- Υπουργό ΠΕΚΑ κ.Γ.Παπακωνσταντίνου
Κοινοποίηση:
- Περιφερειάρχη Ηπείρου κ.Αλέξανδρο Καχριμάνη
- Γεν.Γραμ.Αποκεντρ.Διοίκησης Ηπείρου-Δυτ.Μακεδονίας, κα Δήμ.Γεωργακοπούλου-Μπάστα
- Ειδικό Γραμματέα Δασών ΥΠΕΚΑ, κ.Γεώργιο Αμοργιανιώτη
- Γεν.Διευθυντή Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσ.Περ.ΥΠΕΚΑ, κ.Κων/νο Δημόπουλο
- Διευθύνσεις Δασών και Δασαρχεία Νομών Άρτας, Πρέβεζας και Αιτωλ/νίας
- Πολιτική Ηγεσία, Βουλευτές, Κόμματα
- Κυνηγετικές κλπ οργανώσεις
- Μέσα μαζικής ενημέρωσης
- Κυνηγ.περιοδικά και ιστοσελίδες
- Επαγγελματίες του κυνηγ.χώρου
- Μέλη και φίλοι του Ωρίωνα
Θέμα: Υπερβολικές και ατεκμηρίωτες απαγορεύσεις θήρας στον Αμβρακικό σε βάρος των τοπικών κοινωνιών.
Κύριε Υπουργέ,
Με αφορμή την απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας για να επιτραπεί η θήρα σε λίγες ζώνες των υγροτόπων του Αμβρακικού (2607/9-9-2011 και 2078/9-9-2011) και τη δημόσια επιστολή μερικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) που αντιτίθενται στην απόφαση της αποκεντρωμένης Διοίκησης, θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ότι:
Η θήρα είναι μια αρχέγονη και πολυδιάστατη δραστηριότητα, η διαχείριση της οποίας αποτελεί αντικείμενο της θηραματολογικής επιστήμης, η οποία εξετάζει την κάθε περίπτωση για την επιλογή της ορθής απόφασης. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, με την επιρροή των διάφορων και άσχετων με το αντικείμενο της θήρας Περιβαλλοντικών ΜΚΟ (πχ. Εταιρεία Μελέτης και Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας) έχει υιοθετηθεί η "απαγόρευση" ως μια "εύκολη λύση" αντί της διαχείρισης και της ανάπτυξης της θήρας. Ο αδικαιολόγητος εξοβελισμός της θήρας από το σύνολο σχεδόν των υγροτόπων της χώρας μας, ερήμην πάντα των τοπικών κοινωνιών, έχει επιβληθεί κεντρικά με τη συνδρομή μερικών ΜΚΟ, οι οποίες καλλιεργούν δογματικές και αντιεπιστημονικές θέσεις για τη θήρα και τους κυνηγούς. Θέσεις που εδώ και δεκαετίες έχουν απορριφθεί στην Ευρώπη και στην Αμερική ως επιζήμιες για τη διατήρηση της φύσης (Peterle 1977, Shaw 1977, Hooper 1994, Ryan et al. 2009).
Αντίθετα, όλες οι επιστημονικές εταιρείες και οι σοβαρές περιβαλλοντικές οργανώσεις αναφέρουν τη σημασία της θήρας γενικότερα αλλά και ακόμη ειδικότερα στους υγροτόπους. Το Συμβούλιο της Ευρώπης αναγνωρίζει τη σημασία της θήρας στις αγροτικές περιοχές (κανονισμός 882/1987). Στο συνέδριο για τις περιοχές του δικτύου "Natura 2000" που πραγματοποιήθηκε στο Bath της Μ.Βρετανίας, οι ειδικοί επιστήμονες συμπέραναν ότι "...η δραστηριότητα της θήρας είναι συμβατή με την προστασία μιας περιοχής αρκεί να υπόκειται σε χρονικούς και χωρικούς περιορισμούς". Τέτοιοι περιορισμοί αφθονούν στη χώρα μας, σε βαθμό μάλιστα που πολύ εύστοχα ο γνωστός καθηγητής κ.Ντάφης, επισημαίνει ότι "...το κυνήγι δεν πρέπει υποχρεωτικά να απαγορεύεται σε ζώνες προστασίας..." και ότι "...τα μέτρα προστασίας για ένα είδος είναι αναγκαία μόνο όταν αυτό απειλείται".
Στα συμπεράσματα του 10ου Πανελληνίου Δασολογικού Συνεδρίου της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρείας, το 2002, αναφέρεται ότι: "Η θήρα έχει αναγνωριστεί ως μία από τις αξίες των υγροτόπων. Τα οφέλη που δημιουργεί είναι πολλαπλά τόσο για τους υγροτόπους (προστατευτικά, διαχειριστικά κλπ.) όσο και για τον άνθρωπο (κοινωνικά, οικονομικά κλπ.)".
Παρά τα επιστημονικά συμπεράσματα, στη χώρα μας, η πάγια πρόταση ορισμένων ΜΚΟ και των διορισμένων εκπροσώπων τους στους φορείς διαχείρισης των υγροτόπων, είναι η απαγόρευση της θήρας όλων των ειδών χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση της θέσης αυτής. Στην Ελλάδα ωστόσο, η νομοθεσία που διέπει τη θήρα στους υγροτόπους είναι πολύ αυστηρότερη από άλλα κράτη. Εδώ θηρεύονται τα λιγότερα είδη υδροβίων πτηνών, απαγορεύεται η χρήση σφυρίχτρων και ομοιωμάτων, η ημερήσια διάρκεια θήρας είναι μικρότερη και οι χωρικές απαγορεύσεις είναι υπερβολικά περισσότερες. Συγκεκριμένα, μελέτη έδειξε ότι στο 80% των ελληνικών υγροτόπων υπάρχουν απαγορεύσεις θήρας που καλύπτουν σχεδόν όλη την έκταση του υγροτόπου. Συγκριτικά, στη Βρετανία, στους περισσότερους υγροτόπους επιτρέπεται η θήρα τουλάχιστον σε ένα μέρος της έκτασης τους. Στη Δανία, μια χώρα που διακρίνεται για την περιβαλλοντική της πολιτική, μετά τον επανασχεδιασμό του δικτύου καταφυγίων, η θήρα απαγορεύεται μόλις στο 18% του συνολικού εμβαδού των υγροτόπων (Madsen et al.1998, Σώκος κ.α.2002).
Σε αντίβαρο της ελλιπούς διαχείρισης των υγροτόπων, οι κυνηγοί μέσα από τις κυνηγετικές οργανώσεις τους, έχουν πραγματοποιήσει σοβαρά βήματα προς την ορθή χρήση. Συγκεκριμένα, υλοποιούν προγράμματα καταγραφής της κάρπωσης και παρακολούθησης των πληθυσμών των υδροβίων και πραγματοποιούν έργα για την προστασία των υγροτόπων. Επιπρόσθετα, έχουν συστήσει το Σώμα της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής, το οποίο έχει να επιδείξει πλήθος μηνύσεων για παράνομες πράξεις σε υγροτόπους. Η χρηματοδότηση για τις δράσεις αυτές ξεπερνά τα 10.200.000€ ετησίως και οφείλεται αποκλειστικά στις συνδρομές των Ελλήνων κυνηγών χωρίς καμιά χρηματοδότηση από το κράτος. Σε πλήρη αντίθεση, οι γνωστές "αντικυνηγετικές" ΜΚΟ, αν και αυτοαποκαλούνται "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις", έχουν συνεχή και πολλαπλή εμπλοκή στη διαχείριση και λειτουργία του Κράτους, πέραν από τις αθρόες χρηματοδοτήσεις τους με εκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών.
Πρέπει επιτέλους και στη χώρα μας να υιοθετήσουμε την προσέγγιση της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) για τη διατήρηση μέσω της ορθής χρήσης (conservation through wise use) η οποία υποστηρίζει πως: "η χρήση των ανανεώσιμων φυσικών πόρων, εάν είναι αειφορική, είναι ένα σημαντικό εργαλείο για τη διατήρησή τους επειδή τα κοινωνικά και οικονομικά οφέλη που αντλούνται από τη χρήση, προσφέρουν κίνητρα στους ανθρώπους για να διατηρήσουν τους πόρους".
Επίσης οι Κοινοτικές Οδηγίες 79/409 και 92/43, η Σύμβαση Ραμσάρ, η Αφρικανο-Ευρασιατική Συμφωνία για τα Υδρόβια Πτηνά και η Στρατηγική για τους Μεσογειακούς Υγροτόπους, αναφέρουν ότι η θήρα των υδροβίων θα πρέπει να διαχειριστεί σε αειφορική βάση και όχι να απαγορευτεί. Οι υπερβολικές απαγορεύσεις θήρας που υφίστανται αυτή τη στιγμή στους ελληνικούς υγροτόπους, με την αντικυνηγετική επιρροή μερικών ΜΚΟ και ΜΜΕ στις αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης, δεν προσφέρουν τίποτα στη διατήρηση της φύσης και στερούν τις τοπικές κοινωνίες από τα οφέλη της θήρας τα οποία ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για κάθε υγρότοπο. Για παράδειγμα την κυνηγετική περίοδο 1997/98 στη Σκωτία, 4.150 επισκέπτες κυνηγοί χήνας, παρέμειναν 14.500 ημέρες, ωφελώντας την τοπική οικονομία με δύο εκατομμύρια λίρες (National Goose Forum 2000). Στον υγρότοπο Camargue της Γαλλίας, η θήρα των υδροβίων δημιουργεί 74 μόνιμες θέσεις εργασίας (Skinner and Zalewski 1995).
Οι υγρότοποι είναι σημαντικοί όχι μόνο για την ορνιθοπανίδα αλλά και για άλλα είδη πανίδας και χλωρίδας. Αυτό όμως δεν αποτελεί λόγο για να απαγορεύονται ανθρώπινες δραστηριότητες συμβατές με το περιβάλλον (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, θήρα κλπ) που ασκούνται παραδοσιακά εδώ και αιώνες. Αντίθετα, σοβαρά προβλήματα για τους υγροτόπους είναι η ρύπανση, ο ευτροφισμός, οι εκχερσώσεις, η οικοπεδοποίηση και οι αποξηράνσεις που προκαλούν μόνιμες και πολλές φορές μη αναστρέψιμες μεταβολές.
Η απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου-Δυτικής Μακεδονίας και των αρμόδιων τοπικών δασικών υπηρεσιών για να επιτραπεί η θήρα σε λίγες ζώνες των υγροτόπων του Αμβρακικού για το έτος 2011-2012, μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους διότι:
Δεν θα υπάρχει καμία επίπτωση στην πανίδα καθώς η θήρα θα συνεχίσει να απαγορεύεται στο μεγαλύτερο μέρος των υγροτόπων και οι ζώνες που θα επιτραπεί η θήρα δεν ξεπερνούν το 10% του συνολικού εμβαδού των απαγορευμένων υγροτοπικών περιοχών του Αμβρακικού.
Σύμφωνα με τη μελέτη του βιολόγου - οικολόγου κ.Φώτη Περγαντή "Προσχέδιο Αειφορικής Διαχείρισης της Θήρας στην Παράκτια Ζώνη του Βορείου Αμβρακικού", η θήρα μπορεί να επιτραπεί στις εν λόγω ζώνες χωρίς να προκαλείται κάποια επίπτωση. Άρα υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για να επιτραπεί η θήρα στις ζώνες αυτές.
Η διεθνής πρακτική έχει αποδείξει ότι η παρουσία των παραδοσιακών χρηστών, όπως είναι οι κυνηγοί, θα περιορίσει παρανομίες όχι μόνο λαθροθηρίας αλλά και άλλων μορφών όπως εκχερσώσεις, αποξηράνσεις κλπ.
Θα δοθεί ισχυρότερο κίνητρο στις κυνηγετικές οργανώσεις για εντονότερη θηροφύλαξη της περιοχής, καθώς είναι γνωστό ότι η λαθροθηρία είναι ο χειρότερος εχθρός του κυνηγού. Το σώμα της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής, το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους κυνηγούς, είναι ο μοναδικός πλέον φορέας που επιδεικνύει σοβαρό έργο στον τομέα της θηροφύλαξης.
Θα υπάρχει μερική ικανοποίηση των κυνηγών των τοπικών κοινωνιών οι οποίοι τα τελευταία έτη έχουν "εξοριστεί" εντελώς από τους υγροτόπους του Αμβρακικού και υπάρχει έντονο το αίσθημα της αδικίας.
Η θήρα αποτελεί ένα σημαντικό διαχειριστικό μέτρο στα χέρια των αρμόδιων Υπηρεσιών οι οποίες πρέπει να λάβουν υπόψη τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές απαιτήσεις, καθώς και τις περιφερειακές και τοπικές ιδιομορφίες, όπως προβλέπουν οι διεθνείς οδηγίες και συμφωνίες. Αυτό που αντιπροτείνουμε στις απαγορεύσεις είναι η υλοποίηση δράσεων μέσα από τη συνεργασία φορέων για την εκπαίδευση των κυνηγών, την πραγματοποίηση ενημερωτικών εκδηλώσεων, την ενίσχυση της θηροφύλαξης, τη διαχείριση της βλάστησης των υγροτόπων κλπ. Δράσεις που θα μπορέσουν να διασφαλίσουν την εφαρμογή της αειφορικής θήρας και θα έχουν ουσιαστικά οφέλη για τους υγροτόπους, την πανίδα και τον άνθρωπο.
Θεωρούμε σοβαρό λάθος τη συνέχιση των υπερβολικών και ατεκμηρίωτων επιστημονικά χωρικών απαγορεύσεων τις οποίες επιδιώκουν μερικές ΜΚΟ, ιδίως τη στιγμή που οι αρμόδιες τοπικές Υπηρεσίες δηλώνουν αντίθετες. Οι απαγορεύσεις αυτές το μόνο που καταφέρνουν είναι να καλλιεργούν το αίσθημα της αδικίας στον τοπικό πληθυσμό στερώντας τις παραδοσιακές δραστηριότητές του, ευνοώντας μόνο τους παρανόμους οι οποίοι ανεξέλεγκτα πλέον θα λυμαίνονται τις "προστατευόμενες" περιοχές που θεσπίστηκαν από τα γραφεία των Αθηνών καταστρατηγώντας το θεσμό της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης που πρόσφατα η ίδια η κυβέρνηση θέσπισε ως μια Δημοκρατική κατάκτηση.
Κύριε Υπουργέ,
Σας καλούμε να ακούσετε τη φωνή της ελληνικής περιφέρειας. Ελπίζουμε ότι δεν είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης η υποκατάσταση και των Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων από τις γνωστές ΜΚΟ και επομένως οι αντικυνηγετικές προτάσεις δεν θα υπονομεύσουν το θεσμό της Αποκεντρωμένης Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης που υποστηρίζεται επιστημονικά από την αρμόδια τοπική Δασική Υπηρεσία.
