Στις μερες μας η εκφωνηση συνθηματων κατα τη διαρκεια της εκπαιδευσεις και κατα τη διαρκεια των παρελασεων χρησιμοποιειται απο ολους τους στρατους του κοσμου εκτος απο τον ελληνικο στρατο και την εθνικη φρουρα. Πριν λιγα χρονια στην Ελλαδα αξκος των ειδικων δυναμεων εσταλη δυσμενη μεταθεση, διοτι κατα τη διαρκεια παρελασης το τμημα του εκφωνησε αντιτουρκικο συνθημα που ενοχλησε τους ηττοπαθεις χλεχλεδες πολιτικους.
Οι Τουρκοι χρησιμοποιουν κατα κορον ανθελληνικα συνθηματα που αναφερονται στη καταληψη ολης της Κυπρου και των νησιων του Αιγαιου και δεν ενοχλειται κανενας Τουρκος πολιτικος. Ειναι περιεργο ενω οι ξενοι και ιδιαιτερα οι Τουρκοι να αντιγραφουν τον αρχαιο ελληνικο πολιτισμο και να μελετουν τον Θουκυδιδη και εμεις σημερα να τα θεωρουμε αναχρονιστικα και σοβινιστικα.
Επισης ολοι οι στρατοι του κοσμου καλλιεργουν τον εθνικισμο και εμεις εχουμε τον εθνικισμο υπο διωγμο.
Στην Αρχαια Ελλαδα οι πεζοι ηταν οργανωμενοι σε φαλαγγες. ενας οπλιτης στη μεση της φαλαγγας ειχε τη ευθυνη της εκφωνησης συνθηματων εναντιον του εχθρου και τα επαναλαμβαναν οι υπολοιποι.
Η φαλαγγα αποτελειτο απο στοιχους και ζυγους απο οπλιτες και ονομαζοταν οπλιτικη φαλαγγα και ηταν ο σχηματισμος μαχης. Αυτη εκινειτο ως ενιαιο συνολο ζυγισμενη στοιχισμενη προς τον εχθρο εφοσον προηγουμενως εγενετο εκφωνιση συνθηματων για ανυψωση του ηθικου. Ακολουθουσε κινηση προς τα εμπρος και με συντονιζμενες ενεργειες ολων των οπλιτων οι οποιοι αποτελουσαν ενιαιο συνολο και εξαρτιωνταν ο ενας απο τον αλλον.
Ο συγχρονισμος και ο συντονισμος εξασφαλιζοταν απο ταυτοχρονη εκφωνηση συνθηματων που αναφερονται ως ιαχες που ειχαν σκοπο την ανυψωση του ηθικου τη διατηρηση της συνοχης και το σπουδαιοτερο την πτωση του ηθικου του εχθρου αφου διεσπειρε τον φοβο στον εχθρο.
Οι κλασικες φαλαγγες ειχαν βαθος οκτω ασπιδων επιτρεποντας στις πρωτες τρεις να φθασουν τον εχθρο με τα δορατα τους μηκους 2,3-2,7 μετρων. Η κατα μηκος στοιχιση ονομαζοταν συνασπισμος. στο συνασπισμο η ασπιδα του καθε οπλιτη καλυπτε την αριστερη του πλευρα και η δεξια του πλευρα καλυπτοταν απο την ασπιδα του διπλανου του που ο καθε διπλανος ονομαζοταν παραστατης. Η σημασια που ειχε ο παραστατης φαινεται μεσα απο τον ορκο του Αθηναιων εφηβων ου καταισχυνω οπλα τα ιερα ουδε εγκαταλειψω τον παραστατην οτω αν στοιχισω] δηλαδη [δεν θα ντροπιασω τα ιερα οπλα ουτε θα εγκαταλειψω τον παραστατη με οποιον και αν στοιχισω.] Αυτος που εγκατελειπε τον σχηματισμο και δεν ακολουθουσε τον ρυθμο στην εκφωνηση συνθηματων το επομενο σταδιο ηταν να πεταξει την ασπιδα του να αφησει ακαλυπτο τον παραστατη του και να τραπει σε ατακτον φυγη ονομαζοταν ριψασπις. ο ριψασπις δεν ηταν μονο δειλος αλλα και επικινδυνος στη συνοχη της φαλαγγας και η πραξη του ηταν ταυτοσημη με την προδοσια. Η πρωτη ενεργεια του ριψασπη ηταν η μη εκφωνηση συνθηματος. Αραγε σημερα ποσοι ριψασπιδες κυκλοφορουν αναμεσα μας.
