Τι πιστεύετε για τα φάρμακα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα;
Βλέπουμε να επιστρέφει δριμύτερο το πνεύμα συμβιβασμού της Ουάσιγκτον και οι παλιές πρακτικές του ΔΝΤ: «Να μάθουμε στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα να πεθαίνουν θεραπευμένες». Μέσα σε τρία χρόνια, η Ελλάδα θα έχει χάσει περισσότερο από το 10% του ΑΕΠ της. Ποια λογική προσπάθεια μπορεί άραγε να κάνει σε αυτές τις συνθήκες για να μειώσει το έλλειμμά της; Της ζητούν να ιδιωτικοποιήσει, ποιος όμως δεν ξέρει τα όρνεα των αγορών; Πώς θέλετε μια χώρα που είναι στριμωγμένη να διαπραγματευτεί όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιωτικοποιήσεις της; Θα έπρεπε οι δημόσιες επιχειρήσεις να ενταχθούν σε μια δομή, να γίνει εκτίμησή τους με ένα εύλογο τίμημα, να δοθούν τα αντίστοιχα χρήματα στους Ελληνες, να σταθεροποιηθούν αυτά τα ενεργητικά και να πωληθούν την κατάλληλη στιγμή. Αυτό είναι το λογικό.
Η διάσωση της Ελλάδας θα είναι επώδυνη;
Στην πραγματικότητα, αυτή η χώρα δεν είναι παρούσα παρά μόνο σε λίγες κυρίαρχες οικονομικές δραστηριότητες στο διεθνές εμπόριο. Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητάς της είναι συνεπώς πολύ συγκεκριμένο. Πρέπει να το λάβουμε υπόψη επειδή η σωτηρία του έλληνα στρατιώτη ισοδυναμεί με σωτηρία του ευρώ. Είναι η προϋπόθεση.
Οι επιφυλάξεις της Φινλανδίας ή της Σλοβακίας όσον αφορά τη βοήθεια προς την Ελλάδα, αναγγέλλουν άραγε μια εθνικιστική αναδίπλωση;
Η ατμόσφαιρα δεν είναι καλή και θυμίζει τη δεκαετία του 1930. Ο υφέρπων εθνικισμός, ο επιθετικός λαϊκισμός, ο φόβος της παγκοσμιοποίησης, όλα αυτά θέτουν υπό αμφισβήτηση το ευρωπαϊκό γαμήλιο συμβόλαιο. Εντούτοις, μπροστά στις απειλές για το ευρώ όπως και στους κινδύνους της ύφεσης, η απάντηση ήταν αυτονόητη. Για τα κράτη μέλη, η αναπόφευκτη λιτότητα - για την Ενωση, δράσεις ανάκαμψης. Δυστυχώς, βλέπετε τις επιφυλάξεις για τα δημοσιονομικά μέσα ή για τα ευρωομόλογα, τα οποία ζητούν ακόμη και οι αγορές!
Ποια είναι η ρίζα της κρίσης;
Η κρίση του ευρώ συνδέεται με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά και με τα ελαττώματα στην οικοδόμηση του συστήματος του ευρώ. Το 1997, αφού έφυγα από την Επιτροπή, είχα προτείνει, στο πνεύμα της έκθεσης Ντελόρ του 1989, να δημιουργηθεί δίπλα στον νομισματικό πόλο (η ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα και ένα σύμφωνο σταθερότητας) ένας οικονομικός πόλος με ένα σύμφωνο συντονισμού των οικονομικών πολιτικών. Αν μια τέτοια ισορροπία είχε υπάρξει, το Συμβούλιο του ευρώ θα είχε αναρωτηθεί εγκαίρως για την κατάσταση της Ελλάδας, για το ιδιωτικό χρέος που αυξανόταν ανησυχητικά στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Θα μπορούσε να είχε αντιδράσει.
Το γαλλογερμανικό δίδυμο υπήρξε ευεργετικό;
Αν το χτύπημα στο πόκερ πετύχει, κάτι που εύχομαι, θα έχει έναν χρήσιμο ρόλο στο μέτρο που οι αγορές θα έχουν ξαναβρεί την ηρεμία. Βλέπω όμως πως οι άλλες χώρες αρχίζουν να διαμαρτύρονται κατά του «ΜΕΡΚ-ΟΖΙ» ή της πολιτικής των τετελεσμένων. Είναι καιρός να δώσουμε και πάλι τον κεντρικό ρόλο της στην κοινοτική μέθοδο προετοιμασίας των αποφάσεων και να συνδέσουμε σε αυτή όλες τις χώρες μέλη.
Πρέπει να αλλάξουμε τη συνθήκη;
Βρίσκω ενθαρρυντική τη θέση της κυρίας Μέρκελ υπέρ μιας νέας συνθήκης. Από την πλευρά μου, θα έδινα προτεραιότητα στη μεταμόρφωση της ευρωζώνης με ενισχυμένη συνεργασία. Σε αυτή τη νέα συνθήκη, θα πρέπει να προβλέψουμε την πιθανότητα να βγει μια χώρα από τη ζώνη του ευρώ με ενισχυμένη πλειοψηφία 75%. Αν είχε υπάρξει μια τέτοια διάταξη, οι Φινλανδοί και οι Σλοβάκοι θα είχαν σκεφθεί δύο φορές πριν καθυστερήσουν τις αποφάσεις. Το να έχεις ένα κοινό νόμισμα σημαίνει και πιο απαιτητικά καθήκοντα.
