Μονάχα που οι ευρωπαϊκές εξελίξεις ελάχιστα ενδιαφέρονται για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ ή την εν γένει πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα.
Η ουσιαστική είδηση προέρχεται - για πολλοστή φορά - από τη Γερμανία, η οποία δεν άφησε τους G20 να ανασάνουν ούτε μια μέρα. Πάνω που ήταν βέβαιο ότι στη σύνοδο κορυφής της 23ης Οκτωβρίου θα βρισκόταν η λύση για το πρόβλημα δημοσίου χρέους της ευρωζώνης, το Βερολίνο έκανε πίσω: Με μια ύποπτη ταύτιση χρόνου και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε και ο εκπρόσωπος της κ. Μέρκελ, είπαν ακριβώς τα ίδια πράγματα: Ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει, θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από τη Σύνοδο Κορυφής και γενικώς προσγειωθείτε!
Μονάχα που στις Βρυξέλλες εάν γνωρίζουν από μια τέχνη, αυτή είναι της διαπραγμάτευσης - κι ουδείς είναι διατεθειμένος να καταθέσει τα όπλα. Για τους κοινοτικούς, για να μην αναφέρουμε τους Γάλλους, οι «απανταχούσες» των Γερμανών δεν είναι παρά διαπραγματευτικά κόλπα - με θύματα βέβαια τις αγορές και κατ’ επέκταση τους καταναλωτές.
Συνεπώς οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Τραπεζίτες διαπραγματεύονται. Ο σκοπός τους είναι να έχουν τελειώσει ως το βράδυ της Παρασκευής. Αυτό το σκοπό έχει και η σύγκλιση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων το Σάββατο πριν τη Σύνοδο. Όπως λένε οι διπλωμάτες του Συμβουλίου «θα πρέπει να επικυρώσουν νομικά κείμενα». Συνεπώς και πάλι το eurogroup θα πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Επί της ουσίας, το 172% χρέος προς ΑΕΠ, γιατί τόσο προβλέπεται να έχει στο τέλος η Ελλάδα, δεν είναι βιώσιμο με κανένα μέτρημα. «Το νέο 21% είναι το 50%”, για τους Γερμανούς, λέει ένα σύνθημα στις Βρυξέλλες και από ότι φαίνεται τις τράπεζες (που επιδιώκουν μικρότερες απώλειες) «κανείς δεν θα τις κλάψει».
Αντιθέτως, για να στέκει πολιτικά η όποια παρέμβαση, οι τράπεζες πρέπει «να δεχθούν πλήγμα». Γι’ αυτό και στο σκέλος που αφορά στην επανακεφαλαιοποίησή τους, το πρώτο πράγμα που θα επιβληθεί θα είναι δείκτης ιδίων κεφαλαίων (tier 1) στο 9 (από 6 που είναι σήμερα). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όλες οι κοινοτικέςτράπεζεςθα αναγκαστούν σε συγχωνεύσεις και αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, θα αλλάξουν «υπόσταση», αλλά δεν θα πάρουν κρατικά ή κοινοτικά λεφτά, παρά μόνο όταν κινδυνεύσουν οι καταθέσεις.
Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, υπήρξε αρκετά σαφής στο Παρίσι: «Λύστε το πρόβλημα, αλλιώς...». Επειδή όλοι γνωρίζουν τι θα σήμαινε ένας εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας, είναι σαφές ότι η λύση του δημοσίου χρέους της ευρωζώνης βρίσκεται προ των πυλών. Κι ότι το Βερολίνο διαπραγματεύεται για το κόστος αφενός και τη θεσμική διάσταση του ζητήματος αφετέρου, με το Παρίσι.
Ως εκ τούτου, ο προαναφερθείς Αρμαγεδών θα ενσκήψει - κι όλοι γνωρίζουμε ποιος θα την πληρώσει....
