Δεν ονομάστηκε τυχαία μέγας και δεν τον έκαναν τυχαία άγιο οι χριστιανοί καθώς έδωσε πρόσφερε πολλές εξυπηρετήσεις στους τότε λίγους και περιθωριοποιημένους χριστιανούς.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος δεν έγινε ποτέ χριστιανός, ο λόγος που φέρθηκε με ευεργετικό τρόπο στους τότε χριστιανούς είχε να κάνει πολιτικές του βλέψεις. Καταρχήν να αποσαφηνίσουμε κάτι, το Βυζάντιο ήταν κατεχόμενη περιοχή και άνηκε στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το γεγονός ότι μετά τον Κωνσταντίνο οι επόμενοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου ακολούθησαν την πολιτική του Κωνσταντίνου κανακεύοντας τους χριστιανούς, ο Θεοδόσιος μάλιστα στις 27/02/380 αναγνώρισε τον χριστιανισμό σαν επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Σε αυτό το κομβικό σημείο συνδέεται η εκκλησία με την περιουσία και τα προνόμια που πήρε από τους τότε κατακτητές και όπως γίνεται συνήθως, δεν είναι τυχαίο που αναφέρεστε εσείς της εκκλησίας από το Βυζάντιο και έπειτα, λες και το Βυζάντιο είχε Ελληνικές ρίζες!
Το ίδια διεκδικείτε και μετά την επανάσταση του 21 και πάλι από τα επί 400 χρόνια κατεχόμενα που λέτε ότι σας ανήκουν! Για την ιστορία ποιος ήταν ο ευεργέτης σας που τον κάνατε και Άγιο?
Δολοφόνησε τον γιο του Κρίσπο, την σύζυγό του Φαύστα, τον πεθερό του Μαξιμινιανό, τον κουνιάδο του Μαξέντιο, τούς γαμβρούς του Λικίνιο και Βασσιανό κ.ά.
Αδίστακτος και φιλοπόλεμος ο οποίος τον στράφηκε, με διάφορα προσχήματα, εναντίον των συναυτοκρατόρων του (κάποιοι και συγγενείς του), διεκδικώντας όλη την αυτοκρατορία για τον εαυτόν του, εκεί ήταν χρήσιμοι οι χριστιανοί.
Οι χριστιανοί σταδιακά ανέπτυσσαν το δυναμικό τους, καθώς στις τάξεις τους προσέφευγαν όλο και περισσότεροι φτωχοί πολίτες -κυρίως χωρικοί- της ρωμαϊκής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, έβρισκαν καταφύγιο, στήριγμα κι ελπίδα στην μεταθανάτια που πρόσφερε η νέα θρησκεία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι εκείνη την εποχή, ο Χριστιανισμός αποκαλούνταν και «αίρεση των φτωχών». Η χριστιανική θρησκεία όμως έβρισκε απήχηση και στα μεσαία, αλλά και στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, που αντιπαθούσαν τον αυτοκρατορικό αυταρχισμό. Οι χριστιανοί εξακολουθούσαν βέβαια να είναι μειοψηφία, αλλά πλέον ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη. Μια δύναμη που ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι θα τού ήταν εξαιρετικά πολύτιμη αν την συνεταιριζόταν προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του και να γίνει μονοκράτορας (ήταν ένας από τους πέντε -αρχικά- αυτοκράτορες που διοικούσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά το πρότυπο «διαίρει και βασίλευε»). Και δεν έπεσε έξω, καθώς η συνέχεια τον δικαίωσε.
Η μεταστροφή τού Κωνσταντίνου, δεν ήταν τίποτε άλλο λοιπόν, παρά το αποτέλεσμα μιας συναλλαγής, μεταξύ αυτού και των χριστιανών. Έτσι, οι χριστιανοί, πέραν της αυτονόητης αναγνώρισης και νομιμοποίησης, κέρδισαν κρατικά αξιώματα, αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων, οικονομικά προνόμια, απόκτηση γης, ο κλήρος φορολογική απαλλαγή, χορηγίες και δικαίωμα ιδιοκτησίας επί ναών των εθνικών. Σε αντάλλαγμα, οι χριστιανοί σταμάτησαν πλέον ν’ αρνούνται την στράτευση (η οποία ήταν και το κυρίως ζητούμενο για τον Κωνσταντίνο), παραχώρησαν στον Κωνσταντίνο δικαιοδοσία πάνω σε θεολογικά ζητήματα, καθώς και στον διορισμό επισκόπων, ενώ τον έχρισαν και ως…13ο απόστολο (ισαπόστολος). Με λίγα λόγια, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την προστασία και κηδεμονία της χριστιανικής πίστεως.
Αυτή είναι η ιστορία με τον «Μέγα» Κωνσταντίνο, μπορείτε να μας πείτε εσείς της εκκλησίας, τελικά αυτά που θεωρείτε περιουσίας σας είναι τα λάφυρα από τους εκάστοτε κατακτητές της πολύπαθης Ελλάδας? Έχετε άραγε εθνική συνείδηση, γιατί αν έχετε τότε θα έπρεπε να ντρέπεστε να μιλάτε για περιουσία της εκκλησίας, αναφερόμενοι σε ότι σας δώριζαν οι κατακτητές.
Αναγνώστης
