Κι ήρθε το Πολυτεχνείο, που έφερε τη Μεταπολίτευση.
Φτάσαμε στον ήλιο που έδινε ζωή.
Κι ας ήταν μερικές φορές ο ίδιος ήλιος που μας χτυπούσε και μας γύμνωνε.
Μήπως σήμερα έχει τόπο να κρυφτείς;
Ζούμε κάτω από έναν ήλιο εξολοθρευτή.
Ζούμε κάτω από έναν ήλιο θάνατο.
Οι αποφάσεις παίρνονται αλλού ή παίρνονται την τελευταία στιγμή.
Το στραγγάλισμα στα σκοτεινά και στην πλάτη μας το μαχαίρι του φονιά.
Mήπως σε μια καμπή του δρόμου χάσουμε τη ζωή
και δε μας μένει πια να σώσουμε άλλο απ’ την ψυχή μας.
Μας ξεριζώσανε τη γλώσσα, μας δέσανε τα χέρια, μας βούλωσαν τ’ αυτιά.
Κι έτσι, μια μέρα ξυπνήσαμε άλαλοι και κουφοί.
Δε μπόρεσα να κάνω το μαύρο άσπρο.
Αλλά δεν άφησα να γίνει μαύρο το άσπρο.
Προσπαθώ και παίρνω το μεγάλο μάθημα
καθώς μας παίζει ο ένας κι ο άλλος δαίμονας.
Σιγά-σιγά και με την κίνηση
κι αυτό θα το δεχτείς.
σιγά-σιγά κι αυτό θα το πιστέψεις.
Μας βυθίζουν στο χάος, μας μαθαίνουνε τη γεύση του κενού.
Υπάρχει πάντα στο τέλος κάποια λύση.
Θα πεθάνουμε μέσα στη συντριβή,
μα θα ‘χουμε σωθεί.
Για να μας σώσει πάντα υπάρχει κι ένας νέος κίνδυνος.
Δώστε τουλάχιστον γι’ αυτή τη ζωή λίγη βεβαιότητα,
όταν κόβονται όλα τα σκοινιά που μας κρατούσαν.
Τα όνειρα μας προδίδουν πιο σκληρά απ’ τα πράγματα,
όταν τα πράγματα ζητάμε στα όνειρα.
Μα πιο σκληρά κι απ’ τα όνειρα τα πράγματα,
όταν στα πράγματα ζητάμε τα όνειρα.
Να σπάσει αυτό το φράγμα.
Το νερό να μην τρέχει στα παλιά κανάλια.
Κι ας μας πάρει το νερό ακυβέρνητους.
Να κινδυνέψουμε για να σωθούμε!
Παρακαλώ, να φύγετε. πέρασε η ώρα…
Σας προσφέραμε τις σάρκες μας και το αίμα μας.
Είναι ώρα να ξυπνήσουμε!
Να φύγετε λοιπόν!
Ευτυχώς, ακόμα δεν τελείωσε όλο το ταξίδι!
Αναγνώστης
