Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί, προβλήθηκαν και πάλι ως τα πρόσωπα της κρίσης, ή της… επίλυσής της. Ο Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ, με τις νέες και αυξημένες αρμοδιότητες που του δόθηκαν, και ο Ζοζέ Μπαρόζο, ανέλαβαν να εκφράσουν τη «θεσμική έκφραση» της Ευρώπης. Ο Ντέιβιντ Κάμερονπρωταγωνίστησε στο παρασκήνιο, λόγω του καβγά του με τον Νικολά Σαρκοζί. Και ο Γιώργος Παπανδρέου, περιορίστηκε στο περιθώριο μιας διαπραγμάτευσης, στην οποία η Ελλάδα είχε περιφερειακό ρόλο.
Στην πραγματικότητα, ο ρόλος του μεγάλου πρωταγωνιστή αυτού του τριημέρου, θα πρέπει αυτοδικαίως να απονεμηθεί στην Κριστίν Λαγκάρντ. Η Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, γνωρίζει καλά τις Βρυξέλλες, από την πολυετή θητεία της ως υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας.
Προσήλθε λοιπόν στην πολιτική και γραφειοκρατική καρδιά της Ευρώπης, αποφασισμένη να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Πριν ακόμη την άφιξή της, οι διαρροές από το ΔΝΤ έκαναν λόγο για πρόταση «κουρέματος» του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 80%. Τελικά, η πρόταση Λαγκάρντ αφορούσε «κούρεμα» 60%, μάλλον για να εξασφαλίσει ότι δεν θα πέσει κάτω από τα επίπεδα του 50%.
Ταυτόχρονα, και έχοντας την κάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών, που είναι και ο μεγαλύτερος μέτοχος του Ταμείου, ότι δεν θα αυξηθούν τα αποθεματικά του ΔΝΤ, ώστε να αυξηθεί εκ των πραγμάτων και η συμμετοχή του στα επόμενα πακέτα βοήθειας προς την Ελλάδα και τις υπόλοιπες αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης, έθεσε στην Άνγκελα Μέρκελ ένα πολιτικό τελεσίγραφο, που υποχρέωσε τη Γερμανίδα Καγκελάριο να τρέξει λίγο πιο γρήγορα από όσο σκόπευε το Βερολίνο.
Παρουσιάζοντας έκθεση βιωσιμότητας για το ελληνικό χρέος, σύμφωνα με την οποία οι δυο έννοιες,«ελληνικό χρέος» και «βιωσιμότητα»… δεν συμβαδίζουν, η Κριστίν Λαγκάρντ έκανε την πιο σημαντική πολιτική παρέμβαση, υποχρεώνοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση να βάλει σε χαρτί επίσημης συμφωνίας, όσα σενάρια ακούγονταν μέχρι πρότινος στο παρασκήνιο, και μονάχα ως υποθέσεις εργασίας.
Με καθυστέρηση αρκετών μηνών, η Γαλλίδα πολιτικός αποφάσισε να κινηθεί στα χνάρια του προκατόχου της, Ντομινίκ Στρος-Καν. Όχι φυσικά στο σκέλος του περιπετειώδους και άστατου προσωπικού βίου, αλλά στην κατεύθυνση της «βαριάς» πολιτικής παρουσίας, που υπερβαίνει την όποια διαχειριστική και τεχνοκρατική προσέγγιση βρίσκεται διάχυτη στo dna του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Θυμίζοντας πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, συνολικά δηλαδή για την παγκόσμια οικονομία, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τα γεγονότα του Sofitel με την καμαριέρα. Και ο DSK, είχε προλάβει να… βάλει εκείνος το μαχαίρι στο λαιμό της Μέρκελ.
