκλογές; Πότε πρόλαβε να σκεφτεί την αποχώρηση του αφού πίστευε στη νίκη του κόμματος και του ιδίου προσωπικά; Γιατί δεν διάβασε την πολιτική συγκυρία συρρίκνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλπασμό του ΛΑΟΣ που ωφελούσαν ξεκάθαρα το ΠΑΣΟΚ; Γιατί δεν χρησιμοποίησε τους Οικολόγους Πράσινους ως ανάχωμα για την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ όπως ανάλογα έκανε το 2007 στην τηλεμαχία προσφέροντας έτοιμο γκολ στον Αλαβάνο; Γιατί εμμένει να χαρακτηρίζει άκρα τον ΛΑΟΣ ενώ από την άλλη πλευρά υιοθετεί συνεχώς τις προτάσεις του όπως στην περίπτωση του βιβλίου της ιστορίας, στο βέτο για τα Σκόπια, στο θέμα της μετανάστευσης και σε άλλα τελευταία. Γιατί δεν δίνει ξεκάθαρο στίγμα στο κόμμα του που θαλασσοπνίγεται μεταξύ των σκοτεινών υδάτων του άκρατου φιλελευθερισμού και της παλαιάς λαϊκής δεξιάς ταυτότητας της βάσης του; Πώς έχασε αμαχητί τον μεσαίο χώρο; Γιατί δεν πήρε κεφάλια πρίν τις εκλογές του 2007 που είχε ικανό αριθμό βουλευτών και φαινόταν ότι θα κέρδιζε; Γιατί δεν απάλλαξε το κόμμα από τα βαρίδια στις εκλογές του 2009 αλλά λειτούργησε με το λαϊκό βλέποντας και κάνοντας μέχρι το τέλος; Γιατί λειτούργησε στην επιλογή των κομμένων υποψηφίων με δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί διάλεξε αυτήν την εξωφρενική πολιτική γραμμή της λιτότητας και του παγώματος ενώ αντί για νοικοκύρεμα της οικονομίας το μόνο που είχε να παρουσιάσει ήταν ατιμώρητα σκάνδαλα. Γιατί παρουσιάστηκε αλεξιθυμικός στην παραίτησή του χωρίς να δείχνει να αντιλαμβάνεται τι πραγματικά έχει συμβεί; Γιατί έδειξε ανακουφισμένος όταν παρέδωσε το μέγαρο Μαξίμου στον Παπανδρέου; Ποιες ήταν οι πιέσεις που δέχτηκε και από ποιες κατευθύνσεις; Πάρα πολλά τα ερωτήματα που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να απαντήσει με κορυφαίο όλων το ακόλουθο. Τελικά το εθνικό συμφέρον που επικαλέστηκε για να προχωρήσει στις εθνικές εκλογές του 2009 ποιο ήταν; Μήπως η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου; Τελικά ο ίδιος ο Καραμανλής έλυσε τον γόρδιο δεσμό του διλήμματος. ΧΑΟΣ!
