Μαύρα περιβραχιόνια που απλά συμβολίζουν την μαυρίλα της ψυχής. Τα ματωμένα λάβαρα που σήκωσαν τα περήφανα γηρατειά που αποκαλούσε κάποτε ο Παπανδρέου, είναι η μεγαλύτερη και πιο τρανή απόδειξη, αυτού του παράλογου κράτους που σαν γερασμένα άλογα, τους στέλνει τον λογαριασμό της εξόφλησης.
Οι νέοι μας, οι νέοι αυτού του τόπου που βλέπουν τα όνειρά τους μακριά από αυτή την πατρίδα, που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους για άλλη γη, αφού τούτη εδώ μάλλον έγινε ξένη. Λουκέτα, απολύσεις, απογοήτευση, αλλά και χάσιμο της εθνικής κυριαρχίας, 71 χρόνια μετά από το ιστορικό ΌΧΙ, ενός λαού, που έπεσε μέσα στην φωτιά για να πολεμήσει.
Σήμερα, μας αυτοκτονούν, γιατί άλλο είναι να πεθαίνεις για την Ελλάδα και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει, που αναφέρει και το γνωστό τραγούδι. Από το αδιαπραγμάτευτο όχι της τότε εξουσίας και του λαού, στο σημερινό ναι, ενός πολιτικού συστήματος που τρέχει να κρυφτεί πίσω από την φραγκιά. Ποια βούληση, ποια Βουλή θα σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης; Ποιος θα είναι αυτός που θα αποτελέσει ίνδαλμα στους νέους ανθρώπους να παραμείνουν Έλληνες και όχι σύγχρονοι ραγιάδες;
Συνθήματα θα ακούσουμε και σήμερα όπως κάθε χρόνο. Συνθήματα που θέλουν να χαϊδεύουν τα αυτιά ενός αποχαυνωμένου λαού, που έτσι τον θέλουν, άβουλο και τρομοκρατημένο σε με μια δίνη Ευρωπαϊκής υποκουλτούρας, που μοιάζει σαν την μόνη δίοδο στην ζωή του.
Οι κυβερνήσεις εθνικής ενότητας δεν πηγάζουν από την Βουλή και το σάπιο πολιτικό σύστημα που ζούμε, αλλά από τον ίδιο τον λαό. Αυτόν που όλοι επικαλούνται και κανείς δεν σέβεται. Ως πότε όμως; Η επέτειος του ΌΧΙ, ταυτίστηκε 71 χρόνια μετά, με την πτώχευση ενός λαού. Το χειρότερο όμως όλων, είναι η πτώχευση των ιδανικών και των αξιών, που κάποιο θέλουν να βγάλουν από την ζωή μας.
