Μια Ελλάδα που χρόνια έχτιζε το καινούργιο της κράτος πάνω σε σάπια και δανεικά δοκάρια διπλοποντάροντας στο φιλότιμο του πολίτη.
Το παραδέχομαι, έπεσα στη καλοπροαίρετη παγίδα του συστήματος. Καλλιέργησα κατά κόρον τις ατομικές και καταναλωτικές μου τάσεις και οδηγήθηκα στο τέλμα. Δε με ένοιαζε ποτέ μου ο γείτονας, η μάλλον με ένοιαζε. Μόνο όταν κατάφερνε να αποκτήσει ένα καλύτερο αυτοκίνητο, ή μια ομορφότερη κοπέλα…. Τότε ήθελα ή απ αυτόν γίνω καλύτερος ή αυτός να γίνει χειρότερος. Εξάλλου το εθνικό μας σπορ είναι ή διχόνοια και οι εμφύλιοι
Μια Ελλάδα που έταζε την οικονομική ευημερία μέσω των προκηρύξεων θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα. Που χλευάζει τους Αμερικάνους για το περίφημο «αμερικάνικο όνειρο» τους. Ενώ το δικό μας ανεπίσημα «ελληνικό όνειρο», με τη θεσούλα στο δημόσιο, το εξοχικό μας, το ωραίο και γρήγορο αυτοκίνητο μας...δε το πιστεύω πόσο κοπανιστό αέρα μας σέρβιραν όλα αυτά τα χρόνια. Δε ξέρω τι είμαι. Δε ξέρω αν με ενδιαφέρει να είμαι κάτι πλέον.
Ο νεοέλληνας που ήμουν ανήκει πλέον στο παρελθόν, μετέωρος και εσχάτως προδομένος. Η «δωρεάν» παιδεία που έλαβα όλα αυτά τα χρόνια με γαλούχησε (μεταξύ άλλων λανθασμένων αξιών) με εύθραυστα πατριωτικά πρότυπα, έτσι ώστε εάν χρειάζονταν να έδινα και «μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου», όπως χαρακτηριστικά ορκίστηκα τότε στο στρατό, απλά να το έκανα. Ήθελα να ΄ξερα, αν γίνει κάποια επιστράτευση ποιον θα κληθώ να υπερασπιστώ πλέον; Τα πλούσια σε ορυκτό πλούτο εδάφη της πατρίδος μου ή τα ιερά χώματα των προγόνων μου; Την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ) σε Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος ή την οικογένεια μου και τις οικογένειες των συμπολιτών μου; Μήπως θα πάω στράφι για οικονομικά συμφέροντα και δικτατορικού τύπου εξουσίες;
Όλοι γνωρίζαμε τη λειτουργία του και όλοι τρέφαμε αυτό το επικίνδυνο σύστημα μέχρι που έσκασε. Το σύνδρομο της αναβλητικότητας και του ωχαδερφισμού όλα αυτά τα χρόνια απλά κρατούσε τη κριτική μας σκέψη σε καταστολή.
Τα ψέματα τελείωσαν. Όχι, δε τα φάγαμε όλοι μαζί. Δε αποδέχομαι την ατομική αλλά και συλλογική καταστροφή που μας επιβάλλετε μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος σας. Δεν αποδέχομαι τον εξευτελισμό. Θέλω αποκατάσταση του μέλλοντος αυτής της κοινωνίας μέσω της δικαιοσύνης , της ηθικής και της ελευθερίας. Δεν ονειροβατώ, πλέον απαιτώ. Θέλω εργασία, εξέλιξη και προοπτική. Θέλω το μέλλον μας και όνειρα μας πίσω.
Δεν είμαι πράσινος, κόκκινος ή μπλε. Δεν είμαι αναρχικός ούτε και «βολεμένος». Είμαι σίγουρα το λάθος της «δωρεάν» παραγωγικής σας γραμμής. Για εσάς είμαι απλά ένα αμελητέο νούμερο που ανήκει μόνο σε στατιστικές.
Και κάτι τελευταίο….. πλέον το θέμα είναι προσωπικό. Εξάλλου είμαστε το 99%.
Viva la evolution
συνεχίζεται…
Λ.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
