Ο ένας πονάει, θλίβεται και… αγανακτεί χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί ο,τιδήποτε και οι άλλοι ντρέπονται, για την κατάντια που επιφύλαξαν στο πανελλήνιο, χτυπώντας πρώτοι το κουδούνι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Κι εγώ, συντετριμμένος απορώ πως κατάφεραν μέσα σ’ ενάμιση χρόνο την …«αναδιανομή», την έκπτωση και την λεηλασία, χωρίς ν’ αγγίξουν οτιδήποτε από εκείνα που μας οδήγησαν μέχρις εδώ…
Η εβδομάδα που σήμερα ξεκινάει, είναι κατά κοινή παραδοχή η κρισιμότερη των τελευταίων χρόνων, τόσο για την χώρα, όσο και για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Την κυβέρνηση ουραγό που σύμφωνα με τον θλιμμένο της πρόεδρο δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις περιοριζόμενος στο να προσπαθεί να τις καταλάβει. Κι όταν το επιτυγχάνει και στο βαθμό φυσικά που το επιτυγχάνει, «πονάει» διαπιστώνοντας πως εάν τελικώς η Ευρώπη δεν καταφέρει να επιλύσει την κρίση χρέους που την μαστίζει, θα συρθούμε όλοι μαζί στον καιάδα!
Διερωτώμαι όμως ο δυστυχής: Πόσο χειρότερα μπορεί να ΄ναι; Εννοώ τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα που έφθασε μέχρι του δικού μας σημείου;
Γιατί δεν είμαστε εκείνοι που κινδυνεύουμε να πέσουμε στα βράχια. Είμαστε στα βράχια. Δεν είμαστε εκείνοι που φλερτάρουμε με τον πάτο. Τον παντρευτήκαμε!
Ως εκ τούτου τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί; Ηδη μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αδυνατεί να στριμώξει κάτι στην κατσαρόλα ή στα όνειρά του. Είτε ανήκει στους «προνομιούχους» που συνεχίζουν να εργάζονται υποαμειβόμενοι, είτε στους εκατοντάδες χιλιάδες που εδώ και μήνες πολλούς είναι και θα παραμείνουν άνεργοι, οι συνεχείς επιδρομές, η ανυπαρξία προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο, η υφαρπαγή της αξιοπρέπειας ενός αιφνιδιασμένου λαού από τους τεθλιμμένους υπουργούς του, σε τι οδηγούν; Στην έκρηξη. Στην κοινωνική έκρηξη.
Οπου υπάρχει δράση, υπάρχει και η αντίδραση. Είναι νόμος της φύσης. Και η αντίδραση, πολλές φορές εκδηλώνεται με πιο ακραία χαρακτηριστικά απ’ ότι οι πρωταγωνιστές της δράσης προϋπολόγισαν. Οσα επικοινωνιακά τερτίπια, όση λάσπη και να στείλεις στον ανεμιστήρα, η στιγμή θα ‘ρθει. Για να ξεπλύνει την ντροπή, για να παρασύρει τον αιφνιδιασμό, για να ξυπνήσει. Γιατί το μέλλον δεν μπορούν να χαράζουν εκείνοι που το συνέθλιψαν και τώρα επιχειρούν με ψίθυρους να σβήσουν την συμβολή τους. Γιατί σε αυτό τουλάχιστον, η συμβολή τους υπήρξε καθοριστική.
Τι μας λέει τώρα, στο παραπέντε της ομολογίας, ο κ.Παπανδρέου; Πως δεν έφταιξε! Δεν ευθύνεται. Δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να φαντασθεί. Πως ο μόνος που δεν συνέβαλε στην σημερινή μας κατάντια είναι ο ίδιος. Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή που «απέδρασε» έφταιξε, του Σαμαρά «που κάθεται στην κερκίδα» και, των ευρωπαίων ηγετών, που τσακώνονται για την μοιρασιά…
Επιχειρήματα, ευθέως ανάλογα της αντιληπτικής του ικανότητας, σκέφτομαι. Ενός διεθνιστή και υπέρμαχου της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που αυτοακυρώθηκε κι εν συνεχεία προδόθηκε, συμπαρασύροντας στο σκοτάδι μια χώρα ολόκληρη. Μιλάμε για άγνοια κινδύνου; Για βλακεία ή έγκλημα; Φοβάμαι, για όλα αυτά μαζί!
Κι εγώ, συντετριμμένος απορώ πως κατάφεραν μέσα σ’ ενάμιση χρόνο την …«αναδιανομή», την έκπτωση και την λεηλασία, χωρίς ν’ αγγίξουν οτιδήποτε από εκείνα που μας οδήγησαν μέχρις εδώ…
Η εβδομάδα που σήμερα ξεκινάει, είναι κατά κοινή παραδοχή η κρισιμότερη των τελευταίων χρόνων, τόσο για την χώρα, όσο και για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Την κυβέρνηση ουραγό που σύμφωνα με τον θλιμμένο της πρόεδρο δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις περιοριζόμενος στο να προσπαθεί να τις καταλάβει. Κι όταν το επιτυγχάνει και στο βαθμό φυσικά που το επιτυγχάνει, «πονάει» διαπιστώνοντας πως εάν τελικώς η Ευρώπη δεν καταφέρει να επιλύσει την κρίση χρέους που την μαστίζει, θα συρθούμε όλοι μαζί στον καιάδα!
Διερωτώμαι όμως ο δυστυχής: Πόσο χειρότερα μπορεί να ΄ναι; Εννοώ τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα που έφθασε μέχρι του δικού μας σημείου;
Γιατί δεν είμαστε εκείνοι που κινδυνεύουμε να πέσουμε στα βράχια. Είμαστε στα βράχια. Δεν είμαστε εκείνοι που φλερτάρουμε με τον πάτο. Τον παντρευτήκαμε!
Ως εκ τούτου τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί; Ηδη μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αδυνατεί να στριμώξει κάτι στην κατσαρόλα ή στα όνειρά του. Είτε ανήκει στους «προνομιούχους» που συνεχίζουν να εργάζονται υποαμειβόμενοι, είτε στους εκατοντάδες χιλιάδες που εδώ και μήνες πολλούς είναι και θα παραμείνουν άνεργοι, οι συνεχείς επιδρομές, η ανυπαρξία προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο, η υφαρπαγή της αξιοπρέπειας ενός αιφνιδιασμένου λαού από τους τεθλιμμένους υπουργούς του, σε τι οδηγούν; Στην έκρηξη. Στην κοινωνική έκρηξη.
Οπου υπάρχει δράση, υπάρχει και η αντίδραση. Είναι νόμος της φύσης. Και η αντίδραση, πολλές φορές εκδηλώνεται με πιο ακραία χαρακτηριστικά απ’ ότι οι πρωταγωνιστές της δράσης προϋπολόγισαν. Οσα επικοινωνιακά τερτίπια, όση λάσπη και να στείλεις στον ανεμιστήρα, η στιγμή θα ‘ρθει. Για να ξεπλύνει την ντροπή, για να παρασύρει τον αιφνιδιασμό, για να ξυπνήσει. Γιατί το μέλλον δεν μπορούν να χαράζουν εκείνοι που το συνέθλιψαν και τώρα επιχειρούν με ψίθυρους να σβήσουν την συμβολή τους. Γιατί σε αυτό τουλάχιστον, η συμβολή τους υπήρξε καθοριστική.
Τι μας λέει τώρα, στο παραπέντε της ομολογίας, ο κ.Παπανδρέου; Πως δεν έφταιξε! Δεν ευθύνεται. Δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να φαντασθεί. Πως ο μόνος που δεν συνέβαλε στην σημερινή μας κατάντια είναι ο ίδιος. Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή που «απέδρασε» έφταιξε, του Σαμαρά «που κάθεται στην κερκίδα» και, των ευρωπαίων ηγετών, που τσακώνονται για την μοιρασιά…
Επιχειρήματα, ευθέως ανάλογα της αντιληπτικής του ικανότητας, σκέφτομαι. Ενός διεθνιστή και υπέρμαχου της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που αυτοακυρώθηκε κι εν συνεχεία προδόθηκε, συμπαρασύροντας στο σκοτάδι μια χώρα ολόκληρη. Μιλάμε για άγνοια κινδύνου; Για βλακεία ή έγκλημα; Φοβάμαι, για όλα αυτά μαζί!
