Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και το γίνεται γύρω μου ένα πράγμα είδα. ΄Οχι μόνο κανένας πολιτικός δεν αγάπησε πραγματικά αυτό τον τόπο, αλλά και εμείς οι ίδιοι δεν αγαπήσαμε τίποτα πέρα από τον εαυτό μας.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας δεν είναι οικονομική κρίση. Κρίση είχαμε πάντα αλλά δεν τη βλέπαμε, και για να το πω πιο σωστά, δεν θέλαμε να τη δούμε, γιατί θέλαμε να ζούμε σ΄ένα ψεύτικο status, γεμάτο χλιδή, life style,και ζαμανφου.
Στην Ελλάδα επικρατεί το "ο πιο άσχετος στην πιο άσχετη θέση" και αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς. Πολιτική, εργασία, προσωπική και κοινωνική ζωή.
Το μόνο που μας νοιάζει είναι το βόλεμά μας είτε προσωπικό, είτε επαγγελματικό, είτε κοινωνικό, αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω μας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες από την πράξη μας αυτή.
΄Ολα τα χρόνια φέρναμε στην εξουσία πολιτικούς ανίκανους,πολιτικούς ανθέλληνες, πολιτικούς που το μόνο που κοίταζαν ήταν η καρέκλα τους, και εμείς οι ίδιοι κάναμε ένα σύστημα "Φρανγκεστάιν". Γιατί το σύστημα εμείς το κάναμε με τις επιλογές μας, τις πράξεις μας, τη νοοτροπία μας.
Στον τομέα εργασία, η λέξη "αξιοκρατία" ήταν και είναι άγνωστη λέξη στο λεξικό της.
΄Οσον αφορά την προσωπική και κοινωνική ζωή? Τα ίδια επικρατούσαν και επικρατούν κι εκεί. Βλέπε γάμους από συμφέρον, γάμους βολεμένους, γάμους συμβιβασμένους, φιλίες που γίνονται μόνο και μόνο γιατί έχουμε να κερδίσουμε κατι, φιλίες που δεν διστάζουμε να τις ρίξουμε στον Κεάδα επειδή πλέον δεν μπορούν να συμπορεύονται με το νέο μας προφίλ που αποκτήσαμε με το βόλεμά μας.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι είμαστε "κουρεμένοι" και "γυμνοί". ΄Ετσι βαδίζουμε από εδώ και μπρος. Είμαστε φτωχοί όπως είμασταν πάντοτε άλλωστε, αλλά είμαστε και γυμνοί γιατί δεν έχουμε πια ούτε την περηφάνεια μας, ούτε την αξιοπρέπειά μας. Κι αυτά δεν μας τα πήρανε....αυτά τα παραδώσαμε μόνοι μας 10.000.000 έλληνες, άνευ όρων.
Και τα παραδώσαμε το καλοκαίρι του 2011 όταν όλα τα νομοσχέδια στη Βουλή περνούσανε ανώδυνα και εμείς κάναμε τα μπάνια του λαού αμέριμνοι και ζαμανφου.
Μετά από αυτό ήταν πλέον αργά για όλους μας. Για μένα τότε είχε τελειώσει η Ελλάδα και όχι τώρα. Τώρα απλά μπήκε η τελευταία πινελιά. Ο πίνακας έχει τελειώσει και έχει κρεμαστεί στα σαλόνια τα δικά μας.
Στα σαλόνια μας.... με τα τζάκια να καίνε τα όνειρά μας... που εμείς οι ίδιοι κάναμε καυσόξυλα.
Δεν υπάρχει ελπίδα και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας.
Για τα επόμενα 10 χρόνια (αν κι εγώ προσωπικά πιστεύω πως είναι 30 χρόνια και βάλε...) αυτό που θα ζήσουμε δεν θα έχει άλλο προηγούμενο.
Η Ελλάδα ως χώρα, την αξιοπρέπειά της δεν την κράτησε. Παραδώθηκε άνευ όρων.
Τουλάχιστον ας κρατήσουμε εμείς την αξιοπρέπειά μας, ο καθένας από μόνος του στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στην καθημερινότητά του.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Να δώσουμε εμείς στα παιδιά μας την παιδεία που δεν μπορεί να δώσει το Υπουργείο Παιδείας. Να τους μάθουμε εμείς την ιστορία του τόπου μας. Να τους δώσουμε εμείς τις σωστές κατευθύνσεις και όχι αυτές που μας βολεύουν. Να ασχοληθούμε μαζί τους και να μην τ΄αφήνουμε έρμαια σ΄αυτούς που θέλουν να κάνουν "νέα πλαστική γενιά". Να τους δώσουμε να καταλάβουν τι σημαίνει ελληνική γλώσσα. Τη γλώσσα που εμείς οι ίδιοι απαξιώσαμε, εμείς οι ίδιοι να τη φέρουμε πίσω.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΄Ετσι κι αλλιώς στα μεγάλα γεγονότα η εκκλησία ήταν πάντα απούσα. Νς κάνουμε εμείς αυτά που θα έπρεπε να κάνει αυτή. Να κοιτάξουμε τον διπλανό μας. Να νοιαστούμε γι΄αυτόν. Να μην τον απαξιούμε όπως κάναμε μέχρι τώρα. Να αφήσουμε στην άκρη τη ζήλια και τον φθόνο που έχουμε σαν κύρια χαρακτηριστικά ως λαός. Είμαστε όλοι στην ίδια μοίρα, και έχουμε όλοι τον ίδιο σκοπό. Να επιβιώσουμε σαν έθνος και όχι σαν μονάδα.
ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δεν υπάρχει περηφάνεια όταν πάμε και ζητάμε ρουσφέτια με αντάλλαγμα την προδοσία. Γιατί αυτό κάναμε μέχρι τώρα. Να σηκωθούμε στα πόδια μας, να αγαπήσουμε τον τόπο μας και τον εαυτό μας αληθινά. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και όχι στα βολέματα.
ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ. Ποτέ δεν τον αγαπήσαμε. Από τη γόπα του τσιγάρου που πετάμε στο πεζοδρόμιο, από τα σκουπίδια που πετάμε από το μπαλκόνι μας στο πεζοδρόμιο γιατί βαριόμαστε να κατεβούμε κάτω, μέχρι την κάλπη που ρίχνουμε την ψήφο μας, δείχνουμε κάθε φορά, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, πόσο μισούμε τον τόπο που μας γέννησε.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΡΜΑΙΑ της κάθε μόδας. Μόδα του facebook, μόδα των τούρκικων σήριαλ, μόδα του life style του κάθε δήθεν ηθοποιού, τραγουδιστή, μοντέλου, παρουσιαστή. Μόδα των επώνυμων brands, μόδα της κάθε τι φούσκας που θέλουν να πλασσάρουν οι επιτήδειοι κι εμείς πάμε σαν τα πρόβατα από κοντά, νομίζοντας κι όλας ότι είμαστε high τύποι.
Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τον τόπο μας και τα παιδιά μας τότε θα υπάρξουν και ΄Ελληνες!
