Οτι είναι εκτός τόπου και χρόνου, είναι γνωστό τοις πάση… Οτι έχει ξεφύγει όμως τόσο πολύ, ειλικρινά δεν το περίμενα.
Οχι πως με έπεισε ποτέ για το επίπεδο της αντιληπτικής του ικανότητας, αλλά τόσο πολύ… «Διαπραγματευόμαστε –είπε χθες μιλώντας στους υπουργούς του- με κάθε τρόπο για να μειώσουμε το χρέος. Είναι μια μεγάλη διαπραγμάτευση, και εκεί έγκειται το μεγάλο πρόβλημα»…
Για όσους δεν κατάλαβαν θα αποπειραθώ να τον ερμηνεύσω: Πιστεύει πως διαπραγματεύεται για το ύψος του «κουρέματος». Συνεχίζει να φαντασιώνεται, ότι ήρθε σε τούτο τον κόσμο τον ταπεινό σαν άλλος Μεσσίας, για να τον σώσει. Κι όχι μόνο αυτό: Αλλά πως τα καταφέρνει κιόλας!
Αν δεν εμφανίζει σημάδια νευρικού κλονισμού, αν δεν προσφεύγει στην παροχή αντικαταθλιπτικών ή άλλων παραπλήσιων ουσιών, τότε φοβάμαι πως ούτε από πτώχευση θα χαμπαρίσει, ούτε από την δευτέρα παρουσία… Ελπίζω να του θυμίσει κανείς από τους κηπουρούς του ότι την περασμένη Κυριακή Μέρκελ και Σαρκοζί συναντήθηκαν, διαπραγματεύτηκαν, συναποφάσισαν και λίγο αργότερα στις δηλώσεις του, δεν τον μνημόνευσαν καν. Ούτε για τα μάτια… Εκτός κι αν δεν ήθελαν να τον ενοχλήσουν ενόσω «διαπραγματευόταν»!
Ανέκαθεν αυτό το παιδί είχε την ανάγκη να πιστεύει πως διαπραγματεύεται… Οτι περιφερόταν στον πυρήνα των διεθνών προβλημάτων και με κινήσεις που αφοπλίζουν τα επέλυε διαπραγματευόμενος μέχρι τελικής πτώσεως… Δεν χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα να δώσει λόγο, για τους καρπούς όσων ο ίδιος πιστεύει πως διαπραγματεύτηκε, στο όνομα ενός επωνύμου, που μέχρι πρότινος ήταν το καλύτερο διαβατήριο για να παρεπιδημεί οποιοσδήποτε, οπουδήποτε ανά την επικράτεια, κάνοντας κυριολεκτικά ό,τι του καπνίσει.
Τον θυμάμαι τον δύσμοιρο, να περιφέρεται ασκόπως ανά την υφήλιο, όντας υπουργός εξωτερικών, πιστεύοντας μια πως επέλυε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μια το κυπριακό ή το σκοπιανό, ή το παλαιστινιακό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο… Τον είχε αυτόν τον καημό και μπορεί η παραμονή του να στοίχισε κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αεροπορικές μετακινήσεις, όμως κανείς δεν διδάχθηκε. Λίγα χρόνια μετά τον κάναμε και πρωθυπουργό για να μπορεί να διαπραγματεύεται για ο,τιδήποτε μας αφορά. Αλλα ταξίδια, άλλες διαπραγματεύσεις, άλλες επιτυχίες… Τόσες που πλέον δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε, μπουχτισμένοι και χορτάτοι από επινίκια και τυμπανοκρουσίες, βαλθήκαμε να γυρίσουμε χρόνια πίσω. Στην πρόσφατη μαύρη ιστορία ενός τόπου που έδιωχνε τα παιδιά του, αδύναμος να τα ταΐσει. Ανίκανος να τους παράσχει οτιδήποτε. Και λίγο αργότερα, τότε που η δημοκρατία άνοιξε το δρόμο στη Χούντα των Συνταγματαρχών…
Οχι, σήμερα δεν μας συμβαίνει κάτι ανάλογο. Τότε η αντίδραση των πολιτών αποκατέστησε την τάξη, οι πληγές έμειναν αλλά οι πρωταίτιοι οδηγήθηκαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Η παραμικρή πιθανότητα ν’ αφήσουμε μόνο του τον Forest Camp διαπραγματευτή μας, να συνεχίσει το δρόμο του κι εμείς τον δικό μας. Γιατί απλά τον τίναξε στον αέρα…
