Υπόθεση λίγων εβδομάδων φαίνεται πως είναι η κατάληξη αυτής της ιδιότυπης διαδρομής που η χώρα μας υποβλήθηκε την τελευταία διετία...
ολοκληρώνοντας την εσωτερική της υποτίμηση με νέα οριζόντια μέτρα, που αρκετοί πλέον επιμένουν πως αυτή τη φορά μπορούν να προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό.
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη, εκείνοι που διαβεβαίωναν έναν χρόνο πριν ότι θεωρούν αδιανόητη ενδεχόμενη προσφυγή στο selective default για οποιοδήποτε κράτος της ευρωπαϊκής οικογένειας, είναι ακριβώς αυτοί που τις τελευταίες ώρες φλερτάρουν με το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, διαφωνώντας μόνο ως προς το ποσοστό που το EFSF θα κληθεί να συνδράμει τις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Με απλά λόγια, το σενάριο φέρνει τους ευρωπαίους να στηρίζουν χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, επιδιώκοντας λύση στην κρίση χρέους που μαστίζει την ευρωζώνη με ένα κούρεμα της τάξεως του 50% στα ελληνικά ομόλογα, με εξαίρεση ίσως εκείνα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό συνεπάγεται μείωση των υποχρεώσεων της χώρας έναντι των δανειστών της, αλλά σε καμία περίπτωση ελάφρυνση των Ελλήνων φορολογουμένων, που καλούνται να γίνουν συμμέτοχοι στο δράμα που εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά από τα μάτια τους.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο παρά πέντε, μοιάζουν να μετρούν τις επόμενες κινήσεις τους, με γνώμονα κυρίως την δική τους επιβίωση, ομολογώντας κρυφίως και χαμηλοφώνως, ότι δεν είναι εκείνες που διαμορφώνουν τις εξελίξεις, εξελίξεις που αρκετοί εξ’ αρχής είχαν προβλέψει με μαθηματική ακρίβεια επαναλαμβάνοντας μονότονα πως ο μόνος λόγος που η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι δανειστές της δεν προχωρούσαν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ήταν γιατί δεν είχαν ολοκληρώσει τον αποπληθωρισμό…
Ετσι, το… κούρεμα, βρίσκει μια Ελλάδα, με κατεστραμμένο τον κοινωνικό ιστό, αδύναμη και κουρασμένη την άλλοτε μεσαία τάξη, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων στην ανεργία έχοντας προλάβει ή όχι ν’ απολαύσουν τα ξεχωριστά προνόμια ενός επιδόματος, που ουσιαστικά και χωρίς περιστροφές προδιαγράφει ένα μέλλον σκοτεινό με μετρήσιμα αποτελέσματα.
Το πρόβλημα εξ’ αρχής ήταν οι Τράπεζες και, παραμένουν οι Τράπεζες, οι οποίες κατά την Μέρκελ πρέπει ν’ απευθύνονται στις κυβερνήσεις τους πριν χτυπήσουν την πόρτα του EFSF, με τον Νικολά Σαρκοζί να υπερασπίζεται το ακριβώς αντίθετο. Καμία αναφορά στα οριζόντια μέτρα, κανένα έστω σχόλιο για τις ευπαθείς ομάδες μιας χώρας που σύρεται εκουσίως στο περιθώριο, μπουρδολογώντας ακατάσχετα, ένας Θεός ξέρει πλέον γιατί…
Κανείς πλέον –και δικαίως- σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να ξαφνιάζεται, με όλα αυτά που έχουν προηγηθεί. Οπως τίποτα και κανείς εντός των τειχών αυτής της χώρας, δεν μπορεί να επηρεάσει θετικά τις εξελίξεις. Κοινότοπη η διαπίστωση, προφανής η αιτία και περίπου αναμενόμενη η κοινωνική έκρηξη ανθρώπων που μέχρι χθες προσπάθησαν ανεπιτυχώς να περισώσουν ό,τι μπορούσαν.
