Δε θα σας πω φαντάζομαι τίποτε καινούργιο αφού όλοι γνωρίζουμε και κάποιοι δυστυχώς, ζούμε τον εφιάλτη της ανεργίας.
Εγώ προσωπικά τον τελευταίο χρόνο. Υποψιάζομαι, τι λέω, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι πρέπει να τιμωρηθώ γιατί είμαι μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που έφερε (προ δεκαπενταετίας) δυο παιδιά στην ελληνική κοινωνία, προσπαθεί εντατικά να μεγαλώσει και να αναθρέψει με ό,τι μέσα διαθέτει αυτά τα παιδιά, και δεν μιλάω μόνο για τα υλικά αγαθά αλλά για ηθικές αξίες ώστε αύριο να είναι σωστοί στην κοινωνία. Όμως γιατί η κοινωνία μου φέρεται εμένα και σ' άλλες φαντάζομαι γυναίκες σ' αυτή τη φάση της ζωής τους τόσο άδικα? Γιατί, ενώ διεκδικώ θέσεις εργασίας ανάλογες των ικανοτήτων μου οι εργοδότες που απευθύνομαι ούτε καν απαντούν στα εκατοντάδες βιογραφικά που στέλνω? Δηλαδή τόσο πολύ διαβρώθηκαν οι σχέσεις των ανθρώπων? Γιατί τόση αναλγησία και απόρριψη από μεριάς εργοδοτών? Οι εργαζόμενοι από δω και στο εξής δεν πρέπει να έχουν οικογένειες? Τι θέλουν? Θέλουν αλλοδαπούς? Δεν έχω τίποτε με τους ανθρώπους αλλά ας το δηλώνουν στις αγγελίες που δημοσιεύουν! Αφού μας άφησε η πολιτεία δεν πρέπει οι πολίτες μεταξύ μας να έχουμε αλληλεγγύη και υποστήριξη? Λυπάμαι που ζω στην Ελλάδα. Δούλεψα και σπούδασα παράλληλα από μικρή ηλικία και τώρα μπαίνω στο περιθώριο γιατί έκανα οικογένεια. Λυπάμαι για μένα αλλά και για τόσες άλλες γυναίκες που είναι στη δική μου θέση!
Αναγνώστρια
