Προσπαθώ να βάλω σε τάξη εδώ και καιρό τις εξελίξεις που τρέχουν, αλλά το ανθρώπινο μυαλό μοιάζει αδύνατο να παρακολουθήσει...
πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει . Αν κι άτομο άρρηκτα συνδεδεμένο με την τεχνολογία και την πληροφορία , όλα μοιάζουν να ωχριούν μπροστά σε αυτά που διαδραματίζονται .
Είμαι 25 χρονών κι ήδη νομίζω ότι έχω χάσει τη ζωή μου , χωρίς καν να την έχω ξεκινήσει . Τελείωσα τις σπουδές μου πριν 2 – 3 χρόνια , χωρίς να ξεπεράσω ούτε κατά μία μέρα τα 4 έτη και χωρίς να έχω δώσει κανένα δικαίωμα περί της αδιαβλητότητας και της επιμέλειας με την οποία αγωνίστηκα για να πάρω το πτυχίο μου. Υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία σε μία κατά γενική ομολογία δύσκολη κι απαιτητική μονάδα τηρώντας κατά το γράμμα του νόμου πίστη κι αφοσίωση στην πατρίδα κι υποταγή στους ανωτέρους .
Ξαφνικά , άνοιξα την πόρτα «φορτωμένος» με τις καλύτερες των προϋποθέσεων και βρέθηκα μετέωρος στο κενό. Δεν ξέρω καν τι μου συμβαίνει ...Ο «εφιάλτης» της ανεργίας δεν επαρκεί στους περισσότερους ως όρος για να καλύψει αυτό που συμβαίνει πλέον στην εποχή μας . Εγώ μάλλον θα το αποκαλούσα «πνιγμός των ονείρων» ή «πνιγμός της ψυχής». Δεν είναι μόνο γεγονός ότι εξαφανίζεται ο επαγγελματικός σου στίβος και το οικονομικό σου υπόβαθρο. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον αφανισμό του μέλλοντος σου , όπως θα παρομοίαζες ένα καράβι που έχει λύσει τους κάβους , πρέπει να ταξιδέψει , αλλά δεν έχει ούτε καύσιμα , ούτε πορεία , ούτε χάρτες . Έχει μόνο πλήρωμα , μα με την απουσία όλων των υπολοίπων αναγκαίων κι απαραιτήτων , «τι χρείαν έχει πληρώματος» ;
Νιώθω εγκαταλελλειμένος επαγγελματικά, συναισθηματικά , ψυχολογικά . Βλέπεις , τις περισσότερες των περίπτωσεων , ακόμα και τα ίδια τα άτομα που έχεις εμπιστευτεί ένα κομμάτι της ζωής σου ή της ψυχής σου , ακόμα και τα ίδια τα άτομα που τους έχεις σταθεί και τους έχεις βοηθήσεις απουσιάζουν στους δύσκολους καιρούς. Όλοι προτιμούν να βρίσκονται κοντά σου στις χαρές κι όχι στις λύπες . Εδώ ισχύει η σκέψη : «ε , στις χαρές θα πάμε . Δε φτάνουν οι δικές μας λύπες, να φορτωθούμε και του άλλου ;». Κι ως γνωστόν, οι άσχημες σκέψεις ακολοθούνται από άσχημα (τυχαία) συμβάντα κι ο νόμος του Murphy αρχίζει να λειτουργεί αμείλικτα κι αδυσώπητα εναντίον σου
Αν κι άνθρωπος που θέλει να ελπιζει και να αγωνίζεται , δεν μπορώ να κρύψω ότι έχει περάσει μερικές φορές τον τελευταίο καιρό από το μυαλό μου πως θα ήταν να έβαζα ένα τέλος . Δεν ξέρω τι σημαίνει «τέλος» : να φύγω για μια άλλη χώρα , να αλλάζω ζωή , να βάλω τέλος στη ζωή μου ; Πάντως , όχι να συνεχίσω να ζω όπως τώρα . Αυτό που μπορώ να κρατήσω ως θετικό είναι η υγεία μου κι η στήριξη που έχω από την οικογένειά μου κάθε πρωί που ξυπνάω, καθώς από ένα – δυο άτομα όταν περνάει πάλι από το μυαλό μου το κείμενο που σας γράφω τώρα .
Φοβάμαι ... Φοβάμαι τις εικόνες που σκέφτομαι πείνας , λεηλασίας , κοινωνικής έντασης , ένα λαό να πεθαίνει στους δρόμους ... κάτι απο χειμώνα 1941 – 1942 . Φοβάμαι αυτή τη «θηλιά» της απελπισίας , της απώλειας των ονείρων , της απώλειας της ελπίδας , της απώλειας της ανθρωπιάς , των ανθρώπινων συναισθημάτων . Όταν τα σκέφτομαι , δεν έχω όρεξη να βγω , να διασκεδάσω , να δω κόσμο, να ζήσω τη ζωή . Βλέπω τις παλαιότερες γενιές που, αν και δύσκολα , κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα όχι τόσο με το «επαγγελματικό όνειρο» μα τουλάχιστον με το προσωπικό και το οικογενειακό και σκέφτομαι εάν πραγματικά η δικιά μου γενιά θα τα καταφέρει . Με την απαξίωση των συναισθημάτων , των κοινωνικών δεσμών , της εργασίας , των ονείρων ... υπάρχει «φως στο τούνελ» ;
Ή τα σκέφτομαι όλα «μαύρα» ή ... δεν ξέρω πια τι να πω ...
Αναγνώστης
