Νωρίτερα χθες, ο Guardian δημοσίευσε ότι Γάλλοι και Γερμανοί έχουν καταλήξει στο να αυξήσουν τη δύναμη πυρός του EFSF στα 2 τρισ. ευρώ. Αμέσως οι αγορές αναθάρρησαν, το ευρώ πήρε τα πάνω του και ο διεθνής οικονομικός τύπος άρχισε να αναζητά τις λεπτομέρειες. Λίγο αργότερα ο εκπρόσωπος της καγκελαρίας, ερωτηθείς από το Bloomberg απέφυγε να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την πληροφορία, λέγοντας «δε σχολιάζω ενδιάμεσα αποτελέσματα μιας εν εξελίξει διαπραγμάτευσης».
Πηγές των Βρυξελλών σχολίαζαν ότι η πληροφορία του Guardian έχει μάλλον γαλλική προέλευση και «δε συνάδει με όλα όσα γνωρίζουμε». Η διπλωματική πηγή που ενημέρωσε τα ξημερώματα της Τετάρτης το Real.gr σχολίασε ότι «δεν μας λέει κανείς που θα βρεθούν τα λεφτά, οι πάντες ξέρουν ότι αν η Γαλλία αυξήσει την εγγυοδοσία της θα χάσει την σημερινή αξιολόγηση της από τους οίκους». Επεσήμανε μάλιστα ότι «γνωρίζω τουλάχιστον τέσσερις στο Συμβούλιο που θα μπλοκάρουν κάτι τέτοιο, πρέπει να αντιληφθείτε ότι δε συντρέχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις».
Την ίδια στιγμή, το spread του γαλλικού δεκαετούς ομολόγου σκαρφάλωνε 8 μονάδες βάσης στο 3,24, το γερμανικό έπεφτε 9 μονάδες στο 2.01 αυξάνοντας την μεταξύ τους διαφορά στις113 μονάδες, κάτι που έχει να συμβεί από το 1992. Σε ύψη ρεκόρ βρίσκεται και το αντίστοιχο ελληνικό, περί το 25% (!). Αν η χώρα, όντως, το πουλούσε αυτό το ομόλογο, ένας επενδυτής θα έβγαζε το κεφάλαιο του 2,5 φορές μέσα στα δέκα χρόνια της συναλλαγής, θα κατέληγε δηλαδή με 3,5 φορές τα λεφτά που έβαλε.
Τέτοια deals βεβαίως δεν υπάρχουν στην αγορά, εκτός και αν μιλάμε για τον Tony Soprano και τη μαφία του New Jersey. Πρακτικά αυτό το επιτόκιο σημαίνει ότι οι πάντες στην αγορά περιμένουν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, ακόμα και αυτοί που ήδη κατέχουν ελληνικά ομόλογα. Κάθε συνετός επενδυτής τα έχει ήδη ξεγράψει -μόνο οι εγκλωβισμένοι και όσοι πάσχουν έτσι και αλλιώς από ρευστότητα δεν αντέχουν τη διαγραφή- και όλοι μαζί θα δεχθούν σαν δώρο εξ ουρανού την επανεγγραφή ενός ποσοστού που θα εγγυηθεί η ΕΕ. Αν το haicut είναι 30%, τότε το δώρο είναι 70 ποσοστιαίες μονάδες του πρακτικά ξεγραμμένου χρέους. Αν το haircut φτάνει το 50%, τότε όλοι θα είναι υπερευχαριστημένοι που και τα λεφτά τους πήραν (από τους τόκους έτσι και αλλιώς δεν έχουν χάσει ευρώ) και αποφύγαμε την παγκόσμια ύφεση. Φυσικά, δεν πρόκειται κανείς να το πει αυτό δημόσια. Οι επενδυτές θα απειλούν και οι τράπεζες θα «κλαίγονται». Η δε χώρα θα κάνει να δει τις αγορές για καιρό στα μάτια και ίσως χρειαστεί για πολλά χρόνια να ζει χωρίς δανεικά, κάτω από τις δυνατότητες της, αντιστρέφοντας τη ρήση Μέρκελ, ίσως και ως μια ιδιότυπη τιμωρία.
Όσο πλησιάζουμε στο Σαββατοκύριακο, η ένταση θα αυξάνει. Οι τράπεζες και οι Γάλλοι θα ζητούν από τη Γερμανία να συμφωνήσει ότι ο Ευρωπαίος φορολογούμενος θα αποζημιώσει έως ένα βαθμό τις τραπεζικές απώλειες, εν μέρει επωμιζόμενος την αλληλεγγύη προς τη Ελλάδα και εν μέρει με το φόβο της κατάρρευσης των τραπεζών και της απώλειας των καταθέσεών του.
Στην κοινότητα όμως, όπου είναι κατοχυρωμένες οι αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων, μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ο υγιής ανταγωνισμός. Οι πολίτες θα εμπιστευτούν τραπεζικά ιδρύματα, στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο και το Ευρωσύστημα, που τους σέβονται και όλα αυτά τα χρόνια διατηρούσαν λογικά και επαρκή ίδια κεφάλαια. Η Μέρκελ και η γερμανική οικονομική ελίτ εκτιμούν ότι αυτές οι τράπεζες είναι κατά κύριο λόγο γερμανικές. Γιατί και οι άλλες κοινοτικές τράπεζες δεν βρίσκονται στην ίδια θέση; Η επιλογή θα είναι των καταθετών, των καταναλωτών και των φορολογουμένων, σύμφωνα με το Βερολίνο. Ας πρόσεχαν.
