Στιγμές όπως αυτή, κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι τεράστιος ο όγκος των πληροφοριών που καλείται να διυλίσει ο νους.
Τόσος και τέτοιος που είναι εξαιρετικά δύσκολο, διαθέτεις ή όχι την απαιτούμενη αντιληπτική ικανότητα, να καταλάβεις το ακριβές περιεχόμενο όλων όσων διακυβεύονται και συμβαίνουν.
Σε ανάλογες περιπτώσεις συνήθως κατευθυντήριο – κεντρικό ρόλο καλείται να παίξει η διαίσθηση… Η γεύση που αφήνουν στο στόμα οι στοχευμένες ειδήσεις, που δεν στερούνται περιεχομένου και φυσικά, σκοπιμότητας. Οχι πως η επικοινωνία μπορεί να σβήσει το περιεχόμενο. Την ουσία. Μπορεί να την διανθίσει όμως με εικόνες πρόσφορες, με λόγια και λέξεις εύηχες, παραπλανητικές κι εύπεπτες.
Τούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι «27» συζητούν στις Βρυξέλλες, μετά από απαίτηση των χωρών – μελών που δεν ανήκουν στον σφιχτό πυρήνα της Ευρώπης, για το μέλλον της χώρας μας, για την συστημική κρίση που την μαστίζει. Δεν έχουν αποχωρήσει οι «10» από τους «17», που θα κληθούν στη συνέχεια να πάρουν τις σχετικές αποφάσεις, υπό το βάρος -σύμφωνα με το Bloomberg- της απόφασης των τραπεζών να μην συναινέσουν στο «κούρεμα» που η Μέρκελ αξιώνει και πολλοί πλέον αναγνωρίζουν ότι συνεπάγεται… επιστροφή στη δραχμή!
Η νύχτα που θα μεσολαβήσει, μέχρι τούτες οι λέξεις να φθάσουν στο… περίπτερο, θα ‘ναι μακριά. Αυτή, είναι η μια σταθερά. Η άλλη, πως ό,τι η χώρα και οι πολίτες της καλούνται να βιώσουν τουλάχιστον για την επόμενη 20ετία (μέχρι υποτίθεται να ξαναβγούμε για δανεικά στις αγορές), δεν σχετίζεται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα με τον τρόπο που οι ίδιοι επέλεξαν να διαβιώνουν, αλλά με το δυσθεώρητο χρέος του Κράτους. Εκείνου που δανειζόταν όλο και περισσότερο από την αυγή της δεκαετίας του ’90, για να συντηρείται και να συντηρεί τον κομματικό στρατό που πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως η Ν.Δ. επιμελώς έφτιαξαν, προκειμένου να εναλλάσσονται στην εξουσία…
Το τίμημα των επιλογών τους αυτών, δεν ήταν ακριβώς αυτό που μας λένε. Δεν σχετίζεται απλώς με βαλάντια. Σχετίζεται και αφορά με την πανθομολογούμενη σήμερα, αδυναμία της χώρας να παράξει οτιδήποτε. Είναι μεγάλη η συζήτηση και υπόσχομαι να την κάνουμε με μια άλλη ευκαιρία…
Η άλλη… σταθερά, είναι πως το «κούρεμα» δεν αφορά στο χρέος. Στο συνολικό χρέος. Αλλά στα ομόλογα. Τα κρατικά και των ασφαλιστικών ταμείων. Εκείνα που χρειάστηκαν περίπου έναν χρόνο για να ξεφορτωθούν οι εταίροι και δανειστές μας, ενόσω η ελληνική κοινωνία πλήρωνε αδρά τα χαράτσια, για να κερδίσουν χρόνο. Τον κέρδισαν. Και μαζί του δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την επιτροπεία. Απαξίωσαν το προϊόν που εξ’ αρχής σκόπευαν ν’ αγοράσουν. Αλλά όχι μόνο αυτό: Καθόρισαν και τους όρους που θα το διαχειρίζονται στο εξής. Συνθλίβοντας τις υπεραξίες, δημιουργώντας πειθήνιους εργάτες, φθηνούς – υπαμειβόμενους απασχολούμενους.
Χρειάστηκαν γι’ αυτό, μόλις ενάμιση χρόνο! Φαντάζομαι, θα πέρασε από τον νου του Γιώργου όσες ώρες περίμενε χθες άβολα στο δωμάτιό του για να τον ενημερώσουν… Φαντάζομαι θα το συνειδητοποίησε και ο φέρελπις Αντώνης που δεν βρήκε δυο λόγια να πει προχθές στους Μέρκελ και Σαρκοζί. Που δεν προσπάθησε καν, για όσα επιχειρεί να πείσει όλους εμάς…
